Ismian 100 mg, 30 tabletek

Substancją czynną leku Ismian w tabletkach jest spironolakton. Spironolakton należy do określonej grupy leków znanych jako antagoniści aldosteronu; hamuje on działanie hormonu aldosteronu. Jedną z funkcji aldosteronu jest zatrzymanie sodu o organizmie.

Spironolakton wywiera działanie moczopędne u pacjentów, u których występuje nagromadzenie płynu w tkankach (obrzęk) lub w jamie brzusznej (wodobrzusze) przez zwiększenie ilości sodu (soli) wydalanego z moczem.

Ismian może być przepisany przez lekarza w leczeniu:

• kumulacji płynu w tkankach na skutek choroby serca;

• ciężkiej niewydolności serca (klasa NYHA III-IV)

• podwyższonego ciśnienia tętniczego; jako uzupełnienie diety o niskiej zawartości sodu i terapii lekami moczopednymi;

• niektórych zaburzeń czynnosci nerek;

• kumulacji płynu w tkankach w obrębie jamy brzusznej.

Ismian może być również stosowany w trakcie badań medycznych (diagnostyka) w celu potwierdzenia i leczenia zaburzeń wydzielania aldosteronu przez korę nadnerczy (choroba Conna).
Dzieci powinny być leczone wyłącznie pod opieką lekarza pediatry.

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Zalecane dawkowanie:
Dorośli
Zalecana dawka wynosi 100 mg na dobę, podawane w jednej lub kilku dawkach. Dawka dla dorosłych wynosi od 25 mg do 400 mg spironolaktonu na dobę. Jeśli pacjent ma wątpliwości, jaka dawkę należy przyjąć, powinien zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.
Tabletki należy przyjmować z posiłkiem. Jeśli dawka całkowita jest większa niż 100 mg na dobę, dawka może być podawana w kilku dawkach podzielonych.

Dzieci

Zalecana dawka dobowa spironolaktonu powinna wynosić 3 mg/kg mc. w dawkach podzielonych.
Tabletka może być rozdrobniona lub rozgnieciona, a następnie rozpuszczona w wodzie, co ułatwia przyjęcie.

Pacjenci w podeszłym wieku
Zaleca się rozpoczynanie leczenia od możliwie najmniejszej dawki, a następnie stopniowe zwiększanie do uzyskania optymalnego działania. Należy zachować ostrożność, szczególnie w przypadku zaburzeń czynności nerek.
Należy pamiętać o przyjmowaniu leku. Stosowania leku w tym samym czasie każdego dnia daje najlepszy efekt. Pomaga również zapamiętać, kiedy należy przyjmować tabletki.

Kiedy nie stosować leku Ismian:

• jeśli pacjent ma uczulenie na spironolakton lub na którykolwiek z pozostałych składników tego leku,

• jeśli pacjent ma ciężką niewydolność nerek lub ostrą, postępującą chorobę nerek z towarzyszącym bezmoczem lub skąpomoczem,

• jeśli pacjent ma małe stężenie sodu we krwi (hiponatremia),

• jeśli pacjent ma hiperkaliemię (podwyższone stężenie potasu we krwi) lub odczuwa inne dolegliwości związane z hiperkaliemią,

• jeśli pacjent przyjmuje leki moczopędne oszczędzające potas (w tym eplerenon), suplementy potasu lub podwójną blokadę układu RAA z zastosowaniem leczenia skojarzonego inhibitorem konwertazy angiotensyny (ACE) i antagonisty receptora angiotensyny (ARB).

Pokarm nie ma wpływu na działanie leku Ismian.

Ismian zawiera laktozę
Ten lek zawiera laktozę. Jeśli u pacjenta stwierdzono nietolerancje niektórych cukrów, należy skonsultować się z lekarzem przed zastosowaniem tego leku.

Przed rozpoczęciem stosowania leku Ismian należy omówić to z lekarzem.

