Lanzul 30 mg, 28 kapsułek

Lansoprazol, substancja czynna leku Lanzul, jest inhibitorem pompy protonowej. Inhibitory pompy protonowej zmniejszają ilość kwasu wydzielanego w żołądku.

Lekarz może przepisać Lanzul dorosłym pacjentom w następujących wskazaniach:

• Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy i żołądka
• Leczenie zapalenia przełyku (refluksowego)
• Zapobieganie refluksowemu zapaleniu przełyku
• Leczenie zgagi i zarzucania kwasu żołądkowego do przełyku
• Leczenie zakażeń wywołanych przez bakterię Helicobacter pylori w połączeniu z kuracją odpowiednimi antybiotykami
• Leczenie lub zapobieganie chorobie wrzodowej dwunastnicy lub żołądka u pacjentów wymagających stałego leczenia niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ) (stosowanymi w zwalczaniu bólu lub zapalenia)
• Leczenie zespołu Zollingera i Ellisona.

Lekarz może również przepisać lek Lanzul w innych wskazaniach lub w dawkach różnych od opisanych w tej ulotce. Lek należy przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza.

Substancją czynną leku jest lansoprazol. Każda kapsułka zawiera 30 mg lansoprazolu. 

Pozostałe składniki to: sacharoza, ziarenka, hydroksypropyloceluloza, magnezu węglan ciężki, sacharoza, skrobia kukurydziana, sodu laurylosiarczan, hypromeloza, kwasu metakrylowego i etylu akrylanu kopolimer (1:1), dyspersja 30%, talk, makrogol 6000, tytanu dwutlenek (E 171); skład kapsułki żelatynowej: wieczko: tytanu dwutlenek (E 171), woda, żelatyna; denko: tytanu dwutlenek (E 171), woda, żelatyna.

Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy

Zalecana dawka to 30 mg raz na dobę przez 2 tygodnie. U pacjentów, u których nie dojdzie w tym czasie do pełnego wyleczenia, zaleca się kontynuowanie terapii lekiem w tej samej dawce przez następne 2 tygodnie.

Leczenie choroby wrzodowej żołądka

Zalecana dawka to 30 mg raz na dobę przez 4 tygodnie. W ciągu 4 tygodni następuje zazwyczaj wygojenie wrzodu żołądka, jednakże u pacjentów, u których nie dojdzie w tym czasie do pełnego wyleczenia, należy kontynuować terapię lekiem w tej samej dawce przez następne 4 tygodnie.

Leczenie refluksowego zapalenia przełyku

Zalecana dawka lansoprazolu to 30 mg raz na dobę przez 4 tygodnie. U pacjentów, u których nie dojdzie w tym czasie do pełnego wyleczenia, terapia lekiem w tej samej dawce może być kontynuowana przez następne 4 tygodnie.

Długotrwałe zapobieganie nawrotom refluksowego zapalenia przełyku 15 mg raz na dobę. W razie konieczności dawka może być zwiększona do 30 mg na dobę.

Zespół Zollingera-Ellisona

Zalecana dawka początkowa to 60 mg raz na dobę. Terapię lekiem w indywidualnie dobranej dawce należy kontynuować tak długo, jak jest to konieczne. Znane są przypadki stosowania dawek do 180 mg na dobę. Jeśli wymagana dawka dobowa jest większa niż 120 mg, należy podawać ją w dwóch dawkach podzielonych.

Leczenie łagodnych owrzodzeń żołądka i dwunastnicy powstałych w trakcie leczenia NLPZ 30 mg raz na dobę przez 4 tygodnie. U pacjentów, u których nie doszło w tym czasie do pełnego wyleczenia, można kontynuować terapię przez następne 4 tygodnie. U pacjentów obciążonych wysokim ryzykiem choroby wrzodowej lub w przypadku trudno gojących się owrzodzeń należy rozważyć przedłużenie terapii i (lub) zwiększenie dawki.

