Betaloc 1 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań, 5 ampułek po 5 ml

Metoprolol, substancja czynna leku Betaloc, należy do grupy leków nazywanych lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne (β-adrenolityki). Działanie leku polega na blokowaniu receptorów β1 znajdujących się w sercu, co objawia się zmniejszeniem częstości rytmu serca i kurczliwości mięśnia sercowego i w konsekwencji prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego.

Wskazania do stosowania leku Betaloc:

• Leczenie częstoskurczów, szczególnie nadkomorowych.
• Wczesne zastosowanie leku Betaloc we wstrzyknięciu dożylnym u pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego zmniejsza obszar zawału i ryzyko wystąpienia migotania komór. Zmniejszenie nasilenia bólu po zastosowaniu leku, może zmniejszyć konieczność stosowania leków przeciwbólowych z grupy opioidów.
• Zastosowanie leku Betaloc w ostrym zawale mięśnia sercowego zmniejsza śmiertelność.

Substancją czynną leku jest metoprololu winian. Jeden mililitr roztworu zawiera 1 mg metoprololu winianu. Pozostałe składniki to: sodu chlorek i woda do wstrzykiwań.

Lek Betaloc przeznaczony jest do stosowania w szpitalu i powinien być podawany przez personel mający doświadczenie w leczeniu tym produktem.
Lek będzie podawany dożylnie.
O ilości podanego leku zadecyduje lekarz. Ilość podanego leku zależy od rodzaju schorzenia.
Dawkowanie w przypadku częstoskurczów

• Początkowo podaje się dożylnie 5 mg metoprololu z szybkością od 1 mg do 2 mg na minutę. Dawka ta może być powtórzona w 5-minutowych odstępach aż do uzyskania oczekiwanego skutku klinicznego. Całkowita dawka 10 mg do 15 mg jest zwykle wystarczająca. Dawki 20 mg i większe prawdopodobnie nie spowodują dodatkowej korzyści klinicznej.

• Należy zachować szczególną ostrożność, jeżeli metoprolol jest podawany dożylnie pacjentom z ciśnieniem skurczowym mniejszym niż 100 mmHg. Podanie metoprololu może dodatkowo obniżyć ciśnienie tętnicze.

Dawkowanie w zawale mięśnia sercowego

• Betaloc we wstrzyknięciu dożylnym powinien być zastosowany jak najszybciej od wystąpienia objawów zawału mięśnia sercowego. Leczenie należy rozpocząć na oddziale kardiologicznym lub podobnym niezwłocznie po ustabilizowaniu stanu hemodynamicznego pacjenta. Należy podać trzy razy 5 mg we wstrzyknięciach w bolusie, w odstępach co 2 minuty w zależności od stanu hemodynamicznego pacjenta.

• U pacjentów, którzy tolerowali całkowitą dawkę dożylną (15 mg), po upływie 15 minut od podania dożylnie ostatniej dawki, należy podać 50 mg metoprololu winianu doustnie i kontynuować podawanie dawki 50 mg metoprololu winianu doustnie co 6 godzin przez 2 doby.

• Zalecana dawka podtrzymująca, podawanego doustnie metoprololu winianiu wynosi 100 mg dwa razy na dobę (rano i wieczorem) lub 200 mg metoprololu bursztynianu raz na dobę. U pacjentów, którzy nie tolerowali pełnej dawki dożylnej (15 mg) leku Betaloc, należy doustne leczenie rozpoczynać ostrożnie od połowy zalecanej dawki doustnej.

• Po podaniu każdej dawki (5 mg) produktu Betaloc dożylnie, należy kontrolować ciśnienie tętnicze oraz częstość skurczów serca. Nie należy podawać kolejnej dawki produktu, jeżeli czynność serca jest wolniejsza niż 40/min, ciśnienie skurczowe jest mniejsze niż 90 mmHg i odstęp PQ jest dłuższy niż 0,26 s. Nie należy również podawać kolejnej dawki, jeżeli nastąpi zaostrzenie duszności lub skóra pacjenta będzie spocona i zimna.

Jeśli pacjent ma uczulenie na metoprololu winian lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku.

Jeśli pacjent ma uczulenie na inne leki blokujące receptory β-adrenergiczne, np. atenolol, propranolol.

Jeśli u pacjenta występuje:

• wstrząs kardiogenny,
• zespół chorego węzła zatokowego (chyba że wszczepiony jest rozrusznik serca),
• blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia (stan, który może być leczony wszczepieniem rozrusznika),
• niewyrównana niewydolność serca (duszność, obrzęk okolicy kostek),
• bradykardia (zwolnienie rytmu serca poniżej 45 skurczów na minutę),
• bardzo niskie ciśnienie tętnicze, które może powodować omdlenie,
• ciężkie zaburzenia krążenia w tętnicach obwodowych,
• kwasica metaboliczna,
• nieleczony guz chromochłonny nadnerczy,
• podejrzenie świeżego zawału mięśnia sercowego, jeśli czynność serca jest wolniejsza niż 45 skurczów na minutę, odstęp PQ jest dłuższy niż 0,24 s lub ciśnienie skurczowe jest mniejsze niż 100 mmHg.

Jeśli pacjentowi podawane są (krótko- lub długotrwale) leki o działaniu inotropowym, pobudzające receptory β-adrenergiczne.

Przed rozpoczęciem stosowania leku Betaloc należy omówić to z lekarzem. Należy poinformować lekarza jeśli u pacjenta występuje:

• astma oskrzelowa, świszczący oddech lub inne, podobne zaburzenia oddychania albo reakcje alergiczne, np. na jad owadów, pokarm lub inne substancje. Jeśli u pacjenta kiedykolwiek wystąpił napad astmatyczny lub świszczący oddech – nie należy stosować tego leku bez konsultacji z lekarzem,
• ból w klatce piersiowej, spowodowany dławicą Prinzmetala,
• zaburzenia krążenia lub niewydolność serca,
• choroba wątroby,
• blok serca I˚ (zaburzenia przewodzenia w sercu),
• chromanie przestankowe (męczenie się i słabnięcie jednej lub obu nóg podczas chodzenia),
• cukrzyca (lekarz może zalecić zmianę dawek leków przeciwcukrzycowych),
• nadczynność tarczycy – lek Betaloc może maskować objawy,
• guz chromochłonny nadnerczy,
• łuszczyca.

Należy poinformować lekarza, nawet jeśli powyższe ostrzeżenia dotyczą sytuacji występujących w przeszłości. Przed planowanym znieczuleniem należy poinformować dentystę lub anestezjologa o leczeniu lekiem Betaloc.

Betaloc zawiera sód
Ten lek zawiera 17,7 mg sodu w jednej 5 ml ampułce z roztworem do wstrzykiwań (1 ml zawiera 3,54 mg sodu), tj. mniej niż 1 mmol sodu (23 mg).
Ten lek może być rozcieńczany 0,9% roztworem chlorku sodu lub mannitolem 150 mg/ml, glukozą 100 mg/ml, glukozą 50 mg/ml i roztworem Ringera – patrz punkt „Inne źródła informacji”. Zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika, powinna być brana pod uwagę w obliczeniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu produktu. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia produktu, należy zapoznać się z charakterystyką produktu leczniczego stosowanego rozcieńczalnika.

Jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poinformować lekarza przed zastosowaniem tego leku.

Ciąża

• Leku Betaloc nie należy stosować u kobiet w ciąży, chyba że korzyści wynikające z jego zastosowania są większe niż ryzyko dla płodu. beta-adrenolityki w tym metoprolol mogą powodować uszkodzenie płodu i przedwczesny poród.
• Jeśli kobieta leczona lekiem Betaloc zajdzie w ciążę, powinna jak najszybciej poinformować o tym lekarza.