• jeśli wymagane jest długotrwałe stosowanie leku Ismian lekarz powinien zlecić regularne badania kontrolne (na przykład oznaczenie stężenia sodu i potasu we krwi); szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku,

• jeśli pacjent ma niewydolność wątroby, lekarz powinien zachować ostrożność w trakcie leczenia,

• jeśli pacjent ma niewydolności nerek, lekarz powinien zachować ostrożność w trakcie leczenia,

• jeśli pacjent ma podwyższone stężenie potasu we krwi lub zaburzenia czynności nerek stosowanie leku Ismian nie jest zalecane,

• jeśli u pacjenta występuje ciężka niewydolność nerek i przyjmuje on jednocześnie suplementy potasu, ponieważ może wystąpić ciężka hiperkaliemia prowadząca do zatrzymania akcji serca (czasami zakończonego zgonem),

• jeśli pacjent przyjmuje niektóre leki moczopędne, w tym leki moczopędne oszczędzające potas (takie jak amiloryd i triamteren); jednoczesne stosowanie tych leków z lekiem Ismian jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia podwyższonego stężenia potasu we krwi (hiperkaliemia),

• w przypadku długotrwałego stosowania leku Ismian u młodych pacjentów lekarz powinien starannie rozważyć negatywne skutki takiego leczenia.

Stosowanie leku Ismian razem z określonymi lekami, suplementami potasu lub produktami spożywczymi bogatymi w potas może prowadzić do ciężkiej hiperkaliemii (zwiększone stężenie potasu we krwi). Objawy ciężkiej hiperkaliemii mogą obejmować skurcze mięśni, zaburzenia rytmu serca, biegunkę, nudności, zawroty głowy lub ból głowy.
Należy poinformować lekarza jeśli jedno z powyższych ostrzeżeń dotyczy pacjenta obecnie lub dotyczyło w przeszłości.

Jeżeli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza ze może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku.
Spironolaktonu nie należy stosować w czasie ciąży.
Spironolaktonu nie należy stosować w okresie karmienia piersią, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne.
Należy skonsultować z lekarzem stosowanie leku Ismian, lekarz doradzi alternatywna metodę karmienia dziecka w trakcie stosowania tego leku.
Spironolakton może powodować impotencję i zaburzenia miesiączkowania.

W trakcie stosowania leku Ismian mogą czasami wystąpić takie działania niepożądane jak zawroty głowy, ból głowy, dezorientacja. W takich przypadkach nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn.

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, atakże o lekach, które pacjent planuje stosować, w tym także o lekach dostępnych bez recepty. Lekarz dostosuje dawkę leku Ismian, jeśli pacjent przyjmuje którykowiek z poniżej wymienionych leków:

• leki stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego, w tym inhibitory ACE, leki blokujące zwoje nerwowe,

• inne leki moczopędne,

• niesteroidowe leki przeciwzapalne, takie jak aspiryna lub ibuprofen,

• suplementy potasu,

• heparyna lub heparyna drobnocząsteczkowa (stosowane w celu zapobiegania tworzeniu się zakrzepów krwi),

• leki zapobiegające krzepnięciu krwi (antykoagulanty, leki przeciwzakrzepowe), noradrenalina (lek o działaniu pobudzającym określone części układu nerwowego (sympatykomimetyk)),

• lit (stosowany w leczeniu depresji),

• digoksyna (stosowana w leczeniu różnych chorób serca),

• alkohol, barbiturany lub narkotyki,

• leki mogące wywołać hiperkaliemię (podwyższone stężenie potasu we krwi),

• cholestyramina (stosowana w celu obniżenia poziomu cholesterolu we krwi),

• kortykosteroidy, ACTH (stosowane w leczeniu stanów padaczkowych),

• chlorek amonu (zawarty np. w lukrecji),

• cyklosporyna.

• trimetoprimu i trimetoprimu z sulfametoksazolem.

