Salofalk, 4 g/60 ml, 7 wlewek

Salofalk zawiera jako substancję czynną mesalazynę. Salofalk to lek o miejscowym działaniu przeciwzapalnym, stosowany w chorobach zapalnych jelita grubego. Zawiesina doodbytnicza Salofalk wywiera bezpośrednie działanie przeciwzapalne na zmienioną chorobowo tkankę łączną i błonę śluzową jelita grubego.

Wskazaniem do stosowania leku Salofalk zawiesina doodbytnicza jest leczenie ostrych rzutów wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (ulcerative colitis).

Substancją czynną leku jest mesalazyna
 Pozostałe składniki to: sodu benzoesan (E 211), potasu pirosiarczyn (E 224, maks. 0,28 g, co odpowiada maks. 0,16 g dwutlenku siarki), disodu edetynian, karbomer, potasu octan, guma ksantan, woda oczyszczona.

Salofalk w postaci zawiesiny doodbytniczej należy stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W przypadku wątpliwości należy ponownie skontaktować się z lekarzem. Zazwyczaj, zawiesinę doodbytniczą Salofalk należy przyjmować według podanych poniżej instrukcji.

Zawartość jednej butelki (60 ml zawiesiny, co odpowiada 4 g mesalazyny) wprowadza się do odbytnicy w postaci wlewu doodbytniczego, raz na dobę, wieczorem przed nocnym spoczynkiem.

W jaki sposób i kiedy należy przyjmować zawiesinę doodbytniczą Salofalk
Najlepsze wyniki leczenia uzyskuje się po zastosowaniu zawiesiny doodbytniczej Salofalk bezpośrednio po wcześniejszym opróżnieniu jelit.

Pożądany wynik leczenia można uzyskać jedynie wówczas, gdy Salofalk w postaci zawiesiny doodbytniczej jest podawany regularnie i konsekwentnie.

Zawartość butelki należy mocno wstrząsnąć przed użyciem, aby roztwór stał się jednorodny. Następnie należy usunąć ochronny kapturek. Zbiornik należy trzymać w pozycji pionowej, tak aby nie wylać zawartości. Następnie należy położyć się na lewym boku z wyprostowaną lewą nogą i prawą zgiętą, aby utrzymać równowagę. Potem należy ostrożnie wprowadzić końcówkę aplikatora (jest ona pokryta cienką warstwą środka poślizgowego) do odbytu kierując butelkę w stronę pępka. Następnie, mocno trzymając butelkę, należy przekręcić ją tak, aby skierować w stronę pleców. Teraz należy nacisnąć na butelkę ostrożnie i powoli, aby powstrzymać odruch defekacji. Po podaniu całej zawartości, należy wyjąć pustą butelkę.

Po podaniu zawiesiny doodbytniczej Salofalk należy pozostać jeszcze co najmniej 30 minut w pozycji leżącej na lewym boku, tak aby lek mógł równomiernie rozprowadzić się po całym jelicie grubym. Najlepszy wynik leczenia uzyskuje się, gdy zawiesina Salofalk może działać przez całą noc.

Jak długo przyjmować zawiesinę doodbytniczą Salofalk
Długość leczenia zależy od rodzaju, stopnia ciężkości i przebiegu choroby.
Zwykle objawy ostrego napadu ustępują po 8 - 12 tygodniach leczenia. Po tym okresie na ogół nie należy stosować leku Salofalk w postaci zawiesiny doodbytniczej.
O długości leczenia decyduje lekarz.

Stosowanie u dzieci:
Istnieje małe doświadczenie oraz ograniczona dokumentacja dotycząca skuteczności i bezpieczeństwa stosowania u dzieci.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Salofalk
W razie przyjęcia większej niż zalecana dawki leku, należy zwrócić się do lekarza aby mógł podjąć decyzję odnośnie dalszego postępowania.

Dotychczas nie znane są przypadki zatrucia. Z powodu specyficznych właściwości mesalazyny, zawartej w preparacie Salofalk, nawet przy dużym przedawkowaniu nie powinny się pojawić żadne objawy zatrucia. Nie ma konieczności wykonywania żadnych badań, ponieważ dotychczasowe doświadczenie wskazuje, że nie dochodzi do zwiększenia stężenia leku we krwi.
W razie jakichkolwiek wątpliwości, należy poinformować lekarza o przedawkowaniu, aby mógł podjąć decyzję odnośnie dalszego postępowania.

