Nic cię tak nie dowartościuje, jak cukrzyca…

Co w tym złego, ktoś powie? Sami diabetycy lub rodzice dzieci z cukrzycą motywują się nawzajem, dodają otuchy, wspierają w trudnych chwilach. A jednak dla mnie to jest niebezpieczny proceder polegający na dowartościowywaniu się cukrem. Dlaczego sprowadzamy siebie to tego, owszem ważnego, ale przecież nie jedynego parametru? I dlaczego uważam to za skrajnie niebezpieczne?

Ze swojej długoletniej praktyki bycia diabetykiem nauczyłam się jednego – by nie łączyć glikemii z emocjami. Tak jak nieprawidłowy cukier nie oznacza, że jestem beznadziejna (przez lata tak myślałam), tak ten prawidłowy nie oznacza, że jestem cacy. Cukier to tylko cukier. Parametr, który mówi mi, czy w moim organizmie jest wystarczający poziom insuliny. A może jest jej za mało, albo za dużo. Glukometr prawdę Ci powie. Ale tylko w tym zakresie.

Kiedy zaczniemy prawidłowe glikemie traktować jako olbrzymi sukces, którym należy chwalić się wszem i wobec, jak podejdziemy do tych nieprawidłowych? Czy to coś wstydliwego? Czy może symbol naszej porażki? A ponieważ cukrzyca zawsze ma chwiejny przebieg i obok cukrów „dobrych” pojawiają się i te  „złe”, a wszystko to dzieje się bardzo dynamicznie, to my sami fundujemy sobie schizofreniczną sytuację.

W jednej chwili jesteśmy cukrowymi herosami, by za kilka godzin sprowadzać się w otchłań rozpaczy z powodu hiperglikemii. Znam to doskonale z własnego doświadczenia. Przez długi czas każdy nieprawidłowy cukier uznawałam za swoją „winę”, łączyłam z nieudolnością w leczeniu i brakiem samodyscypliny. Emocjonalne przywiązanie do cukru sprawiło, że przestałam siebie lubić. No bo jak lubić kogoś, kto jest takim cukrowym fajtłapą?

I choć jest to niewątpliwie kusząca perspektywa, by chwalić się na forum chwilowymi sukcesami, pamiętajmy, że ten medal ma dwie strony.

Sukces w cukrzycy to nie „dobry” cukier. Nie żyjemy po to, by mieć prawidłowe glikemie. Miejmy prawidłowe glikemie, by żyć pełnią życia.

Jeśli już tak bardzo chcesz się pochwalić, że dajesz radę z tą cukrzycą,  to zamiast wykresu swojej glikemii pokaż mi, jak potrafisz cieszyć się życiem.