Chlorowodorek diltiazemu jest lekiem z grupy antagonistów wapnia należącym do pochodnych benzotiazepiny. Występuje w postaci białego krystalicznego proszku, dobrze rozpuszczalnego w wodzie. Jest jednym z podstawowych leków stosowanych w chorobach układu sercowo-naczyniowego.
Jak działa chlorowodorek diltiazemu?
Diltiazem działa poprzez blokowanie kanałów wapniowych typu L w komórkach mięśnia sercowego i naczyń krwionośnych. Zmniejsza napływ jonów wapnia do komórek, co prowadzi do rozszerzenia naczyń wieńcowych i obwodowych, zmniejszenia kurczliwości mięśnia sercowego oraz zwolnienia przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym. Wykazuje działanie przeciwdławicowe, przeciwarytmiczne i hipotensyjne.
Kiedy stosować chlorowodorek diltiazemu?
Lek znajduje zastosowanie w:
- stabilnej dławicy piersiowej,
- nadciśnieniu tętniczym,
- zaburzeniach rytmu serca (szczególnie częstoskurcze nadkomorowe),
- zespole Raynauda,
- prewencji migreny.
Preparat należy przyjmować regularnie, zgodnie z zaleconym schematem dawkowania. Podczas leczenia diltiazemem należy:
- regularnie kontrolować ciśnienie tętnicze i tętno;
- monitorować EKG, szczególnie na początku terapii;
- wykonywać okresowe badania funkcji wątroby;
- unikać gwałtownego odstawiania leku;
- zachować ostrożność przy prowadzeniu pojazdów.
Przed rozpoczęciem terapii konieczna jest ocena funkcji wątroby i nerek. Lek należy odstawiać stopniowo, aby uniknąć efektu z odbicia. W przypadku planowanych zabiegów chirurgicznych może być konieczne czasowe odstawienie leku po konsultacji z lekarzem.
Chlorowodorek diltiazemu – najczęstsze działania niepożądane
Podczas stosowania mogą wystąpić:
- zawroty głowy i bóle głowy;
- obrzęki kończyn dolnych;
- bradykardia;
- Zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego;
- dolegliwości żołądkowo-jelitowe;
- zaczerwienienie twarzy.
Szczególną ostrożność należy zachować u osób z niewydolnością serca i zaburzeniami przewodzenia. Pacjenci z zaburzeniami czynności lewej komory serca, bradykardią (ryzyko zaostrzenia) lub blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia, stwierdzonym w EKG (ryzyko pogorszenia, a w rzadkich przypadkach wystąpienia bloku całkowitego), wymagają ścisłej obserwacji.
Chlorowodorek diltiazemu – najczęstsze interakcje
Lek wchodzi w istotne interakcje z:
- beta-blokerami (ryzyko bradykardii),
- digoksyną (zwiększa jej stężenie),
- statynami (zwiększa ryzyko miopatii),
- lekami przeciwpadaczkowymi,
- innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.
Konieczna jest ostrożność przy stosowaniu z lekami metabolizowanymi przez cytochrom P450 3A4. Przed zastosowaniem znieczulenia ogólnego należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu diltiazemu.
Stosowanie chlorowodorku diltiazemu w ciąży i podczas karmienia piersią
Stosowanie diltiazemu w czasie ciąży jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko działania teratogennego. Podczas karmienia piersią również nie zaleca się stosowania leku, gdyż przenika do mleka matki.
Chlorowodorek diltiazemu – w jakich postaciach występuje?
Substancja jest dostępna w postaci:
- tabletek o standardowym uwalnianiu,
- tabletek o przedłużonym uwalnianiu,
- kapsułek o zmodyfikowanym uwalnianiu.
Wszystkie preparaty są dostępne wyłącznie na receptę.