Zapobieganie nawrotom owrzodzenia żołądka i dwunastnicy w trakcie terapii NLPZ u pacjentów wymagających stałego leczenia NLPZ

15 mg raz na dobę. W przypadku niepowodzenia terapii należy zwiększyć dawkę do 30 mg raz na dobę.

Eradykacja Helicobacter pylori

Zalecana dawka to 30 mg lansoprazolu 2 razy na dobę przez tydzień w skojarzeniu z antybiotykami w następujących schematach:

a) amoksycylina 1 g dwa razy na dobę + klarytromycyna 500 mg dwa razy na dobę,

b) klarytromycyna 250 mg dwa razy na dobę + metronidazol 400-500 mg dwa razy na dobę,

c) amoksycylina 1 g dwa razy na dobę + metronidazol 400-500 mg dwa razy na dobę. Należy wziąć pod uwagę lokalne zalecenia terapeutyczne, np. wytyczne krajowe, uwzględniające oporność bakterii i zalecające odpowiednie stosowanie leków przeciwbakteryjnych.

Zaburzenia czynności wątroby lub nerek

Nie ma konieczności zmiany dawki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Nie należy jednak stosować dawki większej niż zwykle stosowana 30 mg na dobę. Należy zachować ostrożność w przypadku leczenia lansoprazolem pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby nie powinni otrzymywać leku w dawce większej niż 30 mg, u osób z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby dawka nie powinna być większa niż 15 mg na dobę. Z powodu braku danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie należy stosować lansoprazolu u tych pacjentów (patrz punkt 4.4).

Dzieci Nie zaleca się stosowania lansoprazolu u dzieci, ponieważ bezpieczeństwo i skuteczność stosowania leku nie zostały potwierdzone w tej grupie wiekowej. Należy unikać podawania lanzoprazolu małym dzieciom w wieku poniżej 1 roku życia, ponieważ dostępne dane nie wykazują korzyści z leczenia choroby refluksowej przełyku.

Pacjenci w podeszłym wieku

W związku z przedłużoną eliminacja leku z organizmu leczenie lansoprazolem pacjentów w tej grupie wiekowej prowadzi się indywidualnie dobraną dawką z zakresu 15-30 mg. Nie należy przekraczać dawki 30 mg na dobę.

Kapsułki należy przyjmować w całości, popijając płynem. Kapsułkę można też opróżnić, jednak jej zawartości nie należy przed zażyciem rozgryzać lub rozgniatać. Przyjmowanie leku równocześnie z pokarmem powoduje spowolnienie i pogorszenie wchłaniania lansoprazolu. Najlepsze działanie leku uzyskuje się gdy jest on przyjmowany na czczo.

Nadwrażliwość na lansoprazol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Rozpoznanie choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy oraz refluksowego zapalenia przełyku powinno być postawione na podstawie wyniku badania endoskopowego lub innych odpowiednich badań. Ponieważ zapalenie przełyku nie musi powodować owrzodzenia lub innego widocznego uszkodzenia, wykonanie samej gastroskopii może okazać się w niektórych przypadkach niewystarczające.

Przed rozpoczęciem leczenia lansoprazolem choroby wrzodowej żołądka należy wykluczyć obecność złośliwego nowotworu żołądka, ponieważ lek ten może maskować objawy choroby, co opóźni właściwe rozpoznanie.

Należy zachować ostrożność przy stosowaniu lansoprazolu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Lansoprazol wykazuje podobny do omeprazolu mechanizm działania, oba te leki powodują wzrost pH w żołądku. Przez analogię do meprazolu można przyjąć, że spowodowane przez lansoprazol zmniejszenie kwaśności soku żołądkowego prowadzi do wzrostu liczby bakterii obecnych w przewodzie pokarmowym w normalnych warunkach. Leczenie lansoprazolem może powodować niewielki wzrost ryzyka infekcji żołądkowo-jelitowych spowodowanych przez takie bakterie, jak Salmonella i Campylobacter.

