Maalox (400 mg + 400 mg), 20 tabletek

To jest lek. Dla bezpieczeństwa stosuj go zgodnie z ulotką dołączoną do opakowania. Nie przekraczaj maksymalnej dawki leku. W przypadku wątpliwości skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.

Przed rozpoczęciem stosowania leku Maalox należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.

Zachować szczególną ostrożność stosując lek Maalox:

• u pacjentów z niewydolnością nerek lub poddawanych hemodializie,

• u dzieci poniżej 6 lat lek podawać po konsultacji z lekarzem,

• u pacjentów w podeszłym wieku,

• przy stosowaniu leku dłużej niż 2 tygodnie lub u pacjentów z ryzykiem hipofosfatemii (obniżone stężenie fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi) zalecana jest konsultacja z lekarzem.

Dzieci

U małych dzieci stosowanie wodorotlenku magnezu może prowadzić do wystąpienia hipermagnezemii, zwłaszcza jeśli stwierdza się u nich zaburzenie czynności nerek lub odwodnienie.

Maalox zawiera sacharozę i sorbitol

• sacharoza

  Wskazówka dla pacjentów chorych na cukrzycę: 1 tabletka zawiera 150 mg sacharozy.

• sorbitol

  Ze względu na zawartość sorbitolu i sacharozy leku nie należy stosować u pacjentów, u których stwierdzono nietolerancję niektórych cukrów.

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.

Nie stwierdzono negatywnego wpływu leku na zdolność kierowania pojazdami i obsługiwanie maszyn.

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.

Maalox należy zażywać nie wcześniej niż 2 godziny po zażyciu innego leku (w przypadku fluorochinolonów - ponad 4 godziny) lub 1-2 godziny przed przyjęciem innego leku.

Wchłanianie leku Maalox może być zmniejszone podczas równoczesnego stosowania z niżej wymienionymi lekami:

• lekami blokującymi receptor H2 (leki stosowane w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy)

• atenololem, metoprololem, propranololem (stosowanymi w zaburzeniach rytmu serca, nadciśnieniu tętniczym, dławicy piersiowej)

• cefdinirem, cefpodoksmem (antybiotyki)

• tetracyklinami, fluorochinolonami, linkozamidami (antybiotyki)

• chlorochiną (stosowaną w leczeniu i zapobieganiu malarii)

• diflunizalem (lek przeciwbólowy, pochodna kwasu acetylosalicylowego)

• digoksyną (stosowaną w migotaniu przedsionków, w niewydolności serca)

• etambutolem, izoniazydem (stosowanymi w leczeniu gruźlicy)

• pochodnymi fenotiazyny (szeroka grupa leków: leki przeciwhistaminowe I generacji stosowane w alergii, także grupa leków przeciwkaszlowych oraz leki stosowane w leczeniu chorób psychicznych)

• indometacyną (lek o działaniu przeciwbólowym, przeciwgorączkowym, przeciwzapalnym, stosowany w chorobach reumatycznych)

• ketokonazolem (stosowanym w leczeniu grzybicy)

• penicylaminą (stosowaną w chorobie Wilsona - choroba związana z zaburzeniami metabolizmu miedzi, co powoduje gromadzenie miedzi w wątrobie, mózgu, nerkach, rogówce i innych tkankach oraz w reumatoidalnym zapaleniu stawów)

• glikokortykosteroidami (leki działające przeciwzapalnie – szeroko stosowane w chorobach reumatycznych, przeciwuczuleniowo – w różnych postaciach alergii, immunosupresyjnie – stosowane, np. po przeszczepach narządów i tkanek)

• fluorkiem sodu (stosowanym w osteoporozie)

• solami żelaza (stosowanymi w niedokrwistościach)

• difosfonianami (stosowanymi w leczeniu osteoporozy postmenopauzalnej)

• lewotyroksyną (stosowaną w leczeniu niedoczynności tarczycy)

• rosuwastatyną (stosowaną w obniżaniu stężenia cholesterolu).

Równoczesne stosowanie leku Maalox z:

• chinidyną (stosowaną w leczeniu zaburzeń rytmu serca oraz w ich zapobieganiu), może powodować zwiększenie stężenia chinidyny w osoczu i prowadzić do jej przedawkowania

• sulfonianem polistyrenu (stosowany w leczeniu hiperkalemii - nadmiernego stężenia potasu we krwi) zmniejsza działanie zobojętniające leku Maalox.

  Maalox zmniejsza skuteczność sulfonianu polistyrenu. Jednoczesne stosowanie leków zwiększa ryzyko zasadowicy metabolicznej u pacjentów z niewydolnością nerek oraz niedrożności jelit.

Wodorotlenek magnezu a inne leki

Wodorotlenek magnezu może wpływać na działanie niektórych leków albo niektóre leki mogą wpływać na skuteczność wodorotlenku magnezu. Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie, jeśli pacjent przyjmuje:

• salicylany.

Wodorotlenek glinu i cytryniany mogą powodować zwiększenie stężenia glinu w osoczu krwi, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Niezbyt często (rzadziej niż u 1 na 100 osób):

• biegunki lub zaparcia.

Bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):

• mogą wystąpić nudności, wymioty, jasne zabarwienie stolca.

• hipermagnezemia (zwiększenie stężenia magnezu w surowicy krwi): łącznie z hipermagnezemią, którą obserwowano po długotrwałym stosowaniu wodorotlenku magnezu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Częstość występowania nieznana (częstość nie może byc określona na podstawie dostępnych danych):

• reakcje nadwrażliwości, takie jak świąd, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy i reakcje anafilaktyczne

• hiperaluminemia (zwiększona zawartość glinu w tkankach organizmu)

• hipofosfatemia (obniżenie stężenia fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi)

• ból brzucha.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:

Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa

tel.: + 48 22 49-21-301, fax: +48 22 49-21-309

e-mail: ndl@urpl.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.