Effox long 50, 50 mg, 30 tabletek o przedłużonym uwalnianiu

Zapobieganie napadom dławicy piersiowej.

1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera jako substancję czynną 50 mg monoazotanu izosorbidu

(Isosorbidi mononitras) .

Tabletka zawiera laktozę jednowodną.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Dawkowanie powinno być ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta.

Leczenie należy rozpoczynać od małych dawek, a następnie stopniowo je zwiększać, aż do uzyskania
pożądanego działania leczniczego. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Zwykle stosuje się 50 mg monoazotanu izosorbidu na dobę (1 tabletkę raz na dobę).
W przypadku zwiększonego zapotrzebowania na azotany dawkę można zwiększyć do 100 mg
monoazotanu izosorbidu raz na dobę (2 tabletki raz na dobę).
Tabletki należy połykać bez rozgryzania, popijając wodą.

Nie należy nagle przerywać leczenia. Dawkę należy zmniejszać stopniowo przez okres kilku dni.
Pacjenci w podeszłym wieku:

Zwykle nie ma konieczności dostosowania dawkowania.
Dzieci:

Bezpieczeństwo i skuteczność produktu u dzieci nie zostały ustalone.

Monoazotanu izosorbidu nie należy stosować:

• w razie nadwrażliwości na substancję czynną, inne azotany lub na którąkolwiek substancję
pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1;

• we wstrząsie kardiogennym z wyjątkiem sytuacji, w których przy pomocy odpowiedniego
postępowania uzyskuje się wystarczająco wysokie ciśnienie późnorozkurczowe w lewej
komorze serca;

• w kardiomiopatii przerostowej z zawężeniem drogi odpływu z lewej komory;

• w zaciskającym zapaleniu osierdzia;

• w tamponadzie serca;

• w ostrej niewydolności krążenia (wstrząs lub zapaść naczyniowa);

• w przypadku znacznego niedociśnienia tętniczego (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mm Hg);

• w ciężkiej hipowolemii;

• u pacjentów z chorobami płuc: pod wpływem preparatu może dojść do nadmiernego
przepływu krwi przez obszary płuc niedostatecznie wentylowane i, w konsekwencji, do
hipoksemii. Szczególne ryzyko istnieje u pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem płucnym
oraz u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca;

• w trakcie leczenia monoazotanem izosorbidu nie wolno przyjmować inhibitorów 5-
fosfodiesterazy, np. syldenafilu, tadalafilu, wardenafilu (patrz punkt 4.4 i 4.5);

• w ciężkiej niedokrwistości.

Monoazotanu izosorbidu należy stosować ze szczególną ostrożnością i pod kontrolą lekarza u
pacjentów:

• z niskim ciśnieniem napełniania komór serca, np. w świeżym zawale mięśnia sercowego,
zaburzonej czynności lewej komory serca (niewydolności lewej komory). Należy unikać
obniżenia ciśnienia skurczowego poniżej 90 mm Hg;

• ze zwężeniem lewego ujścia tętniczego i (lub) zwężeniem lewego ujścia żylnego (stenoza
aortalna i (lub) mitralna);

• z podwyższonym ciśnieniem śródczaszkowym (obecnie dostępne dane wskazują, że dalszy
wzrost ciśnienia śródczaszkowego obserwowano tylko w przypadku dożylnego podania
wysokich dawek nitrogliceryny);

• z niedociśnieniem ortostatycznym.

Produkt Effox long 50 nie nadaje się do doraźnego stosowania w celu przerwania napadu bólu
dławicowego.

W trakcie stosowania może wystąpić tzw. zjawisko tolerancji polegające na zmniejszeniu skuteczności
działania produktu. Opisywano wystąpienie krzyżowej tolerancji (zmniejszenie skuteczności działania
produktu w przypadku wcześniejszego stosowania innych azotanów). W celu zapobiegnięcia
zmniejszenia lub utraty skuteczności działania leku należy unikać stosowania stale dużych dawek
(patrz punkt 4.2).

Chorzy leczeni monoazotanem izosorbidu muszą być poinformowani, że nie wolno im jednocześnie
przyjmować inhibitorów 5-fosfodiesterazy, np. syldenafilu, tadalafilu, wardenafilu. W celu przyjęcia
leku zawierającego inhibitor 5-fosfodiesterazy (np. syldenafil, tadalafil, wardenafil) nie powinno
przerywać się leczenia monoazotanem izosorbidu, ponieważ może to zwiększyć ryzyko wystąpienia
bólu dławicowego (patrz punkt 4.3 i 4.5).

Produkt zawiera laktozę i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną
nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-
galaktozy.

U pacjentów z obniżonym pasażem żołądkowo-jelitowym i stosujących monoazotan izosorbidu w
postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu, może wystąpić zmniejszenie uwalniania substancji
czynnej.

Badania doświadczalne na zwierzętach (szczurach i królikach) nie wykazały działania teratogennego
monoazotanu izosorbidu. Nie przeprowadzono odpowiednio liczebnych, dobrze kontrolowanych
badań klinicznych u kobiet w ciąży.

Na podstawie wyników badań przeprowadzonych na zwierzętach nie można wnioskować o ryzyku u
ludzi. W związku z tym monoazotan izosorbidu może być stosowany w ciąży jedynie w przypadku
zdecydowanej konieczności, gdy korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla
płodu i jedynie pod kontrolą lekarza.

Dostępne dane dotyczące oceny wpływu monoazotanu izosorbidu na dziecko karmione piersią są
niejednoznaczne lub niewystarczające. Istnieją dane wskazujące, że azotany przenikają do mleka
kobiet karmiących piersią i mogą powodować methomoglobinemię u dzieci. Stopień wydzielania
azotanów do mleka kobiet karmiących piersią nie został oszacowany. Dlatego monoazotan izosorbidu
może być stosowany w okresie karmienia piersią jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności,
gdy korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla dziecka.

Monoazotan izosorbidu może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i
obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Działanie to może być nasilone w połączeniu z
alkoholem.

Badania na zwierzętach:

Istotną statystycznie śmiertelność u szczurów i myszy obserwowano po podaniu dawek doustnych,
odpowiednio, 1965 mg/kg i 2581 mg/kg.

Badania z udziałem ludzi:

Po przedawkowaniu może wystąpić:

- nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego (ciśnienie skurczowe < 90 mm Hg),

- bladość skóry,

- nadmierne pocenie,

- pogorszenie wyczuwalności tętna,

- tachykardia,

- zawroty głowy związane ze zmianą pozycji ciała,

- ból głowy,

- osłabienie,

- zawroty głowy,

- nudności,

- wymioty,

- biegunka.

- Donoszono o możliwości wystąpienia methemoglobinemii u pacjentów, którym podawano inne
organiczne azotany. Podczas metabolizmu monoazotanu izosorbidu powstają azotyny, które mogą
prowadzić do sinicy z przyspieszeniem oddechu, niepokojem, utratą przytomności i zatrzymaniem
akcji serca. Nie można wykluczyć, że przedawkowanie monoazotanu izosorbidu może powodować
wyżej wymienione działania niepożądane.

- Bardzo duże dawki monoazotanu izosorbidu mogą spowodować zwiększenie ciśnienia
śródczaszkowego, co może prowadzić do wystąpienia objawów mózgowych.

Ogólne zasady postępowania leczniczego w przypadku przedawkowania:

• Wstrzymać podawanie produktu.

• Sprowokować wymioty, wykonać płukanie żołądka i podać węgiel aktywowany - jeśli od
zażycia nie upłynęło więcej niż godzina.

