Mounjaro 2,5 mg/dawkę KwikPen roztwór do wstrzykiwań we wstrzykiwaczu półautomatycznym napełnionym, 1 wstrzykiwacz

Produkt leczniczy Mounjaro jest wskazany w leczeniu osób dorosłych z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą typu 2 jako uzupełnienie diety i ćwiczeń fizycznych

• w monoterapii, gdy stosowanie metforminy uważa się za niewłaściwe z powodu nietolerancji lub przeciwwskazań,
• w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi stosowanymi w leczeniu cukrzycy.

Kontrola masy ciała
Produkt leczniczy Mounjaro jest wskazany w uzupełnieniu diety o obniżonej wartości kalorycznej i zwiększonej aktywności fizycznej w celu kontroli masy ciała, w tym utraty i utrzymania masy ciała, u osób dorosłych z początkowym wskaźnikiem masy ciała (BMI) wynoszącym

• ≥30 kg/m2 (otyłość) lub
• od ≥27 kg/m2 do <30 kg/m2 (nadwaga) z współistniejącą co najmniej jedną chorobą związaną z nieprawidłową masą ciała (np. nadciśnienie tętnicze, dyslipidemia, obturacyjny bezdech senny, choroba układu sercowo-naczyniowego, stan przedcukrzycowy lub cukrzyca typu 2).

Początkowa dawka tirzepatydu wynosi 2,5 mg raz w tygodniu. Po 4 tygodniach dawkę należy zwiększyć do 5 mg raz w tygodniu. Po upływie co najmniej 4 tygodni leczenia aktualnie stosowaną dawką można zwiększać dawkę w przyrostach co 2,5 mg, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Zalecane dawki podtrzymujące to 5 mg, 10 mg i 15 mg.
Maksymalna dawka wynosi 15 mg raz w tygodniu.
W przypadku dodania tirzepatydu do aktualnie stosowanego schematu leczenia metforminą i (lub) inhibitorem kotransportera sodowo-glukozowego typu 2 (SGLT2i), metforminę i (lub) SGLT2i można nadal podawać w tej samej dawce.

W przypadku dodania tirzepatydu do aktualnie stosowanego schematu leczenia pochodną sulfonylomocznika i (lub) insuliną, można rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Konieczne jest samodzielne monitorowanie stężeń glukozy we krwi w celu dostosowania dawki pochodnej sulfonylomocznika i insuliny. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki insuliny.

Ostre zapalenie trzustki

Nie przeprowadzono badań tirzepatydu u pacjentów po przebytym zapaleniu trzustki i należy zachować ostrożność stosując go u tych pacjentów.
U pacjentów leczonych tirzepatydem zgłaszano występowanie ostrego zapalenia trzustki.
Należy poinformować pacjentów, jakie są objawy ostrego zapalenia trzustki. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki należy zaprzestać stosowania tirzepatydu. W razie potwierdzenia rozpoznania zapalenia trzustki nie należy wznawiać podawania tirzepatydu. Jeśli brak jest innych przedmiotowych i podmiotowych objawów ostrego zapalenia trzustki, samo podwyższenie stężeń enzymów trzustkowych nie jest czynnikiem predykcyjnym wystąpienia ostrego zapalenia trzustki.

Hipoglikemia
U pacjentów przyjmujących tirzepatyd w skojarzeniu z lekiem pobudzającym wydzielanie insuliny (na przykład z pochodną sulfonylomocznika) lub z insuliną możliwe jest zwiększenie ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Ryzyko hipoglikemii można obniżyć zmniejszając dawkę insuliny lub leku pobudzającego wydzielanie insuliny.

Działania dotyczące układu pokarmowego
Stosowanie tirzepatydu wiązało się z występowaniem działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego, w tym nudności, wymiotów i biegunki. Te działania niepożądane mogą prowadzić do odwodnienia, które może spowodować pogorszenie czynności nerek, z ostrą niewydolnością nerek włącznie. Pacjentów leczonych tirzepatydem należy poinformować o możliwym ryzyku wystąpienia odwodnienia, z powodu działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego, oraz zastosować środki ostrożności mające na celu uniknięcie nadmiernej utraty płynów i zaburzeń elektrolitowych. Należy szczególnie to wziąć pod uwagę u osób starszych, które mogą być bardziej podatne na takie powikłania.

Ciężka choroba układu pokarmowego

Nie przeprowadzono badań tirzepatydu u pacjentów z ciężką chorobą układu pokarmowego, w tym z ciężkim porażeniem żołądka, i należy zachować ostrożność stosując go u tych pacjentów.

Retinopatia cukrzycowa
Nie przeprowadzono badań tirzepatydu u pacjentów z nieproliferacyjną retinopatią cukrzycową wymagającą natychmiastowego leczenia, retinopatią proliferacyjną lub cukrzycowym obrzękiem plamki i należy zachować ostrożność stosując go u tych pacjentów oraz odpowiednio ich monitorować.

Zawartość sodu
Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w jednej dawce, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Alkohol benzylowy
Ten produkt leczniczy zawiera 5,4 mg alkoholu benzylowego w każdej dawce 0,6 ml Mounjaro KwikPen.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania tirzepatydu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Nie zaleca się stosowania tirzepatydu w okresie ciąży ani u kobiet w okresie rozrodczym niestosujących antykoncepcji.

Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy tirzepatyd przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodka/niemowlęcia.
Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać stosowanie/powstrzymać się od stosowania tirzepatydu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Płodność
Nie jest znany wpływ stosowania tirzepatydu na płodność u ludzi.
Badania na zwierzętach z zastosowaniem tirzepatydu nie wykazują bezpośredniego szkodliwego wpływu na płodność

Tirzepatyd opóźnia opróżnianie żołądka i w związku z tym może wpływać na tempo wchłaniania podawanych jednocześnie doustnych produktów leczniczych. To działanie powodujące zmniejszenie wartości Cmax i wydłużenie tmax jest najwyraźniej zaznaczone w momencie rozpoczęcia leczenia tirzepatydem.
Na podstawie wyników badania prowadzonego z zastosowaniem paracetamolu, który posłużył za modelowy produkt leczniczy w ocenie wpływu tirzepatydu na opróżnianie żołądka, przewiduje się że nie będzie konieczna modyfikacja dawek większości podawanych jednocześnie doustnych produktów leczniczych. Zaleca się jednak monitorowanie pacjentów przyjmujących doustne produkty lecznicze o wąskim indeksie terapeutycznym (np. warfarynę, digoksynę), zwłaszcza w czasie rozpoczynania leczenia tirzepatydem i po zwiększeniu dawki. Należy także wziąć pod uwagę ryzyko opóźnionego działania doustnych produktów leczniczych, w przypadku których szybki początek działania ma istotne znaczenie.

Paracetamol
Po podaniu pojedynczej dawki tirzepatydu wynoszącej 5 mg maksymalne stężenie osoczowe (Cmax) paracetamolu było zmniejszone o 50%, a mediana (tmax) była wydłużona o 1 godzinę. Wpływ tirzepatydu na wchłanianie paracetamolu po podaniu doustnym zależy od dawki i czasu. W przypadku niskich dawek (0,5 i 1,5 mg) obserwowano jedynie niewielką zmianę ekspozycji na paracetamol. Po podaniu czterech kolejnych tygodniowych dawek tirzepatydu (5/5/8/10 mg) nie odnotowano żadnego wpływu na wartości Cmax i tmax paracetamolu. Nie stwierdzono wpływu na całkowitą ekspozycję (AUC). Nie jest konieczna modyfikacja dawki paracetamolu w przypadku podawania leku jednocześnie z tirzepatydem.

Doustne środki antykoncepcyjne
Podanie złożonego doustnego środka antykoncepcyjnego (0,035 mg etynyloestradiolu z 0,25 mg norgestymatu, proleku norelgestrominu) razem z pojedynczą dawką tirzepatydu (5 mg) spowodowało zmniejszenie wartości Cmax i pola pod krzywą (AUC) doustnego środka antykoncepcyjnego. Wartość Cmax etynyloestradiolu była zmniejszona o 59%, a AUC o 20%, natomiast wydłużenie tmax wyniosło 4 godziny. Wartość Cmax norelgestrominu była zmniejszona o 55%, a AUC o 23%, natomiast wydłużenie tmax wyniosło 4,5 godziny. Wartość Cmax norgestymatu była zmniejszona o 66%, a AUC o 20%, natomiast wydłużenie tmax wyniosło 2,5 godziny. To zmniejszenie ekspozycji po podaniu pojedynczej dawki tirzepatydu nie jest uważane za znaczące klinicznie. Nie jest konieczna modyfikacja dawki doustnych środków antykoncepcyjnych.

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Zestawienie profilu bezpieczeństwa

W 9 zakończonych badaniach III fazy, tirzepatyd stosowano u 7702 pacjentów, zarówno w monoterapii, jak i w połączeniu z innymi lekami przeciwcukrzycowymi. Najczęściej zgłaszane działania niepożądane dotyczyły przewodu pokarmowego, w tym nudności (bardzo często), biegunki (bardzo często), zaparć (często) i wymiotów (często). Działania te miały zwykle nasilenie łagodne lub umiarkowane, występowały częściej podczas zwiększania dawki i zmniejszały się z czasem (szczegóły w punktach 4.2 i 4.4).

Zestawienie działań niepożądanych

Poniżej przedstawiono działania niepożądane według klasyfikacji układów i narządów, w kolejności od najczęstszych do najrzadszych: (bardzo często: ≥1/10; często: ≥1/100 do <1/10; niezbyt często: ≥1/1000 do <1/100; rzadko: ≥1/10 000 do <1/1000; bardzo rzadko: <1/10 000). W każdej grupie działania są uporządkowane według zmniejszającej się częstości występowania.

Tabela 1. Działania niepożądane

Opis wybranych działań niepożądanych

Reakcje nadwrażliwości

W badaniach nad cukrzycą typu 2 odnotowano reakcje nadwrażliwości, niekiedy ciężkie (np. pokrzywka), u 3,2% pacjentów leczonych tirzepatydem w porównaniu z 1,7% w grupie placebo. Rzadko zgłaszano reakcje anafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy.

Hipoglikemia u pacjentów z cukrzycą typu 2

Hipoglikemia klinicznie istotna (<3,0 mmol/l) występowała u 10-14% pacjentów przy stosowaniu sulfonylomocznika, a u 14-19% przy insulinozależnym leczeniu podstawowym. W monoterapii częstość hipoglikemii wynosiła maksymalnie 0,04 zdarzeń/pacjento-rok.

Działania niepożądane ze strony układu pokarmowego

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe występowały częściej w zależności od dawki: tirzepatyd 5 mg (37,1%), 10 mg (39,6%) i 15 mg (43,6%) w porównaniu z placebo (20,4%). Zdarzenia te miały głównie nasilenie łagodne lub umiarkowane.

Immunogenność

W 51,1% przypadków odnotowano przeciwciała przeciwlekowe u pacjentów leczonych tirzepatydem, w 1,9% przypadków stwierdzono przeciwciała neutralizujące.

Reakcje w miejscu wstrzyknięcia

Reakcje w miejscu podania występowały częściej przy tirzepatydzie (3,2%) w porównaniu z placebo (0,4%).