Więcej niż połowa młodych ludzi z cukrzycą typu 2. stwierdza u siebie napady żarłoczności i wymioty, a wśród młodzieży z cukrzycą typu 1. – więcej niż 20 proc. Ci młodzi pacjenci są też szczególnie narażeni na wystąpienie depresji i odczuwanie gorszej jakości życia – wykazują badania.
Zaburzenia odżywiania – problem nastolatków z cukrzycą
Naukowcy z Uniwersytetu Waszyngtońskiego w Seattle analizowali występowanie cukrzycy u młodzieży i młodych dorosłych z Płd. Kalifornii, Ohio, Kolorado, Waszyngtonu i Kalifornii. 2 156 pacjentów cierpiało na cukrzycę typu 1., 161 na cukrzycę typu 2. Zaburzenia odżywiania zauważono u 21,2 proc. pacjentów z cukrzycą typu 1. i u 52,5 proc. pacjentów z cukrzycą typu 2.
Czytaj też: Dieta eliminacyjna - czy każdy powinien odstawić gluten, nabiał lub strączki
Wskaźnik masy ciała BMI a depresja
Pacjenci z cukrzycą typu 1. mieli średnio 17 lat. Zaburzenia odżywiania zdarzały się częściej u kobiet, osób mających większy indeks masy ciała, niższy poziom insuliny, wyższy poziom HbA1c i tych, u których w ciągu sześciu miesięcy przed badaniem wystąpiła kwasica ketonowa.
Z kolei średni wiek pacjentów z cukrzycą typu 2. wynosił 21 lat, u nich zaburzenia odżywiania wiązały się z wyższym BMI, niższą wrażliwością na insulinę i wyższym HbA1c. W obu grupach stwierdzono wyższe wyniki testu wykazującego depresję i niższe w zakresie satysfakcji z jakości życia.
Ciekawostka: Współczynnik masy ciała dzieci - TMI lepszy niż BMI oraz Kalkulator BMI online
Jak wykryć problem z odżywianiem
Naukowcy uważają, że występowanie zaburzeń odżywiania wśród młodszych pacjentów z cukrzycą jest problemem powszechnym, jednak wciąż jeszcze niedostrzeganym i mało określonym.
Zalecają więc obserwację zachowań związanych z jedzeniem od okresu wczesnego dojrzewania pacjentów. Zwracają też uwagę na to, że sam nacisk na kontrolowanie jedzenia i wagi, nieodzowny podczas leczenia cukrzycy, może sprzyjać zaburzeniom. Młodzi ludzie mogą bowiem skupiać się na utracie wagi, zamiast dbać o jakość swego jedzenia. Badacze podkreślają więc konieczność właściwego edukowania rodziców i chorych pacjentów co do nawyków żywieniowych.
Radzą również pytać pacjentów o satysfakcję z diety, występowanie zachowań takich jak pomijanie dawek insuliny lub jedzenie mniejszych ilości jedzenia, by stracić na wadze, sugerują też, by obserwować takie czynniki jak niecelowy przyrost lub spadek wagi albo nagłe pogorszenie się poziomu HbA1c. Wszystko to może pomóc wykryć zaburzenia odżywiania.
