Furosemid jest lekiem należącym do grupy sulfonamidów. To lek moczopędny, zwiększający wydalanie chloru, sodu, potasu i wapnia. Furosemid stosuje się przy marskości wątroby, ostrej i przewlekłej niewydolności nerek, zatruciach, ciężkiej niewydolności krążenia, znacznych obrzękach mózgu oraz płuc. Może być także stosowany pomocniczo w leczeniu zapalenia cewki moczowej w celu zwiększenia przepływu przez nią moczu.
Furosemid – jak działa?
Lek należy do grupy silnych leków moczopędnych o działaniu pętlowym. Hhamuje zwrotne wchłanianie jonów chloru w nerkach, przez co rozrzedzony zostaje mocz. Działanie przeciwnadciśnieniowe furosemidu wynika z redukcji objętości krwi krążącej oraz zmniejszenia napięcia ścian naczyń krwionośnych. W niektórych przypadkach może prowadzić do wzrostu stężenia glukozy w surowicy krwi.
Furosemid – kiedy stosować?
Furosemid znajduje zastosowanie w leczeniu obrzęków u dorosłych i dzieci, szczególnie w przypadku obrzęków związanych z zastoinową niewydolnością krążenia, marskością wątroby oraz chorobami nerek, gdy konieczne jest zastosowanie leków moczopędnych o intensywnym i szybkim działaniu. Ponadto lek jest stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego u dorosłych, często w kombinacji z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.
Furosemid – najczęstsze działania niepożądane
W kategorii zaburzeń krwi i układu chłonnego, często obserwowano zagęszczenie krwi, niezbyt często małopłytkowość, a rzadko leukopenię, eozynofilię. Bardzo rzadko stwierdzano agranulocytozę, niedokrwistość aplastyczną oraz niedokrwistość hemolityczną. Niedokrwistość, zahamowanie czynności szpiku kostnego występują w nieznanej częstości i w tych przypadkach należy przerwać podawanie leku. W obszarze zaburzeń układu immunologicznego rzadko notowano ciężkie reakcje anafilaktyczne i rzekomo anafilaktyczne, natomiast zaostrzenie lub uaktywnienie tocznia rumieniowatego układowego (SLE) występuje z nieznaną częstotliwością.
Furosemid – najczęstsze interakcje
- Leki moczopędne z innych grup farmakologicznych, takie jak diuretyki oszczędzające potas czy inhibitory anhydrazy węglanowej, stosowane jednocześnie z furosemidem mogą nasilać jego działanie moczopędne, co wymaga dostosowania dawki furosemidu.
- Leki moczopędne oszczędzające potas, takie jak spironolakton, triamteren, amiloryd, stosowane równocześnie z furosemidem mogą zmniejszać wydalanie potasu z moczem, zapobiegając hipokaliemii.
- Hipokaliemia wywołana furosemidem może zwiększać toksyczność glikozydów naparstnicy na serce, co może prowadzić do groźnych niemiarowości serca.
- Furosemid może nasilać działanie teofiliny i leków kuraropodobnych, blokujących przewodzenie nerwowo-mięśniowe. Dodatkowo może zmniejszać oddziaływanie amin katecholowych na mięśniówkę tętnic.
- Jednoczesne stosowanie z kortykosteroidami może prowadzić do zatrzymywania sodu. Inne substancje, takie jak karbenoksolon, lukrecja w dużych ilościach, b2-sympatykomimetyki, długotrwałe stosowanie środków przeczyszczających, reboksetyna, kortykotropina i amfoterycyna B, zwiększają ryzyko hipokaliemii w przypadku jednoczesnego stosowania z furosemidem.
- Ponadto furosemid może zwiększać stężenie litu w surowicy, co zwiększa ryzyko toksyczności tej substancji.
Furosemid – stosowanie w ciąży i w okresie karmienia piersią
Wyniki badań na zwierzętach nie wykazały niebezpieczeństwa stosowania furosemidu w czasie ciąży. Istnieją kliniczne dowody dotyczące bezpieczeństwa stosowania furosemidu w trzecim trymestrze ciąży, ale należy pamiętać, że furosemid przenika przez barierę łożyskową. Ponieważ furosemid przenika przez łożysko, może być stosowany w czasie ciąży wyłącznie w krótkotrwałym leczeniu, jeśli korzyści wynikające z leczenia matki przewyższają ryzyko dla płodu. Leczenie furosemidem w okresie ciąży wymaga monitorowania rozwoju płodu. Furosemid przenika do mleka kobiecego i może hamować laktację. Karmienie piersią jest przeciwwskazane.
Furosemid – w jakich postaciach występuje?
Furosemid występuje w postaci tabletek.