Kiedy nie stosować leku Salofalk:

• jeżeli pacjent ma uczulenie (nadwrażliwość) na kwas salicylowy, salicylany (np. Aspirynę) lub którykolwiek z pozostałych składników leku

• jeżeli u pacjenta występują ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub nerek

• jeżeli pacjent ma chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy

• jeżeli pacjent ma skazę krwotoczną (zwiększona skłonność do krwawień

Stosowanie leku Salofalk u dzieci:

• Istnieje małe doświadczenie oraz ograniczona dokumentacja dotycząca skuteczności i bezpieczeństwa stosowania u dzieci.

Przed rozpoczęciem stosowania leku należy zwrócić się do lekarza:

• Jeżeli u pacjenta występowały problemy z płucami, a zwłaszcza astma oskrzelowa.

• Jeżeli u pacjenta występuje nadwrażliwość na sulfasalazynę, substancję podobną do mesalazyny, lek Salofalk może być stosowany wyłącznie pod kontrolą lekarza. Jeśli wystąpią ostre objawy nietolerancji, takie jak drgawki, skurcze w obrębie jamy brzusznej, ostry ból brzucha, gorączka, ciężkie bóle głowy lub wysypka, należy natychmiast odstawić lek i zgłosić się do lekarza.

• Jeżeli u pacjenta występują problemy z wątrobą.

• Jeżeli u pacjenta występują problemy z nerkami.

Inne środki ostrożności
Przed podaniem leku i w czasie jego podawania, w zależności od oceny lekarza prowadzącego leczenie, zostaną wykonane badania krwi (morfologia z rozmazem, parametry czynnościowe wątroby, takie jak aktywność aminotransferazy alaninowej lub asparaginianowej, stężenie kreatyniny w surowicy krwi) i moczu (testy paskowe i osad moczu). Zaleca się przeprowadzenie tych badań po 14 dniach od rozpoczęcia leczenia, a następnie 2-3 razy w odstępach 4-tygodniowych. Jeżeli wyniki są prawidłowe, badania należy wykonywać co trzy miesiące. W razie wystąpienia dodatkowych objawów choroby, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w celu przeprowadzenia odpowiednich badań.

Ważne informacje o niektórych składnikach leku Salofalk
Ze względu na zawartość benzoesanu sodu mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości, takie jak podrażnienie skóry, oczu i błon śluzowych.

Ze względu na zawartość pirosiarczynu potasu, zastosowanie zawiesiny doodbytniczej Salofalk, może powodować reakcje alergiczne, w tym wstrząs anafilaktyczny i skurcz oskrzeli u osób z nadwrażliwością, szczególnie zaś u pacjentów z astmą lub alergią w wywiadzie.

Dostępna jest niewystarczająca ilość danych dotyczących stosowania leku Salofalk u kobiet w ciąży. U ograniczonej liczby kobiet w ciąży, które przyjmowały mesalazynę, nie stwierdzono szkodliwego wpływu na przebieg ciąży lub rozwój płodu i noworodka. Brak dalszych istotnych danych epidemiologicznych. W jednym przypadku opisano niewydolność nerek u noworodka, urodzonego przez kobietę, która długotrwale przyjmowała mesalazynę w okresie ciąży, w dużych dawkach (2 – 4 g na dobę, doustnie).

Badania na zwierzętach, którym podawano mesalazynę doustnie, nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka i płodu, przebieg porodu lub rozwój noworodka.

Salofalk wolno stosować w okresie ciąży jedynie wówczas, gdy spodziewane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem.

Kwas N-acetylo-5-aminosalicylowy oraz niewielkie ilości mesalazyny przenikają do mleka kobiety. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania mesalazyny u kobiet w okresie laktacji. Nie można wykluczyć wystąpienia reakcji nadwrażliwości u niemowląt, np. biegunki. Z tego względu Salofalk należy stosować w okresie laktacji jedynie wówczas, gdy spodziewane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem. W razie wystąpienia biegunki u niemowlęcia, należy przerwać karmienie piersią.

Salofalk nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Dostępne są bardzo ograniczone dane dotyczące przypadków przedawkowania (np. umyślne samobójstwo z użyciem wysokich doustnych dawek mesalazyny), które nie wskazują na możliwość wystąpienia działań toksycznych w obrębie nerek lub wątroby. Nie istnieje swoiste antidotum. Zaleca się leczenie objawowe i podtrzymujące. W razie potrzeby należy rozważyć zastosowanie wymuszonej diurezy poprzez dożylny wlew elektrolitów.

Należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, nawet tych które wydawane są bez recepty.

Interakcje mogą pojawić się przy stosowaniu leku Salofalk łącznie z wymienionymi poniżej lekami, jednakże większość z wymienionych reakcji ma naturę teoretyczną.

Jednoczesne podawanie leku Salofalk z:

• warfaryną (lek przeciwzakrzepowy)- może zmniejszać działanie przeciwzakrzepowe warfaryny;

• glikokortykosteroidami (leki o działaniu przeciwzapalnym)- może nasilać działanie niepożądane ze strony przewodu pokarmowego;

• pochodnymi sulfonylomocznika (lek stosowany w leczeniu cukrzycy)- może nasilić działanie zmniejszające stężenie cukru we krwi;

• probenecydem i sulfinpirazonem (leki zwiększające wydalanie kwasu moczowego stosowane w leczeniu dny moczanowej)- może osłabić wydalanie kwasu moczowego z moczem;

• spironolaktonem i furosemidem (leki moczopędne)- może osłabić działanie moczopędne;

• ryfampicyną (lek stosowany w gruźlicy)- może osłabić działanie przeciwgruźlicze;

• metotreksatem (cytostatyk stosowany w leczeniu m.in. chorób nowotworowych)- może nasilić toksyczne działania metotreksatu;

• azatiopryną (lek immunosupresyjny stosowany w zapobieganiu odrzucenia przeszczepu) lub 6-merkaptopuryną lub tioguaniną (cytostatyki stosowane w leczeniu m.in. chorób nowotworowych)– może nasilić działanie hamujące czynność szpiku kostnego przez te leki.

Jak każdy lek, Salofalk może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Wszystkie leki mogą powodować reakcje alergiczne, choć ciężkie reakcje występują bardzo rzadko. W przypadku zaobserwowania następujących objawów po przyjęciu leku należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza:

• alergiczna wysypka

• gorączka

• trudności z oddychaniem

W przypadku zwiększonej skłonności pacjenta do zakażeń bakteryjnych o ostrym przebiegu, objawiających się m.in. wrzodziejącymi zmianami w gardle i błonach śluzowych innych narządów, gorączką, należy przerwać przyjmowanie leku i natychmiast skontaktować się z lekarzem. Te objawy mogą w bardzo rzadkich przypadkach być spowodowane zmniejszeniem liczby białych krwinek (stan zwany agranulocytozą), który powoduje, że pacjent jest bardziej podatny na rozwój ciężkich infekcji. Badanie krwi potwierdzi, czy objawy są spowodowane wpływem leku na krew.

U pacjentów przyjmujących mesalazynę obserwowano następujące objawy niepożądanego działania leku:

Rzadko (częściej niż u 1 na 10 000 pacjentów lecz rzadziej niż u 1 na 1000 pacjentów):

• ból brzucha, biegunka, wzdęcia, nudności i wymioty

• ból głowy, zawroty głowy

• ból w klatce piersiowej, duszności lub obrzęk kończyn będące objawami zapalenia mięśnia sercowego lub zapalenia osierdzia

Bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów):

• zaburzenia czynności nerek, czasami obrzęk kończyn lub ból w okolicy lędźwiowej

• silny ból brzucha wywołany ostrym zapaleniem trzustki

• zwiększona skłonność pacjenta do zakażeń z powodu zmniejszenia liczby białych krwinek

• bladość i ogólne osłabienie spowodowane zmniejszeniem liczby czerwonych krwinek (anemia)

• wybroczyny i krwotoki spowodowane zmniejszeniem liczby płytek krwi

• duszności, kaszel, świsty oddechowe, zacienienie płuc na obrazie RTG spowodowane uczuleniem i (lub) stanem zapalnym płuc

• silna biegunka i ból brzucha spowodowany reakcją uczuleniową na lek w obrębie jelit

• uczuleniowa wysypka skórna

• ból mięśni i stawów

• żółtaczka lub ból w nadbrzuszu z powodu zaburzeń czynności wątroby lub zastoju żółci

• wypadanie włosów i łysienie

• osłabienie, drętwienie dłoni i stóp i mrowienie w dłoniach i stopach (zapalenie nerwów obwodowych - neuropatia obwodowa)

• odwracalne zmniejszenie liczby plemników w nasieniu