Łuszczyca to przewlekła choroba skóry. Pierwsze objawy łuszczycy to m.in. wyraźnie odgraniczone grudki, które pojawiają się licznie w wielu miejscach. W kolejnej fazie choroby powstają łuszczące się wykwity i zgrubienia, którym może towarzyszyć świąd skóry. Leczenie miejscowe łuszczycy polega na usunięciu łusek i hamowaniu proliferacji naskórka. W leczeniu ogólnym łuszczycy stosuje się m.in. leki biologiczne, retinoidy, cyklosporynę, metotreksat, a także fototerapię i fotochemioterapię.
Łuszczyca – leczenie, przyczyny, rodzaje
Do rozwoju łuszczycy przyczyniają się czynniki immunologiczne (nieprawidłowo funkcjonujące limfocyty T) i genetyczne (polimorfizm genu HLA-Cw6). Szacuje się, że choroba występuje u ok. 2-4 proc. populacji.
Istotą choroby jest przewlekły stan zapalny skóry – u chorych na łuszczycę dochodzi do nadmiernego namnażania się komórek naskórka i złuszczania. Najczęściej łuszczyca rozwija się u osób do 40. roku życia (łuszczyca typu 1.); czasami występuje w późniejszym wieku (łuszczyca, która ujawnia się od 50. do 70. roku życia nazywana jest łuszczycą typu 2.).
Przyczyny powstawania łuszczycy nie są do końca poznane – zaobserwowano, że pojawieniu się pierwszych objawów łuszczycy sprzyjają infekcje (grypa, angina) oraz uszkodzenia mechaniczne skóry. Łuszczyca zaliczana jest do grupy tzw. chorób psychosomatycznych – stres może nasilać objawy łuszczycy.
>> Szampony przeciwłupieżowe, kremy i maści na łuszczycę
>> Balsamy do ciała, kremy nawilżające, emolienty, emulsje
>> Kosmetyki do suchej, zrogowaciałej skóry
Łuszczyca – rodzaje
Najczęściej występującym rodzajem łuszczycy jest łuszczyca pospolita (tzw. łuszczyca zwykła). Szacuje się, że ten rodzaj łuszczycy stanowi 9 na 10 przypadków choroby.
Inne rodzaje łuszczycy: łuszczyca brodawkująca; łuszczyca wysiękowa; łuszczyca owłosionej skóry głowy; łuszczyca zadawniona; łuszczyca kropelkowata, grudkowa; łuszczyca plackowata; łuszczyca brudźcowa; łuszczyca stawowa (typu: zniekształcającego; dystalnego; reumatoidalnego); łuszczyca krostkowa; łuszczyca uogólniona; krostkowica dłoni i stóp.
>> Leki na łuszczycę, AZS, grzybicę, trądzik
Łuszczyca – objawy
Objawy łuszczycy w każdym przypadku mogą być różne i zależą od rodzaju choroby. Istnieje jednak kilka charakterystycznych symptomów i zmian skórnych pojawiających się w przebiegu choroby.
- czerwonobrunatne grudki (często to pierwszy objaw łuszczycy);
- wyraźne odgraniczone zmiany skórne;
- objaw świecy stearynowej (powierzchnia skóry pod łuskami jest błyszcząca);
- objaw Koebnera (nawet niewielkie zadrapanie pod 1-2 tygodniach skutkuje zmianami łuszczycowymi);
- blaszka łuszczycowa (srebrzystoszara warstwa łuski na skórze).
Zmiany skórne w łuszczycy pojawiają się na przede wszystkim na kolanach i łokciach. Często blaszka łuszczycowa występuje również na dłoniach i stopach oraz owłosionej skórze głowy.
Jednym z objawów łuszczycy stawowej może być wysoka gorączka (temperatura przekracza 38 stopni C), pojawiają się też bóle stawów, dreszcze i pieczenie skóry.
Łuszczyca – leczenie
W większości przypadków łuszczyca zajmuje do 10 proc. powierzchni ciała – w takim przypadku stosowane jest zazwyczaj leczenie miejscowe. W bardziej zaawansowanych przypadkach łuszczycy stosowana jest terapia skojarzona – łączenie różnych metod, w tym leczenia miejscowego i leczenia ogólnego.
Leczenie miejscowe łuszczycy
W leczeniu miejscowym łuszczycy stosowane są m.in. kwas salicylowy, mocznik (czyli preparaty keratolityczne); kalcypotriol, takalcytol (zaliczane do analogów witaminy D); działające przeciwzapalnie, immunomodulująco i przeciwproliferacyjnie - glikokortykosteroidy miejscowe; dziegcie. Ważną rolę w leczeniu miejscowym odgrywa odpowiednia higiena – często zalecane jest stosowanie dermokosmetyków.
>> Dermokosmetyki do twarzy, ciała i włosów
Leczenie ogólne łuszczycy
W leczeniu ogólnym stosowane są m.in. retinoidy; leki cytostatyczne (np. metotreksat); leki biologiczne, takie jak: adalimumab, ustekinumab, etanercept (podawane dożylnie/podskórnie – najczęściej w zaawansowanych postaciach łuszczycy).
Stosowane w łuszczycy zabiegi to m.in. fototerapia (światło ultrafoletowe) i fotochemioterapia (leki światłouwrażliwiające łączone z promieniami UVA). Te metody stosuje się przede wszystkim w przypadku łuszczycy zaawansowanej lub opornej na leczenie miejscowe.
Najczęściej zadawane pytania dotyczące łuszczycy
Łuszczyca to rodzaj dermatozy o podłożu autoimmunologicznym, która nie jest zaraźliwa. Nie ma możliwości przeniesienia przyczyn choroby na inną osobę, ponieważ dotyczą one nieprawidłowej odpowiedzi układu odpornościowego. Wyróżnia się dwa rodzaje łuszczycy w zależności od momentu, kiedy występują jej objawy (typ I i II). Żaden z nich nie stwarza ryzyka zakażenia. Dotyczy to nie tylko kontaktu ze skórą osoby chorej, ale też jej płynami ustrojowymi.
Rzeczywiście jednym z objawów łuszczycy jest świąd, który występuje nawet u 90 proc. osób chorych. Do innych symptomów łuszczycy zalicza się zaczerwienienie skóry (część źródeł wspomina o czerwonobrunatnych wykwitach pokrytych „łuską”) wraz z jej łuszczeniem się (stąd nazwa choroby). Nasilenie objawów będzie różne na etapach nawrotów i remisji schorzenia. Większość chorych w okresie nawrotów zgłasza dotkliwy świąd.
Z uwagi na fakt, że łuszczyca jest chorobą autoimmunologiczną. Jej całkowite wyleczenie jest niemożliwe. Można jednak usiłować łagodzić objawy choroby. Najlepiej sprawdza się nawilżanie rejonów skóry dotkniętych schorzeniem. Dobre efekty przynoszą kąpiele lecznicze, fototerapia, a nawet opalanie (w umiarkowanym stopniu). Można też skonsultować z dietetykiem zmiany w codzienny menu. Klasyczne kosmetyki warto zamienić na ich wersję dla osób z chorobami skóry.
Łuszczycę najłatwiej pomylić z atopowym zapaleniem skóry. Choć obie jednostki to choroby immunologiczne dotyczące skóry (tzw. dermatozy), objawiają się w nieco inny sposób. Łuszczyca występuje przede wszystkim na „wystających” częściach ciała – łokciach i kolanach lub skórze głowy. Z kolei AZS pojawia się najczęściej w zgięciach łokci i pod kolanami. Możliwe jest jednoczesne chorowanie na obie przypadłości.