U pacjentów z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy należy brać pod uwagę możliwość zakażenia H. pylori jako czynnika przyczynowego choroby.

W przypadku stosowania lansoprazolu w skojarzeniu z antybiotykami w ramach eradykacji H. pylori należy przestrzegać zaleceń dotyczących stosowania tych antybiotyków.

Z powodu ograniczonej liczby danych dotyczących bezpieczeństwa leczenia podtrzymującego lansoprazolem dłużej niż 1 rok zaleca się u takich pacjentów regularną kontrolę terapii z oceną możliwych korzyści i ryzyka dla pacjenta.

W przypadku wystąpienia zaburzeń wzroku podczas długotrwałej terapii (ponad 1 rok), należy zasięgnąć porady okulisty.

Lek ten nie powinien być przyjmowany przez pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi schorzeniami, takimi jak nietolerancja fruktozy, zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy oraz niedobór sacharazy-izomaltazy.

Nie są dostępne dane kliniczne dotyczące przyjmowania leku w ciąży. W badaniach na zwierzętach nie zaobserwowano bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego działania na przebieg ciąży, rozwój embrionalny i płodowy, poród i rozwój dziecka po urodzeniu.

Z powodu braku danych nie zaleca się stosowania lansoprazolu w czasie ciąży.

Nie wiadomo, czy lansoprazol przenika do mleka matki. W badaniach na zwierzętach zaobserwowano wydzielanie leku do mleka. Decyzja o kontynuacji lub przerwaniu karmienia piersią oraz o kontynuacji lub przerwaniu leczenia lansoprazolem powinna zostać podjęta po rozważeniu korzyści dla dziecka wynikających z karmienia piersią oraz korzyści dla matki w wyniku kontynuowania terapii.

Możliwe jest wystąpienie działań niepożądanych leku, takich jak zawroty głowy i zmęczenie (patrz punkt 4.8). Zdolność reakcji może być w tych warunkach obniżona, co może mieć negatywny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie są znane objawy przedawkowania lansoprazolu u ludzi, toksyczność leku w przypadku przedawkowania jest prawdopodobnie niewielka. W związku z tym nie zostały sformułowane zasady postępowania w takim przypadku. Nie zaobserwowano istotnych działań niepożądanych podczas stosowania lansoprazolu w ramach badań klinicznych w dawkach do 180 mg na dobę. Działania niepożądane lansoprazolu opisane w rozdziale 4.8 mogą prawdopodobnie wystąpić jako objawy przedawkowania leku. Lansoprazol nie jest w istotnym stopniu eliminowany za pomocą hemodializy. W razie potrzeby zaleca się płukanie żołądka, zastosowania węgla aktywowanego i leczenie objawowe.

Leki metabolizowane przez cytochrom P450

Lansoprazol jest metabolizowany przez układ enzymatyczny metabolizujący leki związane z cytochromem P450 (CYP2C19 i CYP3A4). Możliwe są interakcje między lekami metabolizowanymi przez ten sam układ enzymatyczny.

Działanie innych leków na lansoprazol

Leki hamujące CYP2C19

Leki hamujące CYP2CC19 mogą spowodować wzrost stężenia lansoprazolu w osoczu.

Fluwoksamina, która hamuje CYP2C19, powoduje wzrost stężenia lansoprazolu w osoczu do wartości

4-krotnie przekraczającej normę.

Leki hamujące CYP3A4

Leki hamujące CYP3A4, takie jak ketokonazol, itrakonazol, inhibitory proteazy, makrolity itp., mogą spowodować znaczący wzrost stężenia lansoprazolu w osoczu.

