Klimicin 300 mg, 16 kapsułek twardych

Lek Klimicin 300 mg zawiera jako substancję czynną klindamycynę - antybiotyk z grupy linkozamidów stosowany w leczeniu zakażeń. Działa przez hamowanie wzrostu i niszczenie bakterii, które mogą powodować zakażenia.

Klimicin w postaci kapsułek stosuje się w leczeniu następujących ciężkich zakażeń wywołanych przez bakterie wrażliwe na klindamycynę:

• zakażenia układu oddechowego wywołane przez Streptococcus pneumoniae i inne paciorkowce, Staphylococcus aureus oraz przez bakterie beztlenowe;

• zakażenia skóry i tkanek miękkich wywołane przez Streptococcus pyogenes, Staphylococcus aureus i bakterie beztlenowe;

• zakażenia kości i stawów wywołane przez Staphylococcus aureus;

• posocznica wywołana przez Staphylococcus aureus;

• zakażenia w obrębie jamy brzusznej wywołane przez bakterie beztlenowe;

• zakażenia żeńskich narządów płciowych wywołane przez bakterie beztlenowe

Jeśli choroba ma ciężki przebieg, lekarz zastosuje lek w postaci dożylnej.

U chorych z posocznicą lekarz rozpocznie leczenie od dożylnego podania klindamycyny.

Dawkowanie u dorosłych

• Zalecana dobowa dawka w umiarkowanych zakażeniach wynosi 150 mg co 6 godzin.

• W ciężkich zakażeniach zalecana dawka dobowa wynosi od 300 mg do 450 mg co 6 godzin. Maksymalna dawka dobowa wynosi 2700 mg.

Pacjenci w podeszłym wieku

• U osób w podeszłym wieku modyfikacja dawki nie jest konieczna.

Dawkowanie u dzieci o masie ciała większej niż 10 kg

• Zalecana dawka dobowa wynosi od 8 do 25 mg/kg masy ciała (mc.) w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Maksymalna dawka dobowa wynosi 40 mg/kg mc.

• W zakażeniach wywołanych przez paciorkowce beta-hemolizujące lek należy stosować co najmniej przez 10 dni w celu zminimalizowania możliwości wystąpienia późnych powikłań, np. gorączki reumatycznej i zapalenia kłębuszków nerkowych.

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

• Dla pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lekarz dostosuje dawkę na podstawie pomiarów stężenia leku w surowicy.

• U pacjentów poddawanych hemodializie, dializie otrzewnowej lub hemofiltracji zmiana dawki nie jest konieczna.

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby

• Lekarz dostosuje dawkę na podstawie pomiarów stężenia leku w surowicy.

Sposób podawania: Kapsułki należy przyjmować popijając szklanką wody.

Kiedy nie stosować leku Klimicin:

• jeśli pacjent ma uczulenie na klindamycynę, na linkomycynę lub na którykolwiek z pozostałych składników tego leku;

Jeśli kiedykolwiek po zastosowaniu klindamycyny wystąpiły u pacjenta takie objawy, jak wysypka, opuchnięcie twarzy, szyi lub ciała bądź trudności w oddychaniu, może to świadczyć o wystąpieniu uczulenia.

Przed rozpoczęciem stosowania leku Klimicin lub w trakcie leczenia należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą, jeśli:

• u pacjenta występowały w przeszłości reakcje alergiczne, zwłaszcza ciężkie. W razie wystąpienia reakcji uczuleniowej lub ciężkiej reakcji skórnej należy niezwłocznie powiedzieć o tym lekarzowi, gdyż takie reakcje notowano podczas stosowania klindamycyny.

• pacjent ma uczulenie na penicylinę;

• Klimicin jest stosowany przez długi czas, a u pacjenta występuje biegunka lub zmiany w obrębie błon śluzowych jamy ustnej i (lub) pochwy, co może wskazywać na nadkażenie drobnoustrojami opornymi na ten lek;

• u pacjenta stwierdzono chorobę żołądka i jelit (celiakia, uchyłkowatość jelit, choroba Leśniowskiego-Crohna, zapalenie jelita grubego) lub AIDS;

• w czasie leczenia lub po jego zakończeniu u pacjenta wystąpi lub kiedykolwiek występowała biegunka (należy to zgłosić lekarzowi); stosowanie prawie każdego z antybiotyków może spowodować rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego i biegunkę wywołaną przez Clostridium difficile, o nasileniu od lekkiej biegunki do zagrażającego życiu zapalenia jelita grubego; nie należy wówczas stosować leków hamujących perystaltykę jelit;

• u pacjenta stwierdzono zapalenie opon mózgowych, ponieważ klindamycyna w słabym stopniu przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego;

• pacjent ma ciężkie zaburzenia czynności nerek lub chorobę wątroby lekarz odpowiednio dostosuje dawkę leku i zaleci wykonanie badania krwi w celu skontrolowania czynności nerek i wątroby;

• u pacjenta stwierdzono chorobę przebiegającą z zaburzeniami przewodnictwa nerwowo-mięśniowego (np. miastenię, chorobę Parkinsona).

Należy skonsultować się z lekarzem, jeśli którekolwiek z powyższych ostrzeżeń dotyczy pacjenta obecnie lub odnosi się do sytuacji występujących w przeszłości.

