Euphyllin long 200 mg, 30 kapsułek twardych o zmodyfikowanym uwalnianiu

Euphyllin long 200 mg to lek w postaci kapsułek o zmodyfikowanym uwalnianiu do stosowania doustnego. Substancją czynną tego leku jest teofilina w dawce 200 mg w jednej kapsułce.

Teofilina działa rozkurczająco na mięśnie gładkie oskrzeli i naczyń płucnych i hamuje uwalnianie pewnych substancji z komórek biorących udział w reakcjach zapalnych. Dodatkowo teofilina działa rozszerzająco na naczynia krwionośne, pobudzająco na mięśnie szkieletowe. Zwiększa częstość i siłę skurczu mięśnia sercowego, zwiększa wydalanie moczu. Mechanizm działania teofiliny nie jest dotąd w pełni poznany.

Lek Euphyllin long stosuje się w zapobieganiu i leczeniu zaburzeń oddechowych spowodowanych zwężeniem dróg oddechowych (skurcz oskrzeli) w przebiegu astmy oskrzelowej i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.

Lek nie jest przeznaczony do doraźnego leczenia stanu astmatycznego (ciężkiego napadu astmy oskrzelowej) lub nagłego skurczu oskrzeli (napady duszności spowodowane zwężeniem oskrzeli).

Substancją czynną leku jest teofilina. Jedna kapsułka o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 200 mg teofiliny.

Pozostałe składniki to: metyloceluloza 15 mPas, celuloza mikrokrystaliczna, karmeloza sodowa, celulozy octan, trietylu cytrynian, laktoza jednowodna, talk. Skład kapsułki żelatynowej twardej: tytanu dwutlenek (E 171), żelatyna, woda. Skład czarnego tuszu: Opacode S-1-277002 black (szelak, żelaza tlenek czarny (E 172), glikol propylenowy, amonowy wodorotlenek stężony).

• Lekarz ustali dawkę leku indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od wieku, masy ciała pacjenta i stężenia teofiliny w osoczu. Stężenie teofiliny w osoczu należy również kontrolować w przypadku zmniejszonej skuteczności lub w przypadku wystąpienia działań niepożądanych.
• Jeśli pacjent stosował wcześniej teofilinę lub jej związki należy to uwzględnić ustalając dawkę początkową i odpowiednio ją zmniejszyć. Dawkę należy ustalić na podstawie beztłuszczowej masy ciała, ponieważ teofilina nie przenika do tkanki tłuszczowej.
• Dobowa dawka podtrzymująca dla dorosłych wynosi około 11 do 13 mg teofiliny na kg masy ciała.
• Jakakolwiek zmiana dawkowania: zwiększenie bądź zmniejszenie dawki może nastąpić tylko po konsultacji z lekarzem.
• W miarę możliwości leczenie należy rozpoczynać wieczorem, krótko przed położeniem się spać, a dawkę należy zwiększać powoli w ciągu 2-3 dni.
• Leku Euphyllin long nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 6 lat.

Zwykle stosowana dawka Euphyllin long 200 mg wynosi 1-2 kapsułki raz lub dwa razy na dobę, nie więcej niż 900 mg na dobę. W zależności od wieku zaleca się następujące dawki podtrzymujące:

• Pacjentom z dusznościami występującymi w nocy zaleca się przyjmowanie dawki dobowej (maksymalnie 2 kapsułki) leku Euphyllin long w dawce pojedynczej wieczorem.
• Kapsułki Euphyllin long należy połykać w całości, popijając dużą ilością płynu.
• Pacjenci mający trudności z połykaniem kapsułek mogą je otworzyć i połknąć całą zawartość, popijając dużą ilością płynu.
• Dawka dobowa jest zwykle przyjmowana jako dawka pojedyncza wieczorem lub jest podzielona na dwie dawki, przy czym tę dodatkową dawkę przyjmuje się rano ze śniadaniem.
• Czas trwania leczenia zależy od rodzaju, nasilenia oraz przebiegu choroby i jest określony przez lekarza.

Lek Euphyllin long należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

• jeśli pacjent ma uczulenie na teofilinę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku;
• jeśli u pacjenta stwierdzono świeży zawał serca;
• jeśli u pacjenta występują ostre zaburzenia rytmu serca z szybką czynnością serca;
• u dzieci w wieku poniżej 6 lat.