Karmienie piersią

• Leku Betaloc nie należy stosować w okresie karmienia piersią, chyba że korzyści wynikające z jego zastosowania są większe niż ryzyko dla dziecka karmionego piersią.

Należy sprawdzić, jaka jest indywidualna reakcja pacjenta po zażyciu leku Betaloc, ponieważ u niektórych pacjentów mogą wystąpić zawroty głowy lub objawy zmęczenia zaburzające sprawność psychofizyczną.

Możliwe objawy przedawkowania to bradykardia, niedociśnienie tętnicze krwi, ostra niewydolność serca i skurcz oskrzeli.

Ogólna procedura leczenia przedawkowania:

Zaleca się dokładną obserwację pacjenta, podjęcie leczenia na oddziale intensywnej opieki medycznej, podanie osocza lub zamienników osocza aby leczyć niedociśnienie tętnicze krwi i wstrząs kardiogenny.

Nadmierna bradykardia może być kontrolowana atropiną podawaną dożylnie w dawce 1-2 mg i (lub) poprzez zastosowanie rozrusznika serca. Jeśli konieczne, zastosować można glukagon w dużej dawce dożylnej wynoszącej 10 mg. Bolus dożylny można powtórzyć lub podać glukagon we wlewie dożylnym w dawce 1-10 mg/godzinę, w zależności od reakcji pacjenta, jeśli jest to konieczne. Jeśli brak jest odpowiedzi na glukagon lub jeśli jest on niedostępny, zastosować można produkt stymulujący receptor beta-adrenergiczny, taki jak dobutamina w dawce 2,5 do 10 µg/kg/minutę we wlewie dożylnym.

Dobutamina, ze względu na swoje działanie inotropowe dodatnie, może być również stosowana w leczeniu niedociśnienia i ostrej niewydolności serca. Prawdopodobne jest, że stosowane dawki dobutaminy nie będą wystarczające aby odwrócić wpływ β-adrenolityków na pracę serca, jeśli przedawkowanie było znaczne. Dawkę dobutaminy należy w razie potrzeby zwiększyć, aby osiągnąć pożądaną odpowiedź kliniczną 

Należy rozważyć podanie jonów wapnia. Skurcze oskrzeli powinny ustąpić po zastosowaniu produktów leczniczych rozszerzających oskrzela.

Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.
Szczególnie należy poinformować lekarza lub pielęgniarkę o przyjmowaniu któregokolwiek z następujących leków:

• klonidyna (stosowana w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego lub migreny). W przypadku jednoczesnego leczenia klonidyną i lekiem Betaloc, nie należy przerywać stosowania klonidyny bez konsultacji z lekarzem. Jeśli konieczne będzie przerwanie stosowania klonidyny lub leku Betaloc, lekarz poinformuje pacjenta, jak należy to zrobić,
• terbinafina, propafenon i difenhydramina,
• leki obniżające ciśnienie tętnicze (pochodne dihydropirydyny np. amlodypina, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne),
• leki blokujące zwoje współczulne, sympatykomimetyki (mogą znajdować się m.in. w składzie niektórych leków stosowanych w przeziębieniu),
• β-adrenolityki (np. w postaci kropli do oczu, stosowanych m.in. w leczeniu jaskry - tymolol),
• inhibitory monoaminooksydazy,
• werapamil, diltiazem, nifedypina (stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi i bólu w klatce piersiowej),
• chinidyna, amiodaron lub glikozydy naparstnicy (stosowane w leczeniu chorób serca),
• hydralazyna (stosowana w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi),
• cymetydyna (lek stosowany w chorobie wrzodowej żołądka),
• ryfampicyna (stosowana w zakażeniach bakteryjnych),
• adrenalina (lek stymulujący serce),
• indometacyna, celekoksyb – leki przeciwbólowe, przeciwzapalne, stosowane np. w przypadku zapalenia stawów,
• leki z grupy selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (np. paroksetyna, fluoksetyna i sertralina, stosowane w leczeniu depresji),
• fenotiazyna (stosowana w leczeniu zaburzeń psychicznych),
• barbiturany (leki uspokajające i przeciwpadaczkowe),
• insulina lub inne leki przeciwcukrzycowe (może być konieczna zmiana ich dawkowania),
• lidokaina (lek miejscowo znieczulający),
• pochodne ergotaminy (leki stosowane w leczeniu migreny).

