Topiramat należy do grupy leków przeciwpadaczkowych. Jest on wykorzystywany w terapii napadów padaczkowych u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 6 lat. Dodatkowo może być stosowany w leczeniu migreny u osób dorosłych, kiedy inne metody nie są skuteczne.
Topiramat – jak działa?
Badania elektrofizjologiczne i biochemiczne w hodowli neuronów wykazały trzy potencjalne mechanizmy przeciwpadaczkowego działania topiramatu. Stwierdzono, że topiramat blokuje zależne od napięcia kanały sodowe, co prowadzi do hamowania powtarzalnych potencjałów czynnościowych neuronów. Ponadto zwiększa aktywność kwasu γ-aminomasłowego (GABA), wzmacniając hamujące działanie tego neuroprzekaźnika poprzez zwiększenie przepływu jonów chlorkowych do neuronów. Te właściwości sugerują, że topiramat może wywierać efekt hamujący na nadmierną aktywność neuronalną, co przyczynia się do jego działania przeciwpadaczkowego.
Kiedy stosować topiramat?
Topiramat może być stosowany jako monoterapia w przypadku częściowych napadów padaczkowych, zarówno z wtórnym uogólnieniem, jak i bez niego, oraz pierwotnie uogólnionych napadów kloniczno-tonicznych. Jest także zalecany jako terapia uzupełniająca dla dzieci, młodzieży i dorosłych z częściowymi napadami padaczkowymi, zarówno z wtórnym uogólnieniem, jak i bez niego, oraz z pierwotnie uogólnionymi napadami padaczkowymi toniczno-klonicznymi. Dodatkowo jest wskazany w leczeniu napadów padaczkowych związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta. W przypadku migreny topiramat może być stosowany u dorosłych jako leczenie zapobiegawcze, po rozważeniu innych możliwych metod terapeutycznych. Jednak nie jest zalecany do leczenia ostrego bólu głowy.
Topiramatum – najczęstsze działania niepożądane
Stosowanie topiramatu bardzo często może się wiązać z wystąpieniem zapalenia błony śluzowej nosa i gardła, depresją, parestezjami, sennością, zmęczeniem, zawrotami głowy, nudnościami, biegunką, zmniejszeniem masy ciała.
Najczęstsze interakcje topiramatu
Topiramat, przy stosowaniu jednocześnie z innymi lekami przeciwpadaczkowymi, takimi jak fenytoina, karbamazepina, kwas walproinowy, fenobarbital czy prymidon, nie wpływa na ich stężenia w osoczu w stanie stacjonarnym. Jednak, w przypadku dodania topiramatu do terapii fenytoiną, może sporadycznie wystąpić zwiększenie stężenia fenytoiny w osoczu, co może być spowodowane hamowaniem aktywności specyficznej izoformy polimorficznego enzymu (CYP2C19). Zaleca się monitorowanie stężenia fenytoiny u pacjentów leczonych fenytoiną, którzy doświadczają objawów toksyczności.
Topiramat – stosowanie w ciąży i w okresie karmienia piersią
Dane z badań klinicznych sugerują, że stosowanie topiramatu w monoterapii w I trymestrze ciąży zwiększa ryzyko wad rozwojowych u płodu, takich jak rozszczep wargi/podniebienia i inne wady twarzoczaszki oraz mała masa urodzeniowa. Dodatkowo badania na zwierzętach sugerują wydzielanie topiramatu do mleka kobiecego, ale ograniczone dane dotyczące ludzi wskazują na jego znaczne stężenie w mleku. W związku z tym w trakcie karmienia piersią lepiej znaleźć alternatywne leczenie. Kobiety w ciąży lub w wieku rozrodczym, które nie stosują antykoncepcji, powinny unikać stosowania topiramatu, a jeśli zachodzi potrzeba leczenia, należy rozważyć alternatywne terapie. W przypadku leczenia padaczki stosowanie topiramatu w ciąży powinno być rozważane tylko po dokładnej ocenie ryzyka dla matki i dziecka.
W jakich postaciach występuje topiramatum?
Topiramat występuje w postaci tabletek powlekanych.