Działanie lansoprazolu na inne leki

Ketokonazol i itrakonazol

Wchłanianie ketokonazolu i itrakonazolu z przewodu pokarmowego następuje szybciej w obecności kwasu żołądkowego. Stosowanie lansoprazolu może prowadzić do obniżenia stężenia ketokonazolu i itrakonazolu w osoczu poniżej poziomu terapeutycznego, dlatego należy unikać skojarzenia tych leków. Działanie to może pojawić się też przy równoczesnym podawaniu lansoprazolu z innymi lekami, których wchłanianie uzależnione jest od wartości pH.

Digoksyna

Równoczesne podawanie lansoprazolu i digoksyny może prowadzić do wzrostu stężenia digoksyny w osoczu. Dlatego u pacjentów leczonych digoksyną należy kontrolować jej stężenie w osoczu i w razie potrzeby dostosować jej dawkę.

Leki metabolizowane przez CYP3A4 Lansoprazol może spowodować wzrost stężenia w osoczu leków metabolizowanych przez CYP3A4. Należy zachować ostrożność przy równoczesnym podawaniu lansoprazolu i leków metabolizowanych przez ten enzym.

Takrolimus

Równoczesne podawanie lansoprazolu powoduje wzrost stężenia takrolimusa (substrat dla CYP3A i P-gp). Lansoprazol zwiększa średnią ekspozycję na takrolimus o wartości do 81%. Kontrolowanie stężenia takrolimusa w osoczu jest zalecane na początku i po zakończeniu równoczesnej terapii lansoprazolem.

Karbamazepina

Należy zachować ostrożność w przypadku równoczesnego leczenia karbamazepiną (substrat dla CYP3A) i lansoprazolem. Skojarzenie to może prowadzić zarówno do zwiększenia stężenia karbamazepiny, jak i do zmniejszenia stężenia lansoprazolu w osoczu.

Fenytoina Badania dowiodły, że podczas jednoczesnego leczenia fenytoiną (substrat dla CYP2C19 i CYP2C9) i lansoprazolem może zajść konieczność zmniejszenia dawki fenytoiny. Ostrożność w stosowaniu oraz kontrolowanie stężenia fenytoiny w osoczu zalecane są na początku i po zakończeniu leczenia lansoprazolem.

Warfaryna

U pacjentów leczonych warfaryną należy zachować ostrożność i wzmożoną kontrolę na początku i po zakończeniu jednoczesnego leczenia lansoprazolem.

Teofilina

Lansoprazol powoduje zmniejszenie stężenia teofiliny w osoczu o 14%. U niektórych pacjentów spadek stężenia teofiliny może mieć znaczenie kliniczne. Podczas równoczesnego podawania tych dwóch leków należy zachować ostrożność.

Interakcje o znaczeniu klinicznym pomiędzy lansoprazolem a niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi lub diazepamem nie zostały zaobserwowane. Nie przeprowadzono zatwierdzonych badań nad interakcjami między lansoprazolem i NLPZ.

Leki zobojętniające kwas żołądkowy i sukralfat mogą zmniejszać biodostępność lansoprazolu. Dlatego zaleca się przyjmowanie lansoprazolu przynajmniej godzinę przed zażyciem lub po zażyciu tych leków.

W badaniach in vitro zaobserwowano hamujący wpływ lansoprazolu na białko transportujące Pglikoproteinę (P-gp). Nie jest wykluczone, że lansoprazol przez wpływ na białko transportujące powoduje wzrost stężenia substratów P-gp, takich jak digoksyna.

Należy zachować ostrożność przy równoczesnym podawaniu lansoprazolu z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym oraz gdy wpływ lansoprazolu na inne leki nie został dokładnie zbadany.

Dotychczas zaobserwowano następujące interakcje między lansoprazolem i antybiotykami stosowanymi w eradykacji H. pylori:

*Wpływ klarytromycyny na farmakokinetykę lansoprazolu zależy prawdopodobnie od genotypu CYP2C19 pacjenta. W przypadku słabego metabolizmu efekt będzie silniej wyrażony niż w przypadku intensywnego metabolizmu.

Przyjmowanie lansoprazolu razem z pokarmem powoduje zmniejszenie jego biodostępności. Zaleca się przyjmowanie lansoprazolu przed posiłkiem.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów):

• Bóle, zawroty głowy
• Biegunki, zaparcia, bóle brzucha, nudności lub wymioty, wiatry, suchość lub ból w obrębie jamy ustnej lub gardła, łagodne polipy żołądka
• Zmiany wyników badań enzymów wątrobowych
• Zaczerwienienie, świąd skóry
• Zmęczenie.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów):

• Zmiana liczby krwinek
• Depresja
• Ból stawów lub mięśni, złamania kości biodrowej, kości nadgarstka lub kręgosłupa
• Zatrzymanie płynów w organizmie lub obrzęki.

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów):

• Niedokrwistość (bladość)
• Bezsenność, omamy, splątanie
• Niepokój, zawroty głowy z zaburzeniami równowagi, uczucie mrowienia i drętwienia (parestezje), senność, drżenie
• Zaburzenia widzenia
• Zapalenie języka, kandydoza (zakażenie grzybicze mogące obejmować skórę lub błony śluzowe), zapalenie trzustki, zaburzenia smaku
• Zapalenie wątroby (mogące objawiać się zażółceniem skóry lub spojówek oczu)
• Reakcje skórne, np. uczucie pieczenia lub kłucia pod skórą, zasinienie, zaczerwienienie, wypadanie włosów, nadwrażliwość na światło
• Zaburzenia dotyczące nerek
• Obrzęk piersi u mężczyzn
• Gorączka, nadmierne pocenie się, obrzęk naczynioworuchowy, utrata łaknienia, impotencja; pacjent powinien bezzwłocznie skontaktować się z lekarzem w przypadku wystąpienia objawów obrzęku naczynioruchowego, np. obrzęk twarzy, języka lub gardła, trudności w przełykaniu, pokrzywka i trudności w oddychaniu.

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów):

• Bardzo rzadko Lanzul może powodować zmniejszenie liczby białych krwinek, prowadzące do zmniejszenia odporności pacjenta na zakażenia. Pacjent powinien niezwłocznie skonsultować się z lekarzem, jeśli dojdzie do zakażenia, którego objawami są np. gorączka, istotne pogorszenie ogólnego stanu zdrowia lub gorączka z objawami miejscowego zakażenia (np. ból gardła, krtani lub jamy ustnej) względnie dolegliwości podczas oddawania moczu. Zostanie wykonane badanie krwi w celu rozpoznania ewentualnego zmniejszenia liczby białych krwinek (agranulocytoza).
• Zapalenie jelita grubego, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej.
• Bardzo ciężkie reakcje skórne przebiegające z zaczerwienieniem, tworzeniem pęcherzy, nasilonymi zmianami zapalnymi i utratą skóry.
• Bardzo ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym wstrząs. Objawy reakcji nadwrażliwości mogą obejmować gorączkę, wysypkę, obrzęk i niekiedy zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi.
• Zaburzenia wyników badań laboratoryjnych, np. stężenia sodu, cholesterolu i triglicerydów.

Działania niepożądane o nieznanej częstości (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

• Wysypka mogąca przebiegać z bólem stawów.
• Jeżeli przyjmowano lek Lanzul przez okres dłuższy niż trzy miesiące, istnieje możliwość, zmniejszenia stężenia magnezu we krwi. Małe stężenie magnezu może objawiać się jako zmęczenie, mimowolne skurcze mięśni, dezorientacja, drgawki, zawroty głowy, przyspieszona akcja serca. W razie zaobserwowania któregoś z powyższych objawów, należy o tym niezwłocznie poinformować lekarza. Małe stężenie magnezu może prowadzić do zmniejszenia stężenia potasu lub wapnia we krwi. Lekarz może zalecić regularne przeprowadzanie badań krwi w celu kontrolowania stężenia magnezu.
• Omamy wzrokowe.