Manti mięta, 32 tabletki do ssania

Co to jest Manti i w jakim celu się go stosuje?

Lek Manti zawiera substancje czynne: wodorotlenek glinu, wodorotlenek magnezu i symetykon.

Wodorotlenki glinu i magnezu zobojętniają żołądkowy kwas solny. W wyniku tej reakcji zmniejsza się kwaśność soku żołądkowego, co ogranicza jego uszkadzające działanie na błonę śluzową żołądka. Zawarty w preparacie symetykon zmniejsza dolegliwości związane z gromadzeniem się nadmiernej ilości gazu w przewodzie pokarmowym.

Łagodzenie objawów związanych z chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy, zapaleniem błony śluzowej żołądka, nadkwaśnością, przepukliną rozworu przełykowego, niestrawnością i innymi zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi (zgaga, wzdęcia).

• Jeśli lekarz nie zaleci inaczej, należy stosować 1 do 3 tabletek między posiłkami, przed snem oraz w czasie wystąpienia dolegliwości żołądkowych.
• Nie należy połykać tabletek w całości.
• Nie stosować większej dawki dobowej niż 12 tabletek.
• Nie stosować maksymalnych dawek dłużej niż 2 tygodnie.

• Nadwrażliwość na substancje czynne lub którąkolwiek substancję pomocniczą.
• Ciężka niewydolność nerek, a zwłaszcza leczona dializami. Nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 6 lat.

To jest lek. Dla bezpieczeństwa stosuj go zgodnie z ulotką dołączoną do opakowania. Nie przekraczaj maksymalnej dawki leku. W przypadku wątpliwości skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.

• Preparaty neutralizujące mogą zmieniać wchłanianie wielu leków. W celu uniknięcia interakcji należy zachować co najmniej 2 godzinny odstęp pomiędzy stosowaniem Manti i innych leków podawanych doustnie.
• Manti zawiera aspartam, źródło fenyloalaniny i dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z fenyloketonurią.
• Leki zobojętniające mogą maskować objawy krwawienia do przewodu pokarmowego u osób stosujących niesteroidowe leki przeciwzapalne.
• Ze względu na zawartość sorbitolu preparatu nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą nietolerancją fruktozy.

Preparatu nie należy stosować w okresie ciąży ani podczas karmienia piersią.

Nie wpływa.

Powodując zwiększenie pH kwaśnej treści żołądka preparat może wpływać na rozpuszczalność, wchłanianie, biodostępność i wydalanie niektórych jednocześnie stosowanych leków, np.:

Manti może zmniejszać wchłanianie: antybiotyków (tetracyklin, antybiotyków

makrolidowych (azytromycyna), metronidazolu, fluorowanych chinolonów (cyprofloksacyna, ofloksacyna), inhibitorów konwertazy angiotensyny, pochodnych benzodiazepiny i neuroleptyków fenotiazynowych, β-adrenolityków (atenolol, propranolol), antagonistów receptora H2, preparatów żelaza, leków przeciwgrzybiczych (ketokonazol),

przeciwprątkowych (izoniazyd), glikokortykosteroidów, salicylanów, digoksyny, fenytoiny, lewotyroksyny;

Manti może zwiększyć wchłanianie: doustnych leków przeciwcukrzycowych z grupy sulfonylomocznika (glipizyd, glibenklamid, chlorpropamid, tolbutamid), pochodnych kumaryny, nifedypiny, amoksycyliny, pentoksyfiliny i pseudoefedryny.

Powodując niekiedy zwiększenie pH moczu preparat może: zmniejszyć skuteczność leczenia mającego na celu jego zakwaszenie (np. kwasem askorbowym, chlorkiem amonu, fosforanem sodu lub potasu), zmniejszyć wydalanie z moczem amfetaminy, chinidyny, mekamylaminy, a zwiększyć wydalanie salicylanów, co wiąże się ze zmniejszeniem ich stężenia w surowicy, może też zmniejszyć rozpuszczalność fluorochinolonów powodując krystalurię.

Manti działania niepożądane:

W większości przypadków Manti jest dobrze tolerowany, jednak podobnie jak w przypadku innych leków może powodować objawy niepożądane, szczególnie w przypadku długotrwałego stosowania:

• zaburzenia układu immunologicznego:
• reakcje nadwrażliwości/nadwrażliwość na lek;
• zaburzenia żołądka i jelit: biegunka, zaparcia, wzdęcia, nadmierne oddawanie gazów;
• zaburzenia psychiczne:
• demencja podczas długotrwałego stosowania u osób z niewydolnością nerek, a szczególnie u pacjentów dializowanych;
• zaburzenia układu nerwowego:
• encefalopatia podczas długotrwałego stosowania u osób z niewydolnością nerek, a szczególnie u pacjentów dializowanych;
• zaburzenia metabolizmu i odżywiania:
• zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej: hipofosfatemia, hipokalcemia,
• hiperkalcjuria, hipermagnezemia u osób z niewydolnością nerek;
• zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
• osteomalacja i osteodystrofia u osób długotrwale stosujących duże dawki leku.