Działania niepożądane zależą od dawki i czasu trwania leczenia.
Najczęstsze działania niepożądane to hiperkaliemia, zaburzenia układu rozrodczego i piersi, w tym ginekomastia. Ginekomastia wydaje się być związana zarówno z wielkością dawki jak i czasem trwania leczenia i zazwyczaj jest odwracalna po zaprzestaniu leczenia. Inne bardzo częste działania niepożądane to bóle głowy, zaburzenia układu pokarmowego, biegunka, zmęczenie i senność.
Bardzo często (występujące częściej niż u 1 na 10 osób):

• hiperkaliemia u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, którzy jednocześnie przyjmują suplementy potasu,

• ból głowy,

• niestrawność, biegunka,

• Mężczyźni: zmniejszone libido, zaburzenia erekcji, impotencja, powiększenie gruczołów piersiowych (ginekomastia),

• Kobiety: Zaburzenia piersi, tkliwość piersi, zaburzenia miesiączkowania, obniżenie głosu (w wielu przypadkach nieodwracalne),

• zmęczenie, senność.

Często (występujące u mniej niż 1 na 10 osób):

• - hiponatremia (w szczególności podczas skojarzonej intensywnej terapii przy użyciu diuretyków tiazydowych), hiperkaliemia (1) u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, (2) u pacjentów otrzymujących leczenie inhibitorami ACE lub chlorkiem potasu, (3) u pacjentów w podeszłym wieku oraz (4) u pacjentów z cukrzycą,

• nudności, wymioty,

• Kobiety: zmiany wydzieliny pochwowej, zmniejszone libido, brak miesiączki, krwawienie po menopauzie,

• osłabienie, ospałość u pacjentów z marskością wątroby, uczucie drętwienia i mrowienia (parestezje),

• złe samopoczucie.

Niezbyt często (występujące u mniej niż 1 na 100 osób):

• kwasica u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby,

• dezorientacja (uczucie splątania),

• wysypka, pokrzywka, rumień, ostuda, świąd całego ciała,

• skurcze mięśni,

• skurcze mięśni nóg,

• podwyższone stężenie kreatyniny we krwi.

Rzadko (występujące u mniej niż 1 na 1000 osób):

• bardzo ciężkie zaburzenia dotyczące krwi (niedobór białych krwinek) z towarzyszącą nagłą wysoką gorączką, silnym bólem gardła i owrzodzeniem jamy ustnej (agranulocytoza), nieprawidłowości dotyczące krwi (niedobór płytek krwi) z towarzyszącymi siniakami i skłonnością do krwawień (małopłytkowość),

• reakcje alergiczne,

• niedostateczna ilość płynu w tkankach (odwodnienie), porfiria, przejściowe zwiększenie stężenia azotu we krwi i moczu, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia) co może prowadzić do dny moczanowej u predysponowanych pacjentów),

• paraliż, paraplegia (porażenie) kończyn z powodu hiperkaliemii.

Bardzo rzadko (występujące u mniej niż 1 na 10 000 osób):

• rak piersi,

• zapalenie ściany naczyń (zapalenie naczyń),

• zapalenie żołądka, wrzody żołądka, krwawienie z żołądkowo-jelitowe, skurcze,

• zapalenie wątroby,

• łysienie, wyprysk, rumień obrączkowaty odśrodkowy (ang. erythema annulare centrifugum, EAC),

• toczeń rumieniowaty układowy (ang. systemic lupus erythematosus SLE),

• ostra niewydolność nerek,

• nadmierne owłosienie,

• rozmiękanie kości (osteomalacja).

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

• niewielkie działanie androgenne, w tym nadmierne owłosienie,

• odwracalna hiperchloremiczna kwasica metaboliczna, zwykle z towarzyszącą hiperkaliemią, występowała u niektórych pacjentów z niewyrównaną marskością wątroby, nawet wówczas, gdy czynność nerek była prawidłowa,

• zawroty głowy, ataksja (niezborność ruchów),

• łagodne niedociśnienie,

• świąd oraz pęcherze skórne w okolicy ust i na pozostałej powierzchni ciała (zespół Stevens-Johnsona),

• oddzielanie się górnych warstw skóry na całym ciele (martwica toksyczna rozpływna naskórka),

• wysypka skórna, gorączka i obrzęk (które mogą być objawami poważniejszych zaburzeń, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi).