Isoptin, 40 mg, 40 tabletek powlekanych

Werapamilu chlorowodorek jest wskazany w leczeniu:

- nadciśnienia tętniczego,

- choroby wieńcowej (stany charakteryzujące się niewystarczającym zaopatrzeniem mięśnia sercowego w tlen), w tym:

- przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej,

- niestabilnej dławicy piersiowej (z narastającym bólem, z bólem w spoczynku),

- dławicy Prinzmetala,

- dławicy po zawale mięśnia sercowego bez niewydolności serca, gdy nie jest wskazane stosowanie leków β-adrenolitycznych,

- zaburzeń rytmu serca takich, jak:

- napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie/trzepotanie przedsionków z szybkim przewodzeniem przedsionkowo-komorowym (z wyjątkiem zespołu Wolffa-ParkinsonaWhite?a [WPW] lub zespołu Lowna-Ganonga-Levine?a [LGL]).

Isoptin 40

Jedna tabletka powlekana zawiera 40 mg werapamilu chlorowodorku (Verapamili hydrochloridum).

Isoptin 80

Jedna tabletka powlekana zawiera 80 mg werapamilu chlorowodorku (Verapamili hydrochloridum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Dawkę werapamilu chlorowodorku należy dostosować indywidualnie w zależności od nasilenia choroby. Długoletnie doświadczenia kliniczne potwierdzają, że we wszystkich wskazaniach dobowa dawka wynosi zazwyczaj od 240 mg do 360 mg. Podczas długookresowego stosowania dawka dobowa nie powinna przekraczać 480 mg, natomiast w leczeniu krótkookresowym można stosować większą dawkę. Czas stosowania produktu leczniczego jest nieograniczony. Po długim stosowaniu nie wolno gwałtownie odstawiać werapamilu chlorowodorku. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki.

U pacjentów z niewydolnością wątroby, metabolizm leku jest w różnym stopniu upośledzony w zależności od stopnia zaburzenia czynności wątroby, co sprawia, że werapamilu chlorowodorek działa silniej i dłużej. Z tego względu należy zachować szczególną ostrożność podczas dobierania dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby i w początkowym okresie leczenia podawać małe dawki.

Werapamilu chlorowodorek tabletki powlekane 40 mg należy stosować u pacjentów, którzy mogą wykazać zadowalającą odpowiedź na małe dawki (np. pacjenci z niewydolnością wątroby lub w podeszłym wieku). U pacjentów wymagających większych dawek (np. 240 mg do 480 mg werapamilu chlorowodorku na dobę) należy stosować produkt leczniczy Isoptin 80 tabletki powlekane 80 mg, Isoptin SR tabletki o przedłużonym uwalnianiu 120 mg lub Isoptin SR-E 240 tabletki o przedłużonym uwalnianiu 240 mg.

Tabletki należy połykać w całości (nie ssać, ani nie rozgryzać), popijając odpowiednią ilością płynu, najlepiej w trakcie lub bezpośrednio po posiłku.

Dorośli i młodzież o masie ciała ponad 50 kg

Nadciśnienie: 120 mg do 480 mg na dobę w trzech dawkach podzielonych.

Choroba wieńcowa, napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie przedsionków i trzepotanie przedsionków: 120 mg do 480 mg na dobę w trzech lub czterech dawkach podzielonych.

Dzieci (wyłącznie w zaburzeniach rytmu serca)

Wiek do 6 lat: 80 mg do 120 mg werapamilu chlorowodorku na dobę w dwóch lub trzech dawkach podzielonych.

Wiek od 6 do 14 lat: 80 mg do 360 mg werapamilu chlorowodorku na dobę w dwóch, trzech lub czterech dawkach podzielonych.

- Nadwrażliwość na werapamilu chlorowodorek lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

- Wstrząs kardiogenny.

- Ostry, powikłany zawał mięśnia sercowego.

- Blok przedsionkowo-komorowy II° lub III° (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca).

- Zespół chorego węzła zatokowego (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca).

- Zastoinowa niewydolność serca.

- Migotanie/trzepotanie przedsionków z dodatkową drogą przewodzenia (np. zespół WolffaParkinsona-White?a [WPW], zespół Lowna-Ganonga-Levine?a [LGL]).

Zachować ostrożność stosując u pacjentów z:

- blokiem przedsionkowo-komorowym I°,

- niedociśnieniem tętniczym,

- rzadkoskurczem,

- ciężką niewydolnością wątroby,

- zaburzeniami przewodzenia nerwowo-mięśniowego (myasthenia gravis, zespół Lamberta i Eatona, późne stadia dystrofii mięśniowej Duchenne?a), - zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 5.2).

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania werapamilu chlorowodorku u kobiet w ciąży. Werapamilu chlorowodorek można stosować u kobiet w ciąży tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne.

Werapamil przenika przez barierę łożyska. Substancję tę wykrywano w krwi pępowinowej.

Werapamilu chlorowodorek przenika do mleka kobiecego. Ograniczone dane uzyskane od pacjentek przyjmujących doustnie werapamil i karmiących piersią oraz od ich dzieci wskazują, że względna dawka jaką otrzymuje dziecko matki przyjmującej werapamil i karmiącej piersią wynosi 0,1-1% dawki doustnej przyjętej przez matkę. Jednak, ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u karmionych piersią niemowląt, werapamil można stosować w okresie laktacji, jedynie wtedy, gdy jest to istotne dla zdrowia matki.

