Bisocard 2,5 mg, 30 tabletek powlekanych

Stabilna, przewlekła niewydolność serca o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, z zaburzoną czynnością skurczową lewej komory (frakcja wyrzutowa ≤ 35% w ocenie echokardiograficznej), w skojarzeniu z inhibitorami ACE, lekami moczopędnymi oraz, w razie konieczności, glikozydami naparstnicy.

Jedna tabletka powlekana zawiera 2,5 mg bisoprololu fumaranu (Bisoprololi fumaras). Substancja pomocnicza: laktoza jednowodna 122,5 mg.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Produkt Bisocard stosuje się u pacjentów ze stabilną przewlekłą niewydolnością serca, u których w ciągu ostatnich 6 tygodni nie występowała ostra niewydolność serca oraz u których nie zmieniano sposobu leczenia niewydolności serca przez dwa ostatnie tygodnie.

Przed rozpoczęciem podawania produktu Bisocard pacjent powinien być leczony inhibitorem konwertazy angiotensyny (a w przypadku złej tolerancji leków z tej grupy, innym lekiem rozszerzającym naczynia) w dawce optymalnej i lekiem moczopędnym oraz, w razie konieczności, glikozydami naparstnicy.

Leczenie przewlekłej niewydolności serca powinien prowadzić lekarz z doświadczeniem w tym zakresie.

Uwaga

Stosowanie bisoprololu w stabilnej przewlekłej niewydolności serca należy rozpoczynać od małych dawek, które następnie należy stopniowo zwiększać zgodnie ze schematem podanym poniżej.

Dorośli:

1,25 mg jeden raz na dobę przez pierwszy tydzień.

Jeśli dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do 2,5 mg jeden raz na dobę i taką dawkę stosować przez następny tydzień.

Jeśli dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do 3,75 mg jeden raz na dobę i taką dawkę stosować przez kolejny tydzień.

Jeśli dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do 5 mg jeden raz na dobę i taką dawkę stosować przez 4 tygodnie.

Jeśli dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do 7,5 mg jeden raz na dobę i taką dawkę stosować przez następne 4 tygodnie.

Jeśli dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do 10 mg jeden raz na dobę (dawka podtrzymująca).

Po pierwszym podaniu dawki 1,25 mg należy obserwować stan pacjenta przez około 4 godziny, zwracając szczególną uwagę na ciśnienie tętnicze, tętno, objawy nasilenia niewydolności serca oraz ewentualne zaburzenia przewodzenia.

Maksymalna zalecana dawka bisoprololu wynosi 10 mg raz na dobę.

Jeśli podczas dostosowywania dawki dojdzie do nasilenia niewydolności serca lub pojawienia się objawów nietolerancji, należy zmniejszyć dawkę bisoprololu, a jeśli to konieczne, odstawić produkt (zwłaszcza w przypadku wystąpienia ciężkiego niedociśnienia, nasilenia objawów niewydolności serca z ostrym obrzękiem płuc, wstrząsu kardiogennego, objawowej bradykardii lub bloku przedsionkowo-komorowego).

Zarówno zmniejszanie dawek, jak i odstawianie produktu powinno odbywać się stopniowo, zwłaszcza u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (nagłe odstawienie może spowodować nasilenie zaburzeń). Jeśli konieczne jest przerwanie stosowania bisoprololu, dawki należy zmniejszać o połowę na tydzień.

Jeśli to konieczne, stosowanie bisoprololu można przerwać oraz rozpocząć ponownie, kiedy będzie to wskazane. Tabletki należy przyjmować doustnie, raz na dobę, bez rozgryzania, popijając niewielką ilością płynu. Produkt Bisocard można przyjmować zarówno w trakcie posiłku, jak i przed jedzeniem. Powinien być przyjmowany zawsze o tej samej porze.

Leczenie produktem Bisocard jest przeważnie długotrwałe. Dzieci:

Nie ma doświadczenia dotyczącego stosowania u dzieci, dlatego produktu Bisocard nie należy stosować w tej grupie wiekowej.

Pacjenci w wieku podeszłym:

Nie jest konieczne modyfikowanie dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nerek:

Nie ma danych dotyczących farmakokinetyki bisoprololu u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i niewydolnością nerek lub wątroby, dlatego należy zachować szczególną ostrożność zwiększając u nich dawkę.

- nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą;

- ostra niewydolność serca i okresy dekompensacji niewydolności serca wymagające dożylnego stosowania leków inotropowych;

- wstrząs kardiogenny;

- blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia u osób bez rozrusznika serca;

- blok zatokowo-przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego;

- bradykardia (tętno poniżej 50 uderzeń/minutę) występująca przed rozpoczęciem leczenia;

- niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe < 100 mmHg);

- ciężka astma oskrzelowa lub ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc;

- zaawansowane stadium zarostowych chorób tętnic obwodowych i zespół Raynauda;

- nie leczony guz chromochłonny nadnerczy (patrz punkt 4.4); - kwasica metaboliczna.

