Furosemidum Polpharma 40 mg, 30 tabletek

Furosemid stosowany jest u dorosłych i dzieci w leczeniu obrzęków związanych z zastoinową niewydolnością krążenia, z marskością wątroby i chorobami nerek, gdy wskazane jest zastosowanie leków moczopędnych o silnym i szybkim działaniu.
Furosemid stosuje się również w leczeniu nadciśnienia tętniczego u dorosłych.

Jedna tabletka zawiera 40 mg furosemidu (Furosemidum). Substancje pomocnicze, patrz: pkt. 6.1.

Dawkowanie należy ustalić dla każdego pacjenta indywidualnie.
U dorosłych:

Najczęściej początkowa jednorazowa dawka podawana rano wynosi od 40 do 80 mg (1 - 2 tabletek).
W razie potrzeby dawkę początkową można zwiększyć lub zmniejszyć. Ustaloną jednorazową dawkę
podtrzymującą można podawać 1-2 razy na dobę, co drugą dobę, lub przez 2-4 kolejne dni każdego
tygodnia.

W długotrwałym leczeniu obrzęków dobowa dawka podtrzymująca wynosi zwykle od 40 mg do
80 mg. W leczeniu ciężkich obrzęków maksymalna dawka dobowa wynosi 600 mg podawana w 3 lub
4 dawkach podzielonych. W przewlekłej niewydolności nerek stosowano dawki do 4 g na dobę.

Dawkowanie u dzieci:

Ze względu na postać farmaceutyczną preparatu - tabletki, Furosemidum Polpharma nie należy
stosować u niemowląt i dzieci, które nie potrafią połknąć tabletki.

Zwykle stosuje się dawki od 1 mg do 3 mg/kg masy ciała dziecka raz na dobę. Nie należy stosować
dawek większych niż 40 mg na dobę niezależnie od masy ciała dziecka. W leczeniu długotrwałym
preparat Furosemidum Polpharma należy stosować w najmniejszej dawce skutecznej.

• Bezmocz.

• Zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej.

• Stany przedśpiączkowe spowodowane marskością wątroby.

• Nadwrażliwość na furosemid lub sulfonamidy.

• U pacjentów z przerostem gruczołu krokowego lub innymi zaburzeniami objawiającymi się
utrudnieniem mikcji występuje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrego zatrzymania moczu
w czasie stosowania furosemidu. Należy wykluczyć występowanie wymienionych zaburzeń
przed rozpoczęciem leczenia.

• W czasie stosowania furosemidu mogą wystąpić hipowolemia, hiponatremia, hipokalemia,
hipokalcemia i hipomagnezemia.

• Nadmierne odwodnienie może prowadzić do zapaści naczyniowo-sercowej i powikłań
zatorowo-zakrzepowych. W leczeniu obrzęków utrata masy ciała pacjenta dorosłego nie
powinna być większa niż 1 kg na dobę.

• Należy przerwać leczenie furosemidem u pacjentów z niewydolnością nerek, w przypadku
nasilenia azotemii i oligurii.

• Pacjenci z marskością wątroby rozpoczynający leczenie furosemidem powinni być
hospitalizowani. W celu zapobieżenia hipokaliemii i zasadowicy metabolicznej wskazane
jest podawanie przez cały okres leczenia furosemidem preparatów chlorku potasowego lub
leków moczopędnych oszczędzających potas, np. antagonistów aldosteronu.

• U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek oraz u pacjentów przyjmujących jednocześnie
furosemid i antybiotyki aminoglikozydowe, kwas etakrynowy lub inne leki o działaniu
ototoksycznym, częściej występują uszkodzenia słuchu objawiające się dzwonieniem w
uszach, szumami usznymi, niedosłuchem, które zwykle są przemijające i ustępują bez
leczenia po odstawieniu furosemidu.

• Furosemid podawany pacjentom z marskością wątroby, którzy jednocześnie przyjmują
kortykosteroidy o działaniu ogólnoustrojowym lub ACTH, na skutek gwałtownego
odwodnienia i przy niedostatecznej podaży elektrolitów, może spowodować wystąpienie
hipokaliemii.

• U pacjentów uczulonych na sulfonamidy mogą występować reakcje nadwrażliwości na
furosemid. W czasie leczenia furosemidem mogą nasilić się objawy tocznia
rumieniowatego.

• U pacjentów z cukrzycą podczas leczenia furosemidem może zwiększyć się stężenie
glukozy we krwi. U pacjentów z cukrzycą utajoną mogą ujawnić się zaburzenia gospodarki
wodorowęglanowej.

• Stosowanie furosemidu u noworodków zwiększa ryzyko przetrwania przewodu tętniczego
Botalla.

• Lek zawiera laktozę, dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego
wchłaniania glukozy-galaktozy.

Wyniki badań laboratoryjnych

• Podczas leczenia furosemidem konieczna jest częsta kontrola stężeń elektrolitów w
surowicy (szczególnie potasu), kreatyniny, mocznika oraz parametrów równowagi
kwasowo-zasadowej.

• Po zastosowaniu furosemidu może zwiększyć się stężenie mocznika w surowicy krwi co jest
związane z nadmiernym odwodnieniem.

• U pacjentów z cukrzycą stosujących furosemid, należy okresowo oznaczać stężenie glukozy
we krwi i w moczu.

• Wskazana jest kontrola stężenia wapnia i magnezu w surowicy krwi, ponieważ furosemid
zmniejsza ich stężenie.

Furosemid może być stosowany w czasie ciąży, wyłącznie w krótkotrwałej terapii, jeśli korzyści
wynikające z leczenia matki przewyższają ryzyko uszkodzenia płodu.

Furosemid może hamować laktację. Nie stwierdzono działań niepożądanych u noworodków matek
przyjmujących furosemid. Ponieważ furosemid przenika do mleka kobiecego, dlatego preparat należy
stosować ostrożnie u kobiet karmiących.

Furosemid może powodować działania niepożądane takie jak: zawroty głowy, senność czy niewyraźne
widzenie, które w niewielkim lub umiarkowanym stopniu mogą upośledzać sprawność
psychofizyczną. Należy poinformować pacjenta o niebezpieczeństwie związanym z prowadzeniem
pojazdów mechanicznych i obsługą maszyn.

Objawy przedawkowania związane są z nasileniem działania moczopędnego, które powoduje
odwodnienie, zmniejszenie objętości krwi krążącej, hipotonię, zaburzenia równowagi elektrolitowej,
hipokaliemię, zasadowicę metaboliczną.

Leczenie: zwiększenie objętości krwi krążącej i uzupełnienie niedoboru elektrolitów.
Hemodializa nie przyspiesza wydalania furosemidu.

• Leki moczopędne z innych grup farmakologicznych (diuretyki oszczędzające potas,
inhibitory anhydrazy węglanowej) stosowane równocześnie z furosemidem nasilają jego

działanie moczopędne. Należy zmniejszyć dawkę furosemidu podczas równoczesnego ich
stosowania.

• Leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, triamteren, amilorid) podawane
jednocześnie z furosemidem zmniejszają wydalanie potasu w moczu i zapobiegają
wystąpieniu hipokaliemii.

• Hipokalemia spowodowana furosemidem zwiększa toksyczność glikozydów naparstnicy na
serce, co może powodować zagrażające życiu niemiarowości.

• Furosemid wydłuża czas trwania blokady nerwowo-mięśniowej, wywołanej przez leki
blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. tubokurarynę).

• Furosemid może zmniejszyć oddziaływanie amin katecholowych na mięśniówkę tętnic.

• Kortykosteroidy działające ogólnoustrojowo, kortykotropina i amfoterycyna B zwiększają
ryzyko wystąpienia hipokaliemii.

• Furosemid zwiększa toksyczność litu podczas równoczesnego stosowania. Nie zaleca się
łącznego stosowania tych leków. W razie konieczności takiego leczenia należy pacjenta
hospitalizować i kontrolować stężenie litu w surowicy krwi.

• Furosemid zmniejsza siłę działania insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Należy kontrolować stężenie glukozy w surowicy krwi i w razie potrzeby zwiększyć dawkę
leków przeciwcukrzycowych.

• Furosemid nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych.

• Indometacyna oraz inne niesteroidowe leki przeciwzapalne mogą zmniejszyć wydalanie
sodu w moczu i osłabić działanie moczopędne i przeciwnadciśnieniowe furosemidu poprzez
hamowanie syntezy prostaglandyn. Równoczesne stosowanie niesteroidowych leków
przeciwzapalnych i furosemidu zwiększa ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek.

• Furosemid nasila działanie salicylanów, co może prowadzić do wystąpienia zatrucia
salicylanami.

• Furosemid nasila ototoksyczne działanie antybiotyków aminoglikozydowych.

• Fenytoina i jej pochodne stosowane przez dłuższy czas osłabiają działanie moczopędne
furosemidu.

• Podczas równoczesnego stosowania furosemidu z antybiotykami, które działają
nefrotoksycznie zwiększa się ich nefrotoksyczność.

Furosemid jest na ogół dobrze tolerowany. Działania niepożądane są zazwyczaj umiarkowane w

nasileniu i tylko sporadycznie są przyczyną odstawienia leku.

Furosemid może powodować wystąpienie następujących działań niepożądanych:

układ pokarmowy

kurczowe bóle brzucha, żółtaczka, biegunka, brak łaknienia, zaparcia, podrażnienie żołądka, nudności,
wymioty, sporadycznie w czasie długotrwałego stosowania - ostre zapalenie trzustki;

ośrodkowy układ nerwowy

szumy uszne, bóle głowy, niewyraźne widzenie, zawroty głowy, widzenie na żółto, parestezje;
układ krwiotwórczy

anemia aplastyczna (rzadko), anemia hemolityczna, trombocytopenia, leukopenia,
agranulocytoza (rzadko), anemia;
reakcje nadwrażliwości

złuszczające zapalenie skóry, plamica, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, wysypka, nadwrażliwość
na światło, świąd, śródmiąższowe zapalenie nerek, zapalenie naczyń;
układ krążenia

niedociśnienie ortostatyczne nasilone przez alkohol, barbiturany lub narkotyczne leki przeciwbólowe;
inne

odwodnienie znacznego stopnia, hiperglikemia, glikozuria, uczucie niepokoju, osłabienia, zwiększenie
stężenia kwasu moczowego we krwi, gorączka, częstomocz.