Redakcja Apteline (37)

Podagrycznik pospolity (z łac. Aegopodium podagraria L) nazywany jest także barszlicą, gerem, gierszem, srocyną, kozią stopą, śnitką lub krzemionką. Zaliczany jest do rodziny roślin selerowatych (z łac. Apiaceae Lindl). Mimo, że wiele osób traktuje go wyłącznie jako chwast, warto wiedzieć, że jest on wartościowym surowcem leczniczym o wielu prozdrowotnych właściwościach i szerokim zastosowaniu. Pierwotna nazwa podagrycznika pochodzi od podagry (znanej też jako dna moczanowa), czyli choroby spowodowanej nadmiernym odkładaniem się złogów kwasu moczowego w stawach. To w jej leczeniu wykorzystywany jest od tysięcy lat, jako naturalny sposób zmniejszający dolegliwości i wspomagający leczenie. Obecnie jego zastosowanie jest jednak zdecydowanie szersze i warto go stosować nie tylko w problemach stawowych.

Pluskwica groniasta (Actaea racemosa) nazywana jest także pluskwicą czterolistną lub świecznicą groniastą. Zalicza się ją do rodziny astrowatych, jest wykorzystywana zarówno jako roślina ozdobna i lecznicza. Charakteryzuje ją wysoka zawartość glikozydów triterpenowych, alkaloidów i kwasów m.in. cynamonowego. Tradycyjnie wykorzystywana była głównie u kobiet w okresie menopauzy w celu łagodzenia towarzyszących jej dolegliwości. Obecnie stosuje się ją również w problemach reumatycznych, neurologicznych oraz ginekologicznych.

Pięciornik kurze ziele (z łac. Potentilla erecta) nazywany jest także pięciornikiem kurzyślad, panieńskim korzeniem, pięciornikiem czteropłatkowym lub po prostu kurzym zielem. To roślina lecznicza, zaliczana do rodziny różowatych (z łac. Rosacea Juss) wykorzystywana na szeroką skalę w medycynie naturalnej, fitoterapii oraz farmacji. Charakteryzuje go wysoka zawartość substancji garbnikowych, dzięki czemu ma silne właściwości ściągające i może sprawdzać się w łagodzeniu problemów skórnych. Dodatkowo, wykazuje działanie przeciwdrobnoustrojowe i przeciwzapalne, dlatego można go stosować jako pomoc w walce z infekcjami bakteryjnymi i wirusowymi. Kurze ziele sprawdza się również we wspomaganiu leczenia biegunek, zatruć pokarmowych i stanów zapalnych przewodu pokarmowego m.in. choroby wrzodowej żołądka lub dwunstnicy.

Strączyniec cewiasty (z łac. Cassia fistula) to roślina, która wykorzystywana jest w lecznictwie od około 2 tysięcy lat. W tradycyjnej medycynie ajurwedyjskiej, nazywana jest aragvadha, czyli „pogromca chorób”. Popularny i stosowany jest zwłaszcza w Indiach, gdzie stanowi składnik wielu preparatów ziołowych i roślinnych. Odpowiedni dla osób z przeróżnymi problemami zdrowotnymi, m.in. chorobami dróg moczowych, układu oddechowego, infekcji czy zaparć.

Sosna zwyczajna (z łac. Pinus sylvestris) znana jest również jako sosna pospolita. Należy do rodziny sosnowatych (z łac. Pinaceae). Choć kojarzona jest głównie jako roślina sadownicza oraz surowiec drzewny, jej właściwości prozdrowotne i wysoka zawartość substancji biologicznie czynnych sprawiają, że stanowi również bardzo wartościowy surowiec leczniczy. Każda część sosny może być wykorzystana w celach terapeutycznych i korzystnie wpływać na funkcjonowanie organizmu. Najczęstszymi wskazaniami do zastosowania preparatów z sosny zwyczajnej są infekcje górnych dróg oddechowych, zakażenia bakteryjne i wirusowe, a także niektóre problemy skórne.

Słonecznik zwyczajny (z łac. Helianthus annus) od lat wykorzystywany jest jako roślina ozdobna, a także w lecznictwie, przemyśle spożywczym i kosmetyce. Zaliczany jest do rodziny roślin astrowatych (z łac. Asteraceae). W medycynie naturalnej stosuje się napary z koszyczków słonecznika oraz olej z jego nasion, będący bogatym źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych oraz witamin rozpuszczalnych w tłuszczach.

Ostróżeczka polna (łac. Consolida regalis) to roślina przypisana do rodziny jaskrowatych. Mimo że zaliczana jest do trujących, to w odpowiednich dawkach można ją stosować pod kontrolą lekarza. Warto jednak zaznaczyć, że preparaty na bazie ostróżeczki polnej przeznaczone są głównie do użycia zewnętrznego. W postaci maści, surowiec uszczelnia naczynia krwionośne w obrębie gałki ocznej, usuwa obrzęki wokół oczu, a w postaci płynu jest skuteczny w walce z pchłami i wszom.

Ostrożeń warzywny (łac. Cirsium oleraceum) jest cenną rośliną zaliczaną do rodziny astrowatych. Jest w pełni jadalny i dlatego często wykorzystywany jest w sztuce kulinarnej. Ostrożeń warzywny stosuje się zarówno profilaktycznie, jak i jako wsparcie leczenia niektórych jednostek chorobowych, w tym kamicy nerkowej, zapalenia zatok, reumatoidalnego zapalenia stawów, dny moczanowej, łuszczycy i trądziku.

Oman wielki (łac. Inula helenium) to bylina należąca do rodziny astrowatych. Roślina wykorzystywana jest nie tylko w fitoterapii, ale także kosmetyce i przemyśle alkoholowym. Składniki czynne omanu wielkiego sprawiają, że znalazł on zastosowanie w łagodzeniu dolegliwości układu pokarmowego (wspomaga trawienie, leczy ból brzucha), oddechowego (działa wykrztuśnie), moczowego (rola przeciwzapalna), a także problemów skórnych, w tym trądziku. Żele i maści na bazie byliny pozwalają pozbyć się uczucia swędzenia, pieczenia i zaczerwienienia po ugryzieniu owadów.