Klimicin zawiera laktozę jednowodną. Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

• Ciąża - Klimicin można stosować u kobiet w ciąży tylko w razie zdecydowanej konieczności.

• Karmienie piersią - Klindamycyna przenika do mleka kobiecego, dlatego podczas stosowania leku Klimicin nie należy karmić piersią.

W razie przyjęcia większej niż zalecana dawki leku należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Po przedawkowaniu lekarz zastosuje leczenie objawowe. Jeżeli od momentu przyjęcia leku nie upłynął zbyt długi czas, lekarz może wykonać płukanie żołądka. Pacjent powinien wypić duże ilości płynu. Leku nie można usunąć z organizmu metodą hemodializy i dializy otrzewnowej.

Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować.

Przed planowanym zabiegiem chirurgicznym, przed leczeniem elektrowstrząsami lub w przypadku chorób, w czasie których mogą wystąpić drgawki, należy koniecznie poinformować lekarza o przyjmowaniu leku Klimicin.

Ponadto, jeśli pacjent przyjmuje którykolwiek z niżej wymienionych leków, powinien powiedzieć o tym lekarzowi:

• antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna) lub chloramfenikol;

• leki hamujące ruchy jelit (perystaltykę);

• gentamycyna (lek przeciwbakteryjny);

• prymachina (lek stosowany w leczeniu malarii);

• trowafloksacyna (lek przeciwbakteryjny);

• lewofloksacyna (lek przeciwbakteryjny);

• warfaryna i podobne leki stosowane w celu rozcieńczenia krwi. Jednoczesne ich stosowanie z klindamycyną może spowodować większą skłonność do krwawienia.

Lekarz może uznać za konieczne regularne wykonywanie badań w celu skontrolowania krzepnięcia krwi.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Do najczęściej występujących działań niepożądanych po podaniu klindamycyny należą reakcje nadwrażliwości oraz reakcje ze strony przewodu pokarmowego.

Jeżeli wystąpią niżej opisane reakcje, leczenie klindamycyną należy natychmiast przerwać i zwrócić się o pomoc do lekarza:

• obrzęk twarzy, warg, jamy ustnej, gardła lub obrzęk o innym umiejscowieniu, który powoduje trudności w połykaniu lub oddychaniu;

• dreszcze;

• zawroty głowy, utrata przytomności;

• powstawanie pęcherzy i złuszczanie skóry oraz błon śluzowych.

Są to bardzo ciężkie działania niepożądane. Ich wystąpienie może oznaczać ciężką reakcję alergiczną na Klimicin lub inne ciężkie działanie niepożądane związane z przyjmowaniem leku. Może być konieczne uzyskanie natychmiastowej pomocy lekarskiej w szpitalu.

Wszystkie te bardzo ciężkie działania niepożądane występują bardzo rzadko.

Może być również konieczne uzyskanie natychmiastowej pomocy lekarskiej, jeśli wystąpią ciężkie, rzadkie objawy niepożądane, takie jak:

• ciężka, przedłużająca się biegunka;

• porażenie mięśni.

Niżej podano działania niepożądane, które mogą wystąpić po podaniu leku Klimicin.

Występujące bardzo często (mogą występować częściej niż u 1 na 10 osób):

• reakcje nadwrażliwości z wysypką.

Występujące często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 osób):

• rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, zwiększenie liczby eozynofilów (eozynofilia), biegunka, wysypka plamkowo-grudkowa, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby.

Występujące niezbyt często (mogą występować rzadziej niż u 1 na 100 osób):

• zaburzenia smaku, blokada nerwowo-mięśniowa, ból brzucha, nudności, wymioty, pokrzywka.

Występujące rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 1000 osób):

• gorączka, rumień wielopostaciowy, świąd, obrzęki (Quinckego, obrzęk stawów).

Występujące bardzo rzadko (mogą występować rzadziej niż u 1 na 10 000 osób):

• ciężkie, ostre reakcje nadwrażliwości, przemijające zapalenie wątroby, zapalenie wielostawowe.

Występujące z nieznaną częstością (która nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

• zakażenie pochwy, zapalenie jelita grubego wywołane przez Clostridium difficile, zmiany liczby niektórych komórek krwi, tj. całkowity lub prawie całkowity brak granulocytów (agranulocytoza), zmniejszenie liczby krwinek białych (leukopenia), zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych (neutropenia), zmniejszenie liczby płytek krwi (małopłytkowość), , wstrząs anafilaktyczny, reakcje rzekomoanafilaktyczne, reakcje anafilaktyczne, nadwrażliwość, zawroty głowy, senność, ból głowy, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami dotyczącymi narządów wewnętrznych (najczęściej wątroby, nerek, płuc, serca), jadłowstręt, wzdęcia, gazy, zapalenie przełyku, owrzodzenie przełyku, zapalenie jamy ustnej, żółtaczka, ciężkie reakcje skórne (tj. zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, wysypka krostkowa nagle pojawiająca się na całym ciele, złuszczające zapalenie skóry, pęcherzowe zapalenie skóry, wysypka odropodobna), obrzęk naczynioruchowy (języka, twarzy, gardła).

Długotrwałe leczenie może prowadzić do nadkażeń wywołanych przez oporne drobnoustroje, najczęściej grzyby.