Opakowanie leku Euphyllin long 200 mg zawiera 30 kapsułek twardych o zmodyfikowanym uwalnianiu oraz ulotkę.

Przed rozpoczęciem stosowania leku Euphyllin long należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.

Euphyllin long należy stosować ostrożnie i tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie wskazane, w przypadku:

• niestabilnej dławicy piersiowej;
• ryzyka zaburzeń rytmu serca z przyspieszoną czynnością serca;
• ciężkiego nadciśnienia tętniczego;
• kardiomiopatii przerostowej ze zwężeniem drogi odpływu;
• nadczynności tarczycy;
• padaczki;
• wrzodu żołądka i (lub) dwunastnicy;
• porfirii.

Informacja dla osób chorych na cukrzycę:

1 kapsułka leku Euphyllin long 200 mg zawiera 13,5 mg laktozy jednowodnej, co odpowiada 0,001 jednostki chlebowej.

Szczególne grupy pacjentów:

Stosowanie leku Euphyllin long u pacjentów z niewydolnością serca, ciężkim niedotlenieniem, zapaleniem płuc lub zakażeniami wirusowymi (zwłaszcza grypą), u osób w podeszłym wieku (powyżej 60 lat), u osób z innymi chorobami, u pacjentów stosujących inne leki, u pacjentów ciężko chorych i (lub) pacjentów leczonych na oddziałach intensywnej opieki medycznej jest związane ze zwiększonym ryzykiem działania toksycznego teofiliny. U tych pacjentów należy stosować mniejsze dawki i zachowywać ostrożność podczas zwiększania dawkowania.

Gorączka zmniejsza szybkość wydalania teofiliny z organizmu. W przypadku ostrej choroby przebiegającej z gorączką konieczne może być zmniejszenie dawki w celu uniknięcia zatrucia.

Pacjenci:

• palący papierosy,
• którzy przerwali palenie,
• szczepieni ostatnio przeciw gruźlicy i grypie

powinni poinformować o wymienionych sytuacjach lekarza, gdyż w ich przypadku konieczne jest odpowiednie dobranie dawkowania leku Euphyllin long.

• Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
• Nie ma wystarczających informacji na temat stosowania leku Euphyllin long u kobiet w pierwszym trymestrze ciąży, dlatego też należy unikać stosowania leku Euphyllin long w tym okresie. W drugim i trzecim trymestrze ciąży Euphyllin long można stosować jedynie po dokładnym rozważeniu przez lekarza ryzyka i korzyści. W trakcie rozwoju ciąży konieczne może być zmniejszenie dawki leku, aby uniknąć działań niepożądanych.
• Teofilina przenika do mleka matki, dlatego też kobietom karmiącym piersią należy podawać możliwie najmniejszą dawkę leczniczą, a karmienie piersią (jeśli to możliwe) powinno odbywać się bezpośrednio przed przyjęciem leku. Dziecko karmione piersią przez kobietę przyjmującą teofilinę należy uważnie obserwować w celu wykrycia możliwych objawów wywołanych działaniem teofiliny. W razie konieczności zastosowania większych dawek leczniczych, należy przerwać karmienie piersią.

Lek, nawet przyjmowany zgodnie z zaleceniem, może wpływać na szybkość reakcji, upośledzając zdolność prowadzenia pojazdów, obsługiwania maszyn lub pracy bez solidnego podparcia dla nóg. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy teofilina jest stosowana w skojarzeniu z innymi lekami wpływającymi na szybkość reakcji lub z alkoholem.

Teofilina nasila działanie innych leków zawierających:

• ksantyny (alkaloidy stosowane w chorobach obturacyjnych płuc, np. teofilina),
• β-sympatykomimetyki (leki stosowane w chorobach obturacyjnych płuc, np. salbutamol),
• kofeinę i podobne substancje.

Skuteczność teofiliny może być zmniejszona u osób palących oraz w przypadku jednoczesnego przyjmowania:

• aminoglutetymidu (stosowany w leczeniu nowotworów piersi),
• barbituranów (leki o działaniu uspokajającym, nasennym i przeciwpadaczkowym, np. fenobarbital, pentobarbital i prymidon);
• fenytoiny, fosfenytoiny lub karbamazepiny (stosowane w leczeniu padaczki);
• ryfampicyny i ryfapentyny (antybiotyki stosowane w leczeniu gruźlicy);
• rytonawiru (stosowany w leczeniu zakażenia HIV),
• sulfinpirazonu (stosowany w leczeniu dny moczanowej),
• leków zawierających hiperycynę (produkty zawierające ziele dziurawca).

