Neosine 250 mg/5 ml, syrop 150 ml

Neosine jest lekiem przeciwwirusowym i zwiększającym odporność organizmu (pobudza czynność układu odpornościowego).

Lek Neosine zawiera substancję czynną inozyny pranobeks, która hamuje in vitro namnażanie chorobotwórczych dla człowieka wirusów z grupy Herpes.

Wspomagająco u osób o obniżonej odporności, w przypadku nawracających infekcji górnych dróg oddechowych.

W leczeniu opryszczki warg i skóry twarzy wywołanych przez wirus opryszczki pospolitej (Herpes simplex).

Lek Neosine może być stosowany jedynie u pacjentów, u których w przeszłości rozpoznano zakażenie wirusem opryszczki pospolitej.

Jeśli po upływie 5 do 14 dni nie nastąpiła poprawa lub pacjent czuje się gorzej, należy zwrócić się do lekarza.

Dorośli, w tym osoby w podeszłym wieku (powyżej 65 lat): zwykle 20 ml syropu 3 lub 4 razy na dobę (1 ml syropu na kg masy ciała na dobę).
Dzieci w wieku powyżej 1 roku: 1 ml syropu na kg masy ciała na dobę. Lek należy podawać 3 razy na dobę, zgodnie z poniższą tabelą:

Leczenie zwykle trwa od 5 do 14 dni. Zaleca się, aby po ustąpieniu objawów choroby przyjmować lek jeszcze przez 1 do 2 dni.

Produktu leczniczego nie należy stosować:

•  u pacjentów z nadwrażliwością na którykolwiek ze składników produktu leczniczego,

•  u pacjentów u których występuje aktualnie napad dny moczanowej lub zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi.

Lek Neosine ma postać syropu o bananowym aromacie i lekko gorzkawym smaku. Opakowanie produktu to: butelka z szkła brunatnego, zawierająca 150 ml syropu, zamknięta białą zakrętką aluminiową, z dołączoną miarką, umieszczona w tekturowym pudełku.

To jest lek. Dla bezpieczeństwa stosuj go zgodnie z ulotką dołączoną do opakowania. Nie przekraczaj maksymalnej dawki leku. W przypadku wątpliwości skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.

Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Neosine należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą:

• jeśli pacjent chorował na dnę moczanową lub miał podwyższone stężenie kwasu moczowego; lek może powodować przemijające zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi i w moczu; jeśli pacjent chorował na kamicę nerkową;

• jeśli pacjent ma zaburzenia czynności nerek; podczas stosowania leku Neosine lekarz będzie regularnie badał krew i kontrolował pracę nerek;

• jeśli leczenie jest długotrwałe (trwa 3 miesiące lub dłużej) lekarz zleci regularne badania krwi oraz pracy nerek.

Lek Neosine zawiera sacharozę, parahydroksybenzoesan metylu, parahydroksybenzoesan propylu.

Wpływ inozyny na rozwój płodu nie był badany u ludzi, jak również nie wiadomo, czy inozyna przenika do mleka matki. W związku z powyższym, produktu nie należy podawać kobietom w ciąży i w okresie karmienia piersią, chyba że lekarz uzna, że korzyści przewyższają potencjalne ryzyko.

Ze względu na profil farmakodynamiczny inozyny pranobeksu jest mało prawdopodobne, aby lek miał wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Produkt leczniczy należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów leczonych jednocześnie:

• inhibitorami oksydazy ksantynowej (np. allopurynol);

• lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego z moczem, włącznie z diuretykami, w tym diuretykami tiazydowymi (np. hydrochlorotiazyd, chlortalidon, indapamid) i diuretykami pętlowymi (furosemid, torasemid, kwas etakrynowy).

Produktu nie należy przyjmować w trakcie (a jedynie po zakończeniu) terapii lekami immunosupresyjnymi, gdyż jednoczesne stosowanie leków immunosupresyjnych może na drodze farmakokinetycznej zmieniać działanie terapeutyczne produktu Neosine.

Jednoczesne stosowanie produktu z azydotymidyną (AZT) zwiększa tworzenie nukleotydów przez AZT (wzmocnione działanie AZT), poprzez złożone mechanizmy, m.in. zwiększenie biodostępności AZT w osoczu oraz zwiększenie wewnątrzkomórkowej fosforylacji w monocytach krwi.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

• często (u 1 do 10 na 100 pacjentów): przemijające zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi; podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych lub stężenia azotu mocznikowego we krwi; nudności, z wymiotami lub bez; ból brzucha; swędzenie, wysypka skórna; ból głowy, zawroty głowy; zmęczenie, złe samopoczucie; bóle stawów.

• nNiezbyt często (występują u 1 do 10 na 1 000 pacjentów): biegunka; zaparcia; nerwowość; senność lub trudności w zasypaniu (bezsenność); wydalenie dużej ilości moczu (wielomocz).