Chirurgiczne leczenie otyłości zmniejsza ryzyko migotania przedsionków

Obecnie chirurgia bariatryczna nie jest postrzegana jako ostateczne rozwiązanie w leczeniu zaawansowanej otyłości, ale jako grupa zabiegów zmniejszających między innymi ryzyko rozwoju cukrzycy u pacjentów z dużą nadwagą. Ta metoda jest jednocześnie najskuteczniejszą drogą leczenia ciężkich przypadków otyłości, szczególnie jeżeli pacjent ma stwierdzone choroby współtowarzyszące: nadciśnienie tętnicze, niewydolność serca czy chorobę zwyrodnieniową stawów.

Chirurgia bariatryczna a powikłania sercowo-naczyniowe

Obecnie istnieje wiele dowodów naukowych, które wskazują na poważny problem wśród osób otyłych, a mianowicie: zwiększone ryzyko wystąpienia migotania przedsionków. To z kolei może prowadzić do innych schorzeń kardiologicznych, takich jak udar czy niewydolność serca oraz wiązać się z ogólnym wzrostem śmiertelności u pacjentów.

Skuteczna terapia pacjentów z ciężką nadwagą wymaga połączenia tradycyjnego leczenia w celu uniknięcia powikłań sercowo-naczyniowych. Jednym z najważniejszych elementów postępowania terapeutycznego jest także redukcja masy ciała

Aby potwierdzić, czy operacje bariatryczne będą pomocne w zmniejszeniu ryzyka pojawienia się migotania przedsionków, zespół naukowców przeanalizował dane medyczne ze szwedzkich badań osób otyłych, a następnie porównywał skutki zastosowania chirurgii  bariatrycznej oraz tradycyjnych metod leczenia pacjentów otyłych pod względem zachorowalności i śmiertelności.

Badanie szwedzkiej grupy badawczej obejmowało 4021 otyłych pacjentów z 25 oddziałów chirurgicznych i 480 ośrodków opieki zdrowotnej w Szwecji w wieku 37–60 lat. Ciężką otyłość określono na podstawie wartości parametru BMI (wskaźnika masy ciała, ang. body mass index), który w przypadku mężczyzn był większy lub równy 34, natomiast w grupie kobiet wynosił co najmniej 38.

Migotanie przedsionków – o 29 proc. niższe ryzyko u osób po operacji bariatrycznej

U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem badania brak było informacji w historii choroby na temat migotania przedsionków. 2000 pacjentów zostało poddanych operacji bariatrycznej – 86 proc. z nich przeszło pionową opaskową plastykę żołądka, 19 proc. – opaskowanie, zaś u 13 proc. zastosowano by-pass żołądka.

Pozostałe 2021 pacjentów było leczonych za pomocą standardowych metod proponowanych przez opiekę zdrowotną, które nie zostały dokładnie zdefiniowane.

W ciągu 20 lat obserwacji prawie 13 proc. zoperowanych pacjentów zanotowano pierwszy epizod migotania przedsionków, w porównaniu do ok. 17 proc. chorych w grupie kontrolnej. Oznacza to, że ryzyko u pacjentów, u których zastosowano chirurgiczne metody leczenia otyłości było o 29 proc. niższe.

Dodatkowo u pacjentów poniżej 48. roku życia korzyści wynikające z zabiegu były jeszcze większe. Podobne obserwacje wyciągnięto u chorych ze współobecnym wysokim ciśnieniem rozkurczowym, w porównaniu z pacjentami o niskiej wartości tego parametru.

Obniżenie masy ciała zmniejsza ryzyko nowych przypadków migotania przedsionków

Potwierdzono istotną rolę zaawansowanej otyłości w rozwoju migotania przedsionków, jednak wnioski odnoszą się wyłącznie do ograniczonej grupy pacjentów. Badanie pokazuje również, jak ważne jest utrzymanie prawidłowej masy ciała, aby ograniczyć ryzyko wystąpienia objawów o podłożu kardiologicznym.

Konieczne jest przeprowadzenie kolejnych badań, które sprawdzą, czy wyniki znajdują odzwierciedlenie u osób z łagodniejszą postacią otyłości. Wyzwaniem na przyszłość jest także określenie stopnia utraty masy ciała koniecznego do zmniejszenia ryzyka wystąpienia migotania przedsionków.