W zależności od indywidualnej odpowiedzi na leczenie, werapamilu chlorowodorek może wpływać na zdolność reagowania w takim stopniu, że powoduje to upośledzenie zdolności prowadzenia pojazdów, obsługiwania urządzeń mechanicznych lub pracy w stwarzających zagrożenie warunkach. Występuje to zwłaszcza w początkowym okresie leczenia, w okresie zwiększania dawki, przy zmianie leku i przy równoczesnym spożywaniu alkoholu.

Objawy

Niedociśnienie tętnicze, rzadkoskurcz, zwolnienie szybkości przewodzenia aż do bloku przedsionkowo-komorowego wysokiego stopnia i zatrzymania akcji węzła zatokowego, hiperglikemia, osłupienie (stupor), kwasica metaboliczna.

Leczenie

W przypadku przedawkowania należy przede wszystkim zastosować leczenie objawowe, choć stosowano też parenteralnie roztwory chlorku wapnia, stymulację β-adrenergiczną oraz płukanie żołądka. Werapamilu chlorowodorku nie można usunąć z organizmu drogą hemodializy.

Badania metabolizmu in vitro wskazują, że werapamilu chlorowodorek jest metabolizowany przez izoenzymy 3A4, 1A2, 2C8, 2C9 i 2C18 cytochromu P450. Wykazano, że werapamil jest inhibitorem CYP3A4 i glikoproteiny P (Pgp). Informowano o istotnych klinicznie interakcjach z lekami hamującymi CYP3A4, które powodowały zwiększenie stężenia werapamilu chlorowodorku w osoczu oraz lekami pobudzającymi CYP3A4, które powodowały zmniejszenie stężenia werapamilu chlorowodorku w osoczu. Pacjenci powinni zatem pozostawać pod kontrolą w celu wykluczenia interakcji.

W tabeli poniżej przedstawiono listę możliwych interakcji wynikających z właściwości farmakokinetycznych.

Interakcje z innymi lekami oraz dodatkowe informacje dotyczące interakcji

Leki przeciwarytmiczne, ß-adrenolityczne

Wzajemne nasilanie działania na układ krążenia (blok przedsionkowo-komorowy wyższego stopnia, większy stopień zmniejszenia częstości akcji serca, wywołanie niewydolności serca i nasilenie niedociśnienia tętniczego).

Leki hipotensyjne, moczopędne i rozszerzające naczynia krwionośne Nasilenie efektu hipotensyjnego.

Prazosyna, terazosyna Addycyjne działanie hipotensyjne.

Leki przeciwwirusowe przeciw ludzkiemu wirusowi upośledzenia odporności (HIV) Ze względu na możliwe działanie hamujące metabolizm wywierane przez niektóre leki przeciwwirusowe przeciw ludzkiemu wirusowi upośledzenia odporności takie jak, rytonawir może się zwiększyć stężenie werapamilu w osoczu. Należy zachować ostrożność lub zmniejszyć dawkę werapamilu.

Chinidyna

Niedociśnienie tętnicze.

U pacjentów z kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu wystąpić może obrzęk płuc.

Karbamazepina

Zwiększenie stężenia karbamazepiny.

Może to powodować działania niepożądane karbamazepiny takie, jak podwójne widzenie, bóle głowy, ataksja lub zawroty głowy.

Lit

Nasilenie neurotoksyczności litu.

Ryfampicyna

Działanie obniżające ciśnienie tętnicze, może być mniejsze.

Kolchicyna

Kolchicyna jest substratem zarówno dla CYP3A jak i glikoproteiny P (Pgp), która bierze udział w transporcie na zewnątrz komórki. Werapamil jest znanym inhibitorem CYP3A i Pgp. Kiedy werapamil i kolchicyna są podawane jednocześnie, hamowanie Pgp i (lub) CYP3A przez werapamil może powodować zwiększenie narażenia na kolchicynę. Nie należy stosować jednocześnie werapamilu i kolchicyny.

Sulfinpirazon

Działanie obniżające ciśnienie tętnicze, może być mniejsze.

Leki blokujące przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe

Nasileniu może ulec blokowanie przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego.

Kwas acetylosalicylowy Zwiększona skłonność do krwawień.

Alkohol etylowy

Zwiększenie stężenia etanolu w osoczu.

Inhibitory reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (statyny)

Leczenie inhibitorami reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (np. symwastatyną, atorwastatyną lub lowastatyną) u pacjentów stosujących werapamil należy rozpocząć od podawania najmniejszej możliwej dawki, którą następnie dostosowuje się przez stopniowe zwiększanie. Jeśli stosowanie werapamilu rozpoczyna się u pacjentów już przyjmujących inhibitor reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (np. symwastatynę, atorwastatynę lub lowastatynę), należy rozważyć zmniejszenie dawki statyny, a następnie powtórnie ją dostosować uwzględniając stężenie cholesterolu w surowicy.

Fluwastatyna, prawastatyna i rozuwastatyna nie są metabolizowane przez CYP3A4 i prawdopodobieństwo interakcji z werapamilem jest mniejsze.

Działania niepożądane, o których informowano po wprowadzeniu werapamilu do obrotu lub w badaniach IV fazy wymieniono poniżej wg klasyfikacji układów i narządów.

Po wprowadzeniu do obrotu informowano o jednym przypadku porażenia (niedowład czterokończynowy) po jednoczesnym zastosowaniu werapamilu i kolchicyny. Mógł on być spowodowany przez kolchicynę, która przeniknęła barierę krew-mózg w wyniku zahamowania przez werapamil CYP3A i Pgp. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania werapamilu i kolchicyny.