Neurotop retard 600, 600 mg, 50 tabletek o przedłużonym uwalnianiu

- napady częściowe złożone lub proste

- napady uogólnione toniczno-kloniczne; mieszane postacie napadów

Zespoły maniakalne oraz zapobieganie zaburzeniom maniakalno-depresyjnym
(dwubiegunowym).

Alkoholowy zespół abstynencyjny.

Idiopatyczny nerwoból nerwu trójdzielnego oraz nerwoból nerwu trójdzielnego w przebiegu
stwardnienia rozsianego.

Karbamazepina jest zazwyczaj nieskuteczna w napadach z utratą świadomości (petit mal) oraz w
napadach mioklonicznych

Jedna tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera: 600 mg karbamazepiny (Carbamazepinum)
Pełny wykaz substancji pomocniczych patrz punkt 6.1.

Jeśli wymagane jest podawanie wyższych dawek, dostępny jest Neurotop retard 300
Terapia przeciwdrgawkowa

Przy wprowadzaniu karbamazepiny wskazane jest stopniowe zmniejszanie dawek poprzednio
podawanych leków przeciwdrgawkowych.

Dorośli i dzieci powyżej 10 roku życia:

Zazwyczaj terapię rozpoczyna się od dwóch tabletek 150 mg na dobę, następnie dawkę powoli
zwiększa się do osiągnięta indywidualnej dawki optymalnej. Zalecane jest zwiększanie dawki
wieczornej. Dawka podtrzymująca wynosi 600 mg na dobę. Jeżeli lek jest podawany raz
dziennie należy przyjmować go wieczorem.

Dzieci od 6 do 10 roku życia: 15 mg do 20 mg na kg masy ciała na dobę: tabletki 150 mg lub
300 mg dwa razy na dobę (rano i wieczorem).

Zespoły maniakalne oraz zapobieganie zaburzeniom maniakalno-depresyjnym
(dwubiegunowym).

Zazwyczaj podaje się od 300 mg do 1500 mg na dobę. Najczęściej zaleca się 600 mg
karbamazepiny na dobę w dwóch dawkach.

Przy leczeniu ostrego stanu manii, dawkę należy zwiększać w szybkim tempie, natomiast w
profilaktyce choroby afektywnej dwubiegunowej dawkę należy zwiększać stopniowo, aby
zapewnić optymalną tolerancję.

Neuralgia nerwu trójdzielnego:

Zazwyczaj leczenie rozpoczyna się od dawki 300 mg raz na dobę, a następnie powoli zwiększa
się dawkę do ustąpienia bólu. Później należy ustalić minimalną skuteczną dawkę przez
stopniowe obniżanie jej. Zazwyczaj dawka dobowa wynosi 600 mg.

Alkoholowy zespół abstynencyjny.

Zazwyczaj dawka dobowa wynosi 600 mg . W ostrych przypadkach można podać 1200 mg na
dobę w ciągu kilku pierwszych dni leczenia.

Dawkowane u pacjentów z poważnym zaburzeniem czynności nerek:
U pacjentów z szybkością przesączania kłębkowego poniżej 10 ml/min i u pacjentów
dializowanych, należy podawać 75% zwykłej dawki.

Sposób podawania:

Tabletki należy połykać popijając płynem podczas lub po posiłkach.

Tabletki można dzielić bez utraty właściwości przedłużonego uwalniania. Tabletki mogą być
rozpuszczane w różnych płynach (1 szklanka wody, herbaty, mleka lub soku owocowego -
oprócz soku grapefruitowego; patrz 5.2 Właściwości farmakokinetyczne). Roztwór należy wypić
natychmiast po przygotowaniu.

Stwierdzona nadwrażliwość na karbamazepinę lub leki o podobnej budowie chemicznej (np.
trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne) lub którąkolwiek z substancji pomocniczych.

Stosowanie u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym, stwierdzonymi w wywiadzie
zaburzeniami czynności szpiku kostnego lub porfirią wątrobową (np. ostra porfiria przerywana,
porfiria mieszana, porfiria skórna późna).