• Zastosować ogólne metody postępowania w przypadku niedociśnienia tętniczego
spowodowanego podawaniem azotanów:

- położyć chorego z uniesionymi kończynami dolnymi,

- podawać tlen,

- zwiększyć objętość osocza płynami infuzyjnymi (np. 0,9% roztworem chlorku sodu),

- zastosować specjalistyczne leczenie wstrząsu (na oddziale intensywnej opieki medycznej).

Postępowanie w szczególnych przypadkach:

• W przypadku bardzo małych wartości ciśnienia tętniczego krwi należy podwyższyć ciśnienie
tętnicze, np. podając chlorowodorek norepinefryny i (lub) dopaminę. Epinefryna i jej pochodne
są w tym postępowaniu przeciwwskazane.

• Leki zwężające naczynia krwionośne należy stosować jedynie u pacjentów, którzy w
niewystarczającym stopniu odpowiadają na reanimację z zastosowaniem płynów.

• Leczenie methemoglobinemii:

- zastosować związki redukujące: witaminę C, błękit metylenowy, błękit toluidynowy,

- podawać tlen (w razie konieczności),

- zastosować wentylację płuc z użyciem respiratora,

- przeprowadzić hemodializę (w razie konieczności).

W przypadku objawów zatrzymania oddechu i krążenia należy natychmiast rozpocząć resuscytację.

Jednoczesne stosowanie innych leków o działaniu hipotensyjnym, np. naczyniorozszerzających, B-
adrenolitycznych, leków blokujących kanał wapniowy, inhibitorów konwertazy angiotensyny a także
neuroleptyków, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i (lub) alkoholu może nasilić
hipotensyjne działanie monoazotanu izosorbidu.

Również inhibitory 5-fosfodiesterazy, np. syldenafil, tadalafil, wardenafil mogą nasilić działanie
hipotensyjne azotanów. Może to prowadzić do zagrażających życiu powikłań sercowo-naczyniowych.
Z tego powodu chorym leczonym monoazotanem izosorbidu nie wolno przyjmować inhibitorów 5-
fosfodiesterazy (np. syldenafil, tadalafil, wardenafil) (patrz punkt 4.3 i 4.4).

Stosowanie monoazotanu izosorbidu jednocześnie z dihydroergotaminą może prowadzić do
zwiększenia jej stężenia we krwi i tym samym spowodować podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi.

Przedstawiając działania niepożądane uwzględniono następujące kryteria częstości występowania:
bardzo często (> 1/10), często (> 1/100, < 1/10), niezbyt często (> 1/1 000, < 1/100), rzadko (>
1/10 000, < 1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na
podstawie dostępnych danych).

Podczas stosowania monoazotanu izosorbidu obserwowano następujące działania niepożądane:

Zaburzenia układu nerwowego

Bardzo często: ból głowy;

Często: zawroty głowy (w tym zawroty głowy związane ze zmianą pozycji ciała), senność;

Zaburzenia serca

Często: tachykardia;

Niezbyt często: nasilenie dławicy piersiowej;

Zaburzenia naczyniowe

Często: niedociśnienie ortostatyczne;

Niezbyt często: zapaść naczyniowa (czasem ze zwolnieniem akcji serca i utratą przytomności;
Częstość nieznana: niedociśnienie;

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często: nudności, wymioty;
Bardzo rzadko: zgaga;

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: skórne odczyny alergiczne (np. wysypka), nagłe zaczerwienienie twarzy z uczuciem
gorąca;

Częstość nieznana: złuszczające zapalenie skóry;
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Często: osłabienie.

Podczas stosowania azotanów organicznych opisywano znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego z
nudnościami, wymiotami, niepokojem, zblednięciem i nadmierną potliwością.

W trakcie terapii monoazotanem izosorbidu może dojść do przemijającego zmniejszenia ciśnienia
cząsteczkowego tlenu we krwi, z powodu względnej redystrybucji przepływu krwi do słabiej
wentylowanych części płuc. Może to prowadzić, szczególnie u osób z chorobą wieńcową, do
niedotlenienia mięśnia sercowego.