Dlatego też w niektórych przypadkach może być konieczne zwiększenie dawki teofiliny.

Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia przedawkowania i działań niepożądanych, podczas jednoczesnego stosowania teofiliny z następującymi lekami:

• α-interferon (lek o działaniu przeciwwirusowym i przeciwnowotworowym),
• allopurynol (stosowany w leczeniu dny moczanowej),
• antybiotyki makrolidowe (zwłaszcza erytromycyna i troleandomycyna),
• chinolony (inhibitory gyrazy, zwłaszcza cyprofloksacyna, enoksacyna i pefloksacyna),
• cymetydyna, etyntydyna lub ranitydyna (stosowane w leczeniu zgagi lub choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy),
• disulfiram (stosowany w chorobie alkoholowej),
• doustne środki antykoncepcyjne,
• febuksostat (stosowany w leczeniu długotrwałego zwiększenia stężenia kwasu moczowego we krwi i dny moczanowej),
• fluwoksamina (lek przeciwdepresyjny),
• idrocylamid (stosowany w bólach mięśni i stawów),
• imipenem (antybiotyk β-laktamowy),
• izoniazyd (stosowany w leczeniu gruźlicy),
• leki blokujące kanały wapniowe (stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego, dławicy piersiowej, zaburzeń rytmu serca, np. diltiazem lub werapamil),
• meksyletyna lub propafenon (stosowane w zaburzeniach rytmu serca),
• peginterferon α-2 (lek stosowany w wirusowym zapaleniu wątroby),
• propranolol (stosowany w nadciśnieniu tętniczym, dławicy piersiowej, zaburzeniach rytmu serca),
• szczepionki przeciw grypie,
• tiabendazol (lek o działaniu przeciwpasożytniczym),
• tyklopidyna (lek przeciwzakrzepowy),
• zafirlukast i zileuton (stosowane w leczeniu astmy).

W takich przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki teofiliny.

W czasie jednoczesnego leczenia chinolonami zalecane jest częste kontrolowanie stężenia teofiliny.

Działanie węglanu litu (stosowany w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych) i β-adrenolityków (leki stosowane w nadciśnieniu i w zaburzeniach rytmu serca) może być osłabione w przypadku równoczesnego przyjmowania teofiliny.

Teofilina nasila działanie leków moczopędnych, takich jak furosemid.

Podanie halotanu pacjentom przyjmującym teofilinę może prowadzić do ciężkich zaburzeń rytmu serca.

Jak każdy lek, lek Euphyllin long może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Działania niepożądane, które mogą wystąpić, to:

Bardzo często (występują u więcej niż 1 na 10 leczonych pacjentów):

• szybkie lub nieregularne bicie serca, kołatanie serca, obniżenie ciśnienia krwi;
• nudności, wymioty, biegunka, nasilenie istniejącego refluksu żołądkowo-przełykowego w nocy;
• zmiany stężenia elektrolitów w surowicy;
• zmniejszone stężenie potasu i zwiększone stężenie wapnia w surowicy, zwiększone stężenie glukozy i nadmierne stężenie kwasu moczowego we krwi;
• bóle głowy, pobudzenie, drżenie kończyn, niepokój ruchowy, bezsenność;
• zwiększone wydalanie moczu, zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy.

Niezbyt często (występują u mniej niż 1 na 100, ale u więcej niż 1 na 1000 leczonych pacjentów):

• reakcje nadwrażliwości.

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

• drgawki.

Działania niepożądane mogą być bardziej nasilone u pacjentów z nadwrażliwością na teofilinę lub w przypadku przedawkowania.

Duże stężenie teofiliny w osoczu może spowodować objawy działania toksycznego, takie jak drgawki, nagły spadek ciśnienia krwi, komorowe zaburzenia rytmu i ciężkie objawy ze strony układu pokarmowego (np. krwawienia z przewodu pokarmowego). Przedawkowanie może także prowadzić do uszkodzenia mięśni.