Równoczesne stosowanie karbamazepiny z inhibitorami MAO jest nie wskazane (patrz punkt 4.5
Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji)

W czasie stosowania karbamazepiny występowały przypadki agranulocytozy i niedokrwistości
aplastycznej; jednak z powodu bardzo niewielkiej częstości występowania trudno jednoznacznie
ocenić ryzyko związane ze stosowaniem karbamazepiny. Ryzyko wystąpienia w nie leczonej
populacji dla agranulocytozy oceniono na 4,7 osoby na milion w ciągu roku, a dla
niedokrwistości plastycznej na 2,0 osoby na milion w ciągu roku.

W wyniku stosowania karbamazepiny, zmniejszenie liczby płytek krwi lub białych krwinek
występuje sporadycznie lub często. Przed rozpoczęciem leczenia z zastosowaniem
karbamazepiny należy wykonać badanie krwi, łącznie z liczbą płytek krwi i retikulocytów oraz
stężenia żelaza w surowicy w celu oznaczenia wartości początkowej. Następnie należy okresowo
wykonywać powyższe badania.

Pacjenci oraz osoby opiekujące się nimi powinni być poinformowani o wczesnych oznakach i
objawach wskazujących na możliwość występowania problemów hematologicznych oraz reakcji
dermatologicznych i odczynów wątrobowych. Pacjenci powinni być ostrzeżeni, że jeżeli pojawią
się takie objawy jak gorączka, ból gardła, wysypka, owrzodzenie jamy ustnej, łatwe pojawianie
się siniaków, wybroczyny lub plamica, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Jeśli podczas leczenia liczba białych krwinek lub liczba płytek krwi ulegnie zmniejszeniu, należy
dokładnie obserwować pacjenta oraz monitorować parametry morfologiczne krwi. Leczenie
należy przerwać, jeśli u pacjenta rozwinie się leukopenia z towarzyszącymi objawami
klinicznymi jak gorączka lub ból gardła. Leczenie należy przerwać również w przypadku
wystąpienia jakichkolwiek objawów zahamowania czynności szpiku kostnego.

Przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia należy przeprowadzać testy
wątrobowe, szczególnie u pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie chorobą wątroby oraz u osób
starszych. Należy natychmiast przerwać leczenie w przypadku zaburzenia czynności wątroby lub
ostrej choroby wątroby.

Niektóre testy wątrobowe wykonywane u pacjentów przyjmujących karbamazepinę
mogą być uznane za nieprawidłowe, szczególnie transferaza gamma glutaminowa. Jest to
prawdopodobnie związane z indukowaniem enzymu wątrobowego. Indukcja enzymu może
powodować również niewielkie podwyższenie fosfatazy zasadowej. Takie wzmocnienie siły
metabolizmu nie jest wskazaniem do odstawienia karbamazepiny.

Ostre reakcje wątrobowe na karbamazepinę występują bardzo rzadko. Rozwijające się oznaki i
objawy zaburzenia czynności wątroby lub czynnej choroby wątroby powinny być natychmiast
ocenione, a karbamazepina odstawiona do czasu uzyskania wyników badań.

Łagodne reakcje skórne np. pojedyncze wykwity plamkowe lub grudkowo-plamkowe mają
zwykle charakter przejściowy i nie stanowią zagrożenia. Najczęściej ustępują w ciągu kilku dni
lub tygodni leczenia, albo po zmniejszeniu dawki karbamazepiny. Jednak pacjenci powinni
pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską i jeśli objawy pogorszą się należy odstawić
karbamazepinę.

Jeśli występują objawy sugerujące ciężkie reakcje skórne (np. zespól Stevensa-Johnsona, zespól
Lyella (martwica toksyczno-rozpływna naskórka)), należy natychmiast odstawić karbamazepinę.

Karbamazepina może wywoływać reakcje nadwrażliwości, włączając nadwrażliwość
wieloorganową, która może dotyczyć skóry, układu krwiotwórczego i chłonnego lub innych
organów.

Jeśli pojawią się oznaki reakcji nadwrażliwości, należy natychmiast odstawić karbamazepinę.

Pacjenci, u których wystąpiła reakcja nadwrażliwości na karbamazepinę powinni być
poinformowani, że w 25 do 30% przypadków wystąpiła również reakcja nadwrażliwości na
okskarbazepinę.

Nadwrażliwość krzyżowa może występować pomiędzy karbamazepiną i fenytoiną.

Karbamazepina powinna być stosowana ostrożnie u pacjentów z napadami mieszanymi z utratą
świadomości zarówno typowymi jak i nietypowymi. W takich przypadkach karbamazepina
może nasilić napady. W przypadku nasilenia napadów należy odstawić karbamazepinę.

W czasie zmiany ze stosowania formy doustnej na czopki może wystąpić zwiększenie częstości
występowania napadów.

Nagłe odstawienie karbamazepiny może spowodować zwiększenie liczby napadów

Jeśli leczenie z zastosowaniem karbamazepiny zostało nagle przerwane, zmiana na inny lek
przeciwpadaczkowy powinna być przeprowadzona jeśli konieczne z zastosowaniem
odpowiedniego leku (jak np. diazepam, rektal, fenytoina).

Karbamazepina i produkty zawierające estrogen i (lub) progesteron

Z powodu indukcji enzymu wątrobowego, karbamazepina może powodować niepowodzenie
terapeutycznego działania produktów leczniczych zawierających estrogen i (lub) progesteron.
Może to powodować zmniejszenie skuteczności działania antykoncepcji, krwawienie
międzymiesiączkowe lub plamienie miesiączkowe.

Pacjentki przyjmujące doustną antykoncepcję hormonalną powinny stosować nie mniej niż 50 mcg
estrogenu lub stosować dodatkowo inne metody antykoncepcji.

Chociaż korelacje między dawkowaniem karbamazepiny i stężeniem w osoczu oraz między
stężeniem w osoczu i skutecznością lub tolerancją są raczej nieistotne, monitorowanie stężenia w
osoczu może być przydatne w następujących przypadkach: znaczne zwiększenie częstości
napadów/sprawdzenie czy pacjent przestrzega zaleceń; podczas ciąży; podczas stosowania u
dzieci i młodzieży; w przypadku podejrzenia zaburzenia wchłaniania; w przypadku podejrzenia
toksyczności jeśli stosowany jest więcej niż jeden lek.

Ostrzeżenia

U pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie chorobą serca, wątroby lub nerek, niepożądanymi
reakcjami hematologicznymi na inne leki oraz przerwana terapią z zastosowaniem
karbamazepiny, karbamazepina może być stosowana po dokładnym rozważeniu korzyści i ryzyka
oraz z dokładnym monitorowaniem pacjentów.

Zaleca się wstępne (przed rozpoczęciem leczenia) oraz okresowe (w trakcie leczenia)
wykonywanie badań moczu i określenie azotu mocznikowego krwi.

Karbamazepina wykazuje słabe działanie przeciwcholinergiczne i z tego względu pacjenci z
podwyższonym ciśnieniem śródgałkowym powinni znajdować się pod ścisłą kontrolą w czasie
leczenia.

Należy brać pod uwagę, że karbamazepina może uczynniać utajnione psychozy oraz, u
pacjentów w podeszłym wieku, powodować wystąpienie stanu splątania i pobudzenia.

Podczas ciąży, szczególnie podczas pierwszego trymestru, wszelkie leki stanowią potencjalne
zagrożenie. Jeżeli jednak leczenie przeciwdrgawkowe jest konieczne, nie powinno być
przerwane podczas ciąży, ponieważ może to stanowić zagrożenie zarówno dla matki, jak i płodu.

Karbamazepina w badaniach przeprowadzonych na zwierzętach wykazała niskie działanie
teratogenne. U gryzoni, którym podawano dawki około 10 do 25 razy wyższe od dawek
terapeutycznych stosowanych u ludzi (obliczane w stosunku do masy ciała w kg), obserwowano
obniżoną urodzeniową masę ciała oraz obniżoną masę organów, jak również niecałkowite
kostnienie i sporadycznie rozszczep podniebienia.

W celu większego bezpieczeństwa i łatwiejszego oznaczenia optymalnej skutecznej dawki,
zalecane jest monitorowanie stężenia leku we krwi (zakres terapeutyczny:
3 - 12 mg/l = 13 - 50 |mol/l).

Karbamazepina przenika do krwi płodu oraz do mleka matki. W celu powolnego wycofania
karbamazepiny z organizmu noworodka, karmienie piersią powinno być stopniowo ograniczane.
Karbamazepina przenikająca do mleka matki, może powodować u noworodka trudności ze
ssaniem, ze względu na działanie uspokajające na ośrodkowy układ nerwowy.

Karbamazepina może powodować zaburzenia zdolności reagowania, co może wpływać na
zdolność pacjenta do prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Ze względu na indukowanie enzymów wątrobowych, działanie takich leków jak: doustne
antykoagulanty (pochodne kumaryny), chinidyna, hormonalne środki antykoncepcyjne lub
antybiotyki (np. doksycyklina) może być osłabione.

Metabolizm karbamazepiny może być hamowany w wyniku równoczesnego podawania
erytromycyny, troleandomycyny, izoniazydu, blokerów kanałów wapniowych (np. werapamilu,
diltiazemu), dekstropropoksyfenu i wiloksazyny, co prowadzi do zwiększonego stężenia
karbamazepiny w osoczu.

Podwyższenie poziomu karbamazepiny w osoczu można również stwierdzić przy
równoczesnym podawaniu innych leków przeciwdrgawkowych (fenytoiny, prymidonu lub kwasu
walproinowego) lub cymetydyny.

Jednoczesne podawanie z litem może prowadzić do odwracalnych reakcji neurotoksycznych.
Powinny upłynąć przynajmniej 2 tygodnie od zakończenia terapii inhibitorami MAO do
rozpoczęcia leczenia karbamazepiną.

Sok grejpfrutowy istotnie zwiększa biodostępność karbamazepiny, dlatego należy unikać
spożywania go w trakcie leczenia karbamazepiną (patrz 5.2 Właściwości farmakokinetyczne).
W badaniach mogą być zmienione parametry funkcji tarczycy.

Jak każdy lek, Neurotop retard może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Poniższe zestawienie działań niepożądanych zawiera działania niepożądane, nawet te występujące w pojedynczych przypadkach.
Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.

Jeśli wystąpi jakiekolwiek z poniżej wymienionych działań niepożądanych, należy bezzwłocznie udać się do lekarza lub do oddziału ratunkowego najbliższego szpitala:

• gorączka, podrażnienie gardła, wysypka skórna, owrzodzenie jamy ustnej, obrzęk węzłów chłonnych (np. w obrębie jamy ustnej lub gardła);
• niewyjaśnione zasinienia podskórne lub niewyjaśnione plamy na skórze;
• ciemny kolor moczu;
• objawy ciężkich reakcji skórnych jak np. łuszczenie skóry;
• zażółcenie skóry i oczu;
• obrzęk kostek, stóp lub niższych partii nóg;
• nietypowy rytm serca, utrata przytomności.

Należy powiadomić lekarza, jeśli poniższej wymienione działania niepożądane utrzymują się dłużej niż kilka dni:
Zawroty głowy, senność, wymioty, uczucie zmęczenia, wysypka skórna, ból głowy, niewyraźne widzenie lub podwójne widzenie, suchość w ustach, zaparcia, biegunka, ból stawów lub mięśni, zwiększona wrażliwość skóry lub oczu na światło słoneczne, zwiększona potliwość, utrata apetytu, zaburzenia seksualne.

Mogą wystąpić również inne działania niepożądane:
Bardzo często (dotyczą więcej niż 1 na 10 pacjentów):

• zmniejszona liczba białych krwinek (leukopenia)
• zawroty głowy, zaburzenia koordynacji, senność, zmęczenie
• nudności, wymioty
• alergiczne reakcje skórne, owrzodzenie (pokrzywka), które może powodować zgon.

Często (dotyczą 1 do 10 na 100 pacjentów):

• zwiększenie masy ciała, obniżenie stężenia sodu we krwi, co prowadzi w rzadkich przypadkach do apatii, wymiotów, bólu głowy, stanu splątania i zaburzeń nerwowych
• zmniejszona liczba płytek krwi (trombocytopenia), zwiększona liczba białych komórek krwi (eozynofilia)
• ból głowy, podwójne widzenie, niewyraźne widzenie
• suchość w ustach
• obrzęk, zmniejszone oddawanie moczu.

Niezbyt często (dotyczą 1 do 10 na 1000 pacjentów):

• nienormalne, mimowolne ruchy jak drgawki, drżenie mięśni, mimowolne ruchy oczu (oczopląs)
• biegunka lub zaparcie
• złuszczające zapalenie skóry (erytrodemia).

Rzadko (dotyczą 1 do 10 na 10000 pacjentów):

• zaburzenia przewodnictwa w mięśniu sercowym
• zwiększona liczba białych komórek krwi (leukocytoza), obrzęk węzłów chłonnych, niedobór kwasu foliowego
• spontaniczne ruchy w obrębie jamy ustnej i twarzy, utrzymujące się mimowolne ruchy gałek ocznych, zaburzenia mowy, niekontrolowane ruchy ciała, zapalenie nerwów, mrowienie, osłabienie mięśni, oznaki paraliżu
• ból brzucha
• objawy podobne do tocznia rumieniowatego układowego (gorączka, zmęczenie nadwrażliwość na światło słoneczne, reumatyczny ból stawów, zaczerwienienie skóry)
• zbyt wysokie lub zbyt niskie ciśnienie krwi
• opóźnione reakcje alergiczne, które dotyczą różnych narządów, z objawami takimi jak gorączka, wysypka skórna, zapalenie ścian naczyń, obrzęk węzłów chłonnych, bóle stawów, zmiany w morfologii krwi i zaburzenia czynności wątroby; zmiany mogą dotyczyć również innych narządów takich jak płuca, nerki, trzustka, serce i części jelita grubego
• żółtaczka
• omamy (wzrokowe lub akustyczne), depresja, utrata apetytu, niepokój, zachowania agresywne, stan splątania.

Bardzo rzadko (dotyczą mniej niż 1 na 10000 pacjentów):

• odbiegające od normy wyniki badań tarczycy, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi, włączając cholesterol HDL i trójglicerydy
• spowolnienie rytmu serca, zaburzenia rytmu serca, niewydolność serca, pogorszenie choroby serca
• poważnie obniżona liczba białych komórek krwi (agranulocytoza), anemia, obniżone wytwarzanie czerwonego pigmentu krwi (porfiria), zwiększona liczba czerwonych komórek krwi
• zapalenie spojówek, zmętnienie soczewki
• zwiększona lub obniżona wrażliwość słuchu, zmieniona wrażliwość na wysokie tony
• reakcje nadwrażliwości dróg oddechowych z gorączką, trudnością w oddychaniu, zapaleniem płuc
• zaburzenia smaku, zapalenie języka lub błony śluzowej jamy ustanej, zapalenie trzustki
• zapalenie nerek, niewydolność nerek, zaburzenie pracy nerek, częste oddawanie moczu, trudności w oddawaniu moczu (zatrzymanie moczu)
• zaczerwienienie skóry w kształcie dysku lub guzowate zmiany i krwawienia (zespół Stevensa- Johnsona), uszkodzenia skóry mogące powodować zgon (martwica toksyczno-rozpływna naskórka),wrażliwość na światło, zapalenie skóry lub błony śluzowej, zmiany w zabarwieniu skóry, zaczerwienienie, trądzik, nadmierna potliwość, utrata włosów, zwiększony wzrost włosów
• ból stawów, kurcze mięśni, zaburzenia w mineralizacji kości prowadzące do zmiękczenia kości
• zwiększenie stężenia prolaktyny, co może prowadzić do powiększenia gruczołu sutkowego u mężczyzn i mlekotoku niezwiązanego z karmieniem piersią
• zapalenie żył, niedrożność żył
• zapalenie opon mózgowych, obrzęk w obrębie twarzy z możliwymi trudnościami w połykaniu i oddychaniu (obrzęk naczynioruchowy)
• ograniczona czynność wątroby
• zaburzenia seksualne
• aktywacja psychozy.

Częstość nieznana:

• wzrost niektórych parametrów czynności wątroby i zapalenie wątroby, może wystąpić z różną częstością.
• myśli i zachowania samobójcze podczas leczenia przeciwpadaczkowego lub niedługo po przerwaniu leczenia.

Istnieją doniesienia o zaburzeniach kostnych łącznie z osteopenią, osteoporozą („rozrzedzenie” kości) oraz złamaniami. Należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą w przypadku stosowania długoterminowej terapii lekami przeciwpadaczkowymi, osteoporozy lub przyjmowania steroidów.