Co na łupież różowy Giberta – czy są domowe sposoby?

Co to jest łupież różowy Giberta?

Ten rodzaj łagodnej dermatozy charakteryzuje się rumieniowo-złuszczającą się wysypką na tułowiu i częściach kończyn. Choroba najczęściej pojawia się pomiędzy 10. a 35. rokiem życia, sporadycznie u starszych pacjentów. Zmiany na skórze utrzymują się od kilku tygodni do pół roku, po czym choroba ustępuje całkowicie, nie pozostawiając po sobie trwałych śladów.  Przechorowanie daje zwykle trwałą odporność, a nawroty obserwuje się zaledwie u 1-3% pacjentów.

Łupież różowy Giberta – objawy

Klasyczna postać łupieżu różowego Giberta zaczyna się od pojawienia pojedynczej blaszki macierzystej. Ma ona postać rumieniowego wykwitu w kolorze różowo-łososiowym o owalnym kształcie i nieco uniesionym brzegu. Często obserwuje się delikatne złuszczanie na obwodzie blaszki, podczas gdy środek pozostaje jaśniejszy i lekko zapadnięty. Pierwotna zmiana skórna ma kilka centymetrów średnicy, najczęściej pojawia się na tułowiu lub szyi, rzadziej na kończynach. Po 7-14 dniach następuje wysiew wykwitów w postaci rozsianych i znacznie mniejszych plam rumieniowych. Wykwity umiejscowione są na tułowiu (najczęściej na klatce piersiowej, plecach, brzuchu, szyi) i odsiebnych częściach kończyn (zazwyczaj bez dłoni i stóp). Bardzo rzadko zmiany pojawiają się na głowie i twarzy. Na plecach mogą układać się w charakterystyczny wzór drzewka bożonarodzeniowego, a w górnej części klatki piersiowej – w kształt litery V. U części pacjentów zauważa się objawy zwiastujące przed pojawieniem się blaszki macierzystej, takie jak:

• ból gardła,
• ogólne osłabienie,
• utrata łaknienia i nudności,
• niewielka gorączka,
• bóle stawowe,
• powiększenie węzłów chłonnych,
• trudności w koncentracji,
• rozdrażnienie,
• świąd skóry (szczególnie u dzieci).

Przyczyny łupieżu różowego Giberta

Wciąż nie są znane przyczyny rozwoju łupieżu różowego Giberta. Jednak objawy ogólnoustrojowe o charakterze grypopodobnym, samoograniczające się zmiany skórne przypominające inne znane choroby wysypkowe oraz dane epidemiologiczne wskazują na podłoże infekcyjne. Naukowcy uważają, że etiologia łupieżu różowego może być powiązana z ludzkimi herpeswirusami typu 6 i 7, które mogą przyczyniać się również do rozwoju rumienia nagłego, encefalopatii, zespołu nadwrażliwości polekowej, egzemy, zapalenia wątroby i innych chorób. Przyczyną łupieżu Giberta mogą być również pozostałe wirusy z rodziny herpes (wirus ospy wietrznej i półpaśca, wirus Epsteina - Barr), a nawet wirusy grypy, paragrypy czy wirus gorączki denga. Na wirusowy charakter tej choroby wskazuje również częste współwystępowanie zmian skórnych z wirusową infekcją górnych dróg oddechowych. Jedno z najnowszych badań wskazuje ponadto na immunologiczne podłoże łupieżu różowego, a zwłaszcza na dominującą funkcję limfocytów T w rozwoju zmian skórnych.

Atypowy łupież Giberta

U części pacjentów chorujących na łupież różowy Giberta rozpoznaje się atypową postać choroby. W tych przypadkach nie stwierdza się występowania blaszki macierzystej, a wysyp rumieniowych wykwitów może mieć nietypową lokalizację, np. na śluzówce jamy ustnej. Jeśli zmiany pojawiają się w takich miejscach, jak pachy, pachwiny, twarz, szyja lub stopy i dłonie, chorobę nazywa się łupieżem różowym odwróconym. Ponadto rzadsze postaci łupieżu różowego to:

• łupież grudkowy,
• łupież grudkowo-złuszczający,
• łupież grudkowo-pęcherzykowy,
• łupież pęcherzykowy,
• łupież liszajowaty,
• łupież pokrzywkowaty,
• łupież przypominający rumień wielopostaciowy,
• łupież krwotoczny,
• łupież mieszkowy.

Łupież atypowy stanowi duże wyzwanie diagnostyczne i często mylony bywa z innymi dermatozami.

Łupież różowy Giberta – czy zagraża ciąży?

Łupież różowy Giberta u kobiet ciężarnych występuje częściej niż w populacji ogólnej. Za szczególnie niebezpieczne uważa się zachorowanie w pierwszych 15 tygodniach ciąży, a potencjalne (choć wciąż nieudowodnione) zagrożenia to infekcja płodu, przedwczesny poród czy nawet obumarcie płodu. Każda kobieta ciężarna powinna skonsultować z lekarzem wszystkie nowe zmiany skórne, co pozwoli zdiagnozować ich przyczyny i zapobiec zaostrzeniom. 

Diagnostyka łupieżu różowego Giberta

Diagnostyka tej dermatozy opiera się najczęściej na:

• obecności blaszki macierzystej poprzedzającej wysyp mniejszych zmian skórnych,
• obecności licznych owalnych lub okrągłych wykwitów na tułowiu i kończynach,
• układzie zmian skórnych przypominający choinkę,
• obecności świądu skóry,
• objawach zwiastujących przypominających infekcje górnych dróg oddechowych.

W przypadku atypowych objawów oraz innych wątpliwości zaleca się pobranie wycinka zmiany skórnej do badania histopatologicznego. U pacjentów zgłaszających się do lekarza na wczesnym etapie choroby, gdy jedynym objawem jest blaszka macierzysta, zdarzają się błędne rozpoznania infekcji grzybiczych. Poza tym łupież różowy Giberta różnicuje się również z łuszczycą, kiłą, łojotokowym zapaleniem skóry, osutką polekową, pityriasis lichenoides chronica (PLC).

>> Szampony przeciwłupieżowe, kremy i maści na łuszczycę

Leczenie łupieżu różowego Giberta

Łupież różowy Giberta zazwyczaj nie wymaga leczenia. Jeśli pacjentowi dokucza świąd skóry, wskazana jest pielęgnacja emolientami. W niektórych przypadkach lekarz decyduje o włączeniu leków przeciwhistaminowych lub miejscowych glikokortykosteroidów o małej lub średniej mocy działania. Leczenie nie ma wpływu na postęp choroby, wykwity skórne znikają samoistnie po kilku tygodniach lub miesiącach, podobnie jak u osób niepoddających się żadnej terapii. Wciąż trwają badania nad wpływem leków przeciwwirusowych oraz dożylnej glicyryzyny na przebieg choroby.

Domowe sposoby na łupież różowy Giberta

Domowe sposoby na łagodzenie objawów łupieżu różowego Giberta to unikanie substancji drażniących, takich jak mydła z substancjami zapachowymi, chlorowana woda, ubrania z wełny i tkaniny syntetyczne. Podejrzewa się również, że zmiany szybciej znikają po ekspozycji na światło słoneczne lub dzięki terapii sztucznym promieniowaniem ultrafioletowym, jednak ten pomysł pacjent powinien wcześniej omówić z dermatologiem.

>> Świerzbiączka guzkowa: jak wygląda, skąd się bierze, na czym polega leczenie tej dermatozy?