Należy również poinformować lekarza o niepokojących reakcjach, które występowały po zażyciu innych leków.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Poniżej wymieniono działania niepożądane, które mogą wystąpić podczas stosowania tego leku.

Bardzo często (mogą wystąpić u co najmniej 1 na 10 pacjentów)

• zmęczenie.

Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 pacjentów)

• zawroty głowy,
• ból głowy,
• zwolnienie czynności serca; należy niezwłocznie poinformować o tym lekarza, bo może on zmniejszyć dawkę leku lub stopniowo zaprzestać podawania leku,
• kołatanie serca,
• zmiany ciśnienia tętniczego związane ze zmianą pozycji ciała (bardzo rzadko z omdleniem),
• duszność podczas wysiłku,
• nudności,
• ból brzucha,
• biegunka,
• zaparcie,
• uczucie ziębnięcia rąk i stóp.

Niezbyt często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 100 pacjentów)

• depresja,
• bezsenność,
• koszmary senne,
• zaburzenia koncentracji,
• senność,
• uczucie pieczenia, mrowienia lub drętwienia (parestezje),
• nasilenie istniejącej niewydolności serca,
• zaburzenia przewodzenia w sercu, stwierdzane w EKG (blok serca I˚),
• gwałtowne obniżenie ciśnienia tętniczego podczas zawału (wstrząs kardiogenny),
• skurcz oskrzeli,
• wymioty,
• wysypka skórna,
• nasilone pocenie,
• skurcze mięśni,
• ból zamostkowy,
• obrzęki,
• zwiększenie masy ciała.

Rzadko (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 pacjentów)

• nerwowość,
• stany lękowe,
• zaburzenia widzenia,
• suchość i (lub) podrażnienie oczu,
• zapalenie spojówek,
• zaburzenia przewodzenia w sercu, zaburzenia rytmu serca, nasilenie istniejącego bloku przedsionkowo-komorowego,
• zblednięcie, zasinienie, a następnie zaczerwienienie palców z towarzyszącym zdrętwieniem i bólem (zespół Raynauda),
• nieżyt błony śluzowej nosa,
• suchość błony śluzowej jamy ustnej,
• wypadanie włosów,
• zaburzenia erekcji (impotencja),
• zaburzenia czynności wątroby (stwierdzane w badaniach krwi),
• dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych (przeciwciała wykorzystywane w rozpoznawaniu chorób tkanki łącznej).

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u mniej niż u 1 na 10 000 pacjentów)

•  zgorzel (martwica tkanek) u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami krążenia obwodowego,
• zmniejszona liczba płytek krwi, co może powodować łatwe powstawanie siniaków, splątanie,
• omamy,
• utrata lub zaburzenia pamięci,
• zaburzenia smaku,
• szum uszny,
• nasilenie chromania przestankowego (ból nóg podczas chodzenia),
• zapalenie wątroby,
• nadwrażliwość na światło,
• zaostrzenie łuszczycy,
• ból stawów.

Stany mogące ulec pogorszeniu
Podczas stosowania tego leku, mogą ulec nasileniu następujące stany:

• duszność, uczucie zmęczenia lub obrzęk okolicy kostek (w przypadku zawału serca). Są to niezbyt częste działania niepożądane, występujące u mniej niż 1 na 100 osób.
• łuszczyca (choroba skóry), zaburzenia krążenia krwi. Są to rzadko występujące działania niepożądane, stwierdzane u mniej niż 1 na 10 000 osób.