Podczas leczenia należy okresowo mierzyć ciśnienie tętnicze krwi oraz tętno. Wskazana jest także okresowa kontrola czynności wątroby i nerek. Lek należy stosować ostrożnie w przypadku alergii w wywiadzie oraz takich chorób, jak: astma oskrzelowa, rozedma płuc, niealergiczne zapalenie oskrzeli, cukrzyca, nadczynność tarczycy, depresja, guz chromochłonny nadnerczy, rzekomoporażenna niedomoga mięśni, łuszczyca, zespół Raynauda i inne zaburzenia krążenia obwodowego, a także u chorych z niewydolnością wątroby oraz nerek. U chorych na cukrzycę leczonych insuliną lub doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, bisoprolol może maskować niektóre objawy obniżonego poziomu cukru we krwi, zwłaszcza przyśpieszoną czynność serca (patrz: Interakcje). U tych chorych bisoprolol należy stosować szczególnie ostrożnie. Zaleca się regularną kontrolę poziomu cukru we krwi. Również u chorych z nadczynnością tarczycy bisoprolol może maskować objawy nadczynności, jak np. przyśpieszoną czynność serca. U tych chorych lek należy odstawiać szczególnie ostrożnie. Przed planowanym zabiegiem operacyjnym należy poinformować lekarza-anestezjologa o przyjmowaniu bisoprololu, ze względu na możliwość interakcji z lekami stosowanymi do znieczulenia ogólnego. Stosowanie leku w ciąży: lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadkach, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Podczas leczenia należy zachować ostrożność w przypadku prowadzenia pojazdów, obsługi maszyn i urządzeń oraz wykonywania czynności wymagających precyzji i koncentracji wagi.

Bisocard ma postać tabletek powlekanych.

Białe lub prawie białe, podłużne, obustronnie wypukłe tabletki z rowkiem ułatwiającym dzielenie, pakowane w blistry z folii PVC/Aclar/Aluminium lub OPA/Aluminium/PVC/Aluminium, umieszczone w tekturowym pudełku.

Tabletkę można dzielić na równe dawki.

Wielkość opakowań: 30 tabletek powlekanych.

4.4. Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania Produkt Bisocard należy stosować ostrożnie u pacjentów:

- ze skłonnością do skurczu oskrzeli, np. astmą oskrzelową i chorobami obturacyjnymi dróg oskrzelowych (należy jednocześnie stosować leki rozszerzające oskrzela, a w przypadku zwiększenia oporów w drogach oddechowych, co może okresowo występować u pacjentów z astmą, należy rozważyć zwiększenie dawek beta₂-adrenomimetyków);

- z cukrzycą ze znacznymi wahaniami stężenia glukozy we krwi (bisoprolol może maskować objawy hipoglikemii); - stosujących ścisłą dietę;

- z blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia;

- z dławicą Prinzmetala;

- z zarostowymi chorobami tętnic obwodowych (może wystąpić nasilenie dolegliwości, zwłaszcza na początku leczenia);

- podczas leczenia odczulającego (bisoprolol, podobnie jak inne leki beta-adrenolityczne, może zwiększać wrażliwość na alergeny oraz nasilać reakcje alergiczne);

- z nadczynnością tarczycy (bisoprolol może maskować objawy tyreotoksykozy);

- z guzem chromochłonnym nadnerczy (bisoprolol można stosować wyłącznie po podaniu leków alfa-adrenolitycznych);

- z łuszczycą, w tym również z łuszczycą w wywiadzie (bisoprolol można stosować po dokładnym rozważeniu korzyści i ryzyka).

Znieczulenie ogólne

U pacjentów otrzymujących znieczulenie ogólne, leki beta-adrenolityczne zmniejszają ryzyko powstania arytmii i niedotlenienia mięśnia sercowego podczas wprowadzania do znieczulenia, intubacji i w okresie pooperacyjnym. Zgodnie z aktualnymi zaleceniami, nie należy przerywać stosowania leków beta-adrenolitycznych w przypadku, gdy wykonywany ma być zabieg chirurgiczny. Należy jednak poinformować anestezjologa o stosowaniu leków beta-adrenolitycznych, ponieważ mogą wystąpić interakcje z innymi lekami, bradyarytmie, osłabienie odruchowej tachykardii i mechanizmów kompensujących utratę krwi (jako efekt osłabienia reakcji odruchowych). W przypadku podjęcia decyzji o przerwaniu stosowania leku beta-adrenolitycznego przed planowanym zabiegiem operacyjnym, należy stopniowo zmniejszać jego dawkę i zaprzestać całkowicie jego podawania na 48 godzin przed planowanym zabiegiem i znieczuleniem.

Brak doświadczeń ze stosowaniem bisoprololu u pacjentów z niewydolnością serca w następujących przypadkach:

- niewydolność serca II stopnia wg klasyfikacji NYHA;

- cukrzyca insulinozależna (typ I);

- niewydolność nerek ze stężeniem kreatyniny w surowicy ≥ 300 μmol/l;

- niewydolność wątroby;

- kardiomiopatia restrykcyjna;

- wrodzone wady serca;

- zaburzenia zastawek serca istotne hemodynamicznie;

- zawał mięśnia sercowego w ciągu ostatnich 3 miesięcy;

- pacjenci w wieku powyżej 80 lat.

Nagłe odstawienie bisoprololu jest dopuszczalne tylko w przypadku zdecydowanej konieczności (patrz punkt 4.2.).

Na początku leczenia konieczne jest monitorowanie pacjenta (patrz punkt 4.2.).

Produkt Bisocard zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Bisoprolol wywiera szkodliwe działanie farmakologiczne na przebieg ciąży i rozwój płodu / noworodka.

Leki beta-adrenolityczne zmniejszają przepływ łożