LisiHEXAL 10 mg, 25 tabletek (Import równoległy)

Produkt pochodzi z importu równoległego. Dowiedz się więcej o imporcie równoległym.

Lek LisiHEXAL 20 mg zawiera jako substancję czynną lizynopryl - lek z grupy tzw. inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), zmniejszający ciśnienie tętnicze krwi.

Wskazaniami do stosowania leku LisiHEXAL są:

• nadciśnienie tętnicze samoistne i naczyniowo-nerkowe, niezależnie od stopnia nasilenia;

• zastoinowa niewydolność serca;

• ostry zawał serca u pacjentów stabilnych hemodynamicznie, bez wstrząsu kardiogennego, z ciśnieniem tętniczym krwi powyżej 100 mmHg;

• mikroalbuminuria w przebiegu cukrzycy.

Informacja dla chorych na cukrzycę

1 tabletka zawiera mniej niż 0,01 WW (wymiennika węglowodanowego).

Ten lek należy stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.

Nadciśnienie tętnicze

• Dawkowanie u pacjentów, którzy nie przyjmują leków moczopędnych

  Dawka początkowa wynosi 2,5 mg jeden raz na dobę. Jeśli po upływie 2 do 4 tygodni nie uzyska się pożądanego działania leczniczego, lekarz może zwiększyć dawkę leku. Skuteczna dawka dobowa wynosi zazwyczaj od 10 do 20 mg. Dawka maksymalna wynosi 40 mg na dobę.

• Dawkowanie u pacjentów, którzy otrzymują leki moczopędne

  Jeśli to możliwe, 2 lub 3 dni przed rozpoczęciem stosowania leku LisiHEXAL należy odstawić lek moczopędny lub zmniejszyć jego dawkę.

  U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których przed rozpoczęciem leczenia lizynoprylem nie można odstawić leku moczopędnego, lekarz zaleci stosowanie mniejszej początkowej dawki lizynoprylu (2,5 mg lub 5 mg raz na dobę) i będzie uważnie kontrolował stan pacjenta.

• Dawkowanie u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 16 lat

  Zalecana dawka początkowa:

  • 2,5 mg raz na dobę u pacjentów o masie ciała od 20 do <50 kg

  • 5 mg raz na dobę u pacjentów o masie ciała ≥50 kg.

  Lekarz ustali dawkę indywidualnie i może ją zwiększyć do maksymalnej dawki dobowej, która wynosi:

  • 20 mg u pacjentów o masie ciała od 20 do <50 kg

  • 40 mg u pacjentów o masie ciała ≥50 kg.

U dzieci z zaburzeniami czynności nerek lekarz może zastosować mniejszą dawkę początkową lub wydłużyć odstępy między dawkami.

Nie zaleca się stosowania lizynoprylu u dzieci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek.

Zastoinowa niewydolność krążenia

• Dawkowanie początkowe

  Zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg na dobę i w razie konieczności lekarz może tę dawkę zwiększyć. U niektórych pacjentów lekarz może zalecić rozpoczęcie stosowania leku LisiHEXAL w warunkach szpitalnych. Przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie jego trwania lekarz zaleci kontrolę ciśnienia tętniczego krwi i czynności nerek.

• Dawka podtrzymująca

  Dawkę początkową lekarz może zwiększać stopniowo w zależności od reakcji pacjenta na leczenie do uzyskania najczęściej stosowanej dawki podtrzymującej (od 5 do 20 mg).

  Nie należy zwiększać kolejnych dawek leku LisiHEXAL o więcej niż 10 mg.

Ostry zawał serca

• Lekarz może zalecić przyjmowanie leku LisiHEXAL w ciągu pierwszych 24 godzin od wystąpienia objawów zawału. Początkowo przyjmuje się 5 mg, po 24 godzinach kolejne 5 mg, po upływie 48 godzin 10 mg, a następnie 10 mg jeden raz na dobę. Pacjentom z ciśnieniem skurczowym 120 mmHg lub mniejszym podaje się mniejszą dawkę lizynoprylu, tj. 2,5 mg. Jeśli u pacjenta wystąpi niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe <90 mmHg), które utrzymuje się ponad 1 godzinę, lek należy odstawić.

  Leczenie trwa 6 tygodni. Dłuższe leczenie może być konieczne u pacjentów, u których nasilają się objawy niewydolności serca.

Mikroalbuminuria w przebiegu cukrzycy

• Dawka początkowa wynosi 2,5 mg lizynoprylu na dobę.

• U chorych z prawidłowym ciśnieniem tętniczym krwi i cukrzycą insulinozależną zwykle stosuje się 10 mg na dobę. Lekarz może zwiększyć dawkę dobową do 20 mg (w celu uzyskania ciśnienia rozkurczowego <75 mmHg).

• U chorych z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą insulinoniezależną zwykle stosuje się 10 mg na dobę. W razie konieczności lekarz może zwiększyć dawkę dobową do 20 mg (w celu uzyskania ciśnienia rozkurczowego <90 mmHg).

Stosowanie u pacjentów z niewydolnością nerek

Pacjenci poddawani dializie mogą otrzymywać zwykłą dawkę leku LisiHEXAL w dniach wykonywania dializy. W dniach bez dializy lekarz ustala dawkowanie w zależności od ciśnienia tętniczego krwi pacjenta.

Stosowanie u dzieci i młodzieży

Nie zaleca się stosowania lizynoprylu u dzieci w innych wskazaniach niż nadciśnienie tętnicze. Nie zaleca się stosowania lizynoprylu u dzieci w wieku poniżej 6 lat lub u dzieci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek.

W przypadku wrażenia, że działanie leku LisiHEXAL jest za mocne lub za słabe, należy zwrócić się do lekarza.

Kiedy nie stosować leku LisiHEXAL

• jeśli pacjent ma uczulenie na lizynopryl, na inny inhibitor konwertazy angiotensyny lub na którykolwiek z pozostałych składników tego leku;

• jeśli u pacjenta stwierdzono obrzęk naczynioruchowy: dziedziczny lub samoistny obrzęk naczynioruchowy, a także jeśli obrzęk naczynioruchowy wystąpił w przeszłości podczas leczenia inhibitorami konwertazy angiotensyny;

• jeśli pacjentka jest w ciąży;

• jeśli pacjent ma cukrzycę lub zaburzenia czynności nerek i przyjmuje lek obniżający ciśnienie tętnicze, zawierający aliskiren;

• jeśli pacjent przyjmował lub obecnie przyjmuje lek złożony zawierający sakubitryl i walsartan (stosowany w leczeniu długotrwałej (przewlekłej) niewydolności serca u dorosłych), ponieważ zwiększa się ryzyko obrzęku naczynioruchowego (szybkiego obrzęku tkanki podskórnej w okolicy takiej, jak gardło).

W razie wątpliwości, czy którakolwiek z wymienionych sytuacji dotyczy pacjenta, należy poradzić się lekarza lub farmaceuty.

Przed rozpoczęciem stosowania leku LisiHEXAL należy omówić to z lekarzem.

Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z następujących leków, ponieważ ryzyko obrzęku naczyniowego może się zwiększyć:

• racekadotryl, lek stosowany w leczeniu biegunki;

• leki stosowane w zapobieganiu odrzuceniu przeszczepionego narządu oraz w leczeniu raka (np. temsyrolimus, syrolimus, ewerolimus);

• wildagliptyna, lek stosowany w leczeniu cukrzycy.

Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z poniższych leków stosowanych w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego:

• antagonista receptora angiotensyny II (AIIRA), tzw. sartan – na przykład walsartan, telmisartan, irbesartan, zwłaszcza jeśli pacjent ma zaburzenia czynności nerek związane z cukrzycą,

• aliskiren.

Lekarz może zalecić regularną kontrolę czynności nerek, ciśnienia tętniczego oraz stężenia elektrolitów (np. potasu) we krwi.

Obrzęk naczynioruchowy

Należy niezwłocznie poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi:

• obrzęk skóry i (lub) błon śluzowych; obrzęk twarzy, warg, gardła, języka lub krtani; trudności w oddychaniu lub połykaniu; świąd lub wysypka.

Obrzęk języka, gardła lub krtani może spowodować niedrożność dróg oddechowych. W takim wypadku konieczne jest natychmiastowe leczenie.

U pacjentów, u których w przeszłości wystąpiły już opisane objawy, ryzyko ponownego ich pojawienia się jest większe.

U pacjentów rasy czarnej częstość występowania obrzęku naczynioruchowego po zastosowaniu leków z grupy inhibitorów ACE jest większa niż u pacjentów innych ras.

Ryzyko obrzęku naczynioruchowego jest również większe u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki z grupy tzw. inhibitorów kinazy mTOR, takie jak syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus (stosowane, aby zapobiec odrzuceniu przeszczepionego narządu lub w leczeniu nowotworów) lub tkankowy aktywator plazminogenu.

Niedociśnienie tętnicze

Nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi może wystąpić u następujących pacjentów:

• stosujących dietę z ograniczeniem soli;

• dializowanych;

• z biegunką lub wymiotami;

• przyjmujących leki moczopędne;

• z niewydolnością serca i niewydolnością nerek (lub bez niewydolności nerek).

Należy poinformować lekarza, jeśli:

• u pacjenta stwierdzono chorobę niedokrwienną serca lub chorobę naczyń mózgowych;

• pacjent ma poddać się zabiegowi chirurgicznemu w znieczuleniu ogólnym.

W razie znacznego zmniejszenia ciśnienia tętniczego krwi pacjenta należy ułożyć na plecach i poinformować o zdarzeniu lekarza.

Choroby serca

Należy poinformować lekarza o:

• niewydolności serca;

• stwierdzonym zwężeniu zastawek serca w obrębie lewej komory lub innym zwężeniu odpływu krwi z lewej komory serca.

Zaburzenia czynności nerek

Przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie jego trwania lekarz zaleci kontrolę czynności nerek.

Należy poinformować lekarza, jeśli:

• u pacjenta stwierdzono niewydolność nerek;

• u pacjenta rozpoznano obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub zwężenie tętnicy nerkowej jedynej nerki;

• pacjent poddawany jest hemodializie;

• pacjent przyjmuje leki moczopędne;

• pacjent ma zaburzenia czynności nerek i otrzymuje lek przeciwnadciśnieniowy zawierający aliskiren.

Zaburzenia czynności wątroby

Jeśli podczas stosowania leku LisiHEXAL u pacjenta wystąpi żółtaczka lub zwiększy się aktywność enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie leku i skonsultować się z lekarzem.

Cukrzyca

W pierwszym miesiącu stosowania leku LisiHEXAL lekarz zaleci częstsze kontrolowanie stężenia glukozy we krwi i w razie konieczności dostosuje dawki leków przeciwcukrzycowych.

Ciężkie reakcje nadwrażliwości (tzw. reakcje rzekomoanafilaktyczne)

Ze względu na ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości należy poinformować lekarza, jeśli:

• pacjent jest odczulany przeciwko jadowi pszczół lub os;

• pacjent jest poddawany leczeniu, które ma na celu usunięcie cholesterolu z krwi (tzw. afereza LDL).

Lekarz może zalecić przerwanie w odpowiednim czasie stosowania leku LisiHEXAL.

Zmiany w obrazie krwi

Podczas leczenia może wystąpić neutropenia (zmniejszenie ilości granulocytów obojętnochłonnych) lub agranulocytoza (zmniejszenie ilości lub brak pewnego rodzaju krwinek białych), małopłytkowość i niedokrwistość. Lekarz może zalecić wykonanie odpowiednich badań krwi. Jeśli podczas stosowania leku LisiHEXAL wystąpią jakiekolwiek objawy zakażenia, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.

Kaszel

W trakcie stosowania leku LisiHEXAL może wystąpić suchy, uporczywy kaszel, który ustępuje po przerwaniu leczenia. O wystąpieniu kaszlu należy poinformować lekarza.

Zwiększenie stężenia potasu we krwi

Ze względu na możliwość zwiększenia stężenia potasu we krwi należy poinformować lekarza, jeśli:

• u pacjenta stwierdzono zaburzenia czynności nerek;

• pacjent ma cukrzycę;

• pacjent przyjmuje leki moczopędne oszczędzające potas lub leki, które zwiększają stężenie potasu we krwi;

• pacjent stosuje preparaty potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas.

Lekarz zaleci częstsze wykonywanie badań krwi.

Należy poinformować lekarza, jeśli:

• u pacjenta stwierdzono kolagenozę;

• pacjent otrzymuje leki immunosupresyjne (hamujące reakcje odpornościowe organizmu), allopurynol (lek stosowany w leczeniu dny moczanowej) lub prokainamid (lek stosowany w zaburzeniach rytmu serca).

Należy skonsultować się z lekarzem, nawet jeśli powyższe ostrzeżenia dotyczą sytuacji występujących w przeszłości

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane związane ze stosowaniem lizynoprylu mogą występować z następującą częstością:

• Często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób):

  zawroty głowy, bóle głowy, niedociśnienie ortostatyczne (zmniejszenie ciśnienia tętniczego podczas wstawania), kaszel, biegunka, wymioty, zaburzenia czynności nerek.

• Niezbyt często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób):

  zmiany nastroju, uczucie mrowienia, zawroty głowy, zaburzenia smaku, zaburzenia snu, zawał serca lub udar mózgu, kołatanie serca, przyspieszona czynność serca, zjawisko Raynauda (ziębnięcie i blednięcie palców dłoni i stóp na skutek skurczu tętnic w kończynach), zapalenie błony śluzowej nosa, nudności, bóle brzucha, niestrawność, wysypka, świąd, impotencja, uczucie zmęczenia, osłabienie, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia potasu we krwi, omamy.

• Rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób):

  zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu, uczucie dezorientacji, suchość w jamie ustnej, nadwrażliwość/obrzęk naczynioruchowy (obrzęk naczynioworuchowy twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) krtani), pokrzywka, łysienie, łuszczyca, mocznica, ostra niewydolność nerek, ginekomastia (powiększenie piersi u mężczyzn), zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy, zmniejszenie stężenia sodu we krwi, zespół nieprawidowego wydzielania hormonu antydiuretycznego, zaburzenia węchu.

• Bardzo rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):

  zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość, zmniejszenie liczby płytek krwi, zmniejszenie liczby krwinek białych, zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych, agranulocytoza (całkowity lub prawie całkowity brak granulocytów), niedokrwistość hemolityczna (niedokrwistośc na skutek rozpadu krwinek czerwonych), limfadenopatia (choroba dotycząca węzłów chłonnych), choroby autoimmunologiczne, zmniejszenie stężenia glukozy we krwi (hipoglikemia), skurcz oskrzeli, zapalenie zatok, alergiczne/eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy jelit, zapalenie wątroby (wątrobowokomórkowe lub cholestatyczne), żółtaczka i niewydolność wątroby, pocenie się, pęcherzyca, ciężkie reakcje skórne (toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy), chłoniak rzekomy skóry, zmniejszenie lub brak wydalania moczu.

• Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

  objawy depresji, omdlenie.

Opisano zespół chorobowy, który może obejmować wszystkie lub tylko niektóre spośród wymienionych objawów: gorączkę, zapalenie błon surowiczych, zapalenie naczyń, bóle mięśni i (lub) zapalenie mięśni, bóle stawów i (lub) zapalenie stawów, dodatnie przeciwciała przeciwjądrowe (ANA), przyspieszony opad (OB), zwiększenie liczby granulocytów kwasochłonnych i leukocytozę (zwiększenie liczby krwinek białych). Może wystąpić wysypka, nadwrażliwość na światło lub inne objawy skórne.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:

Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa

tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309,

e-mail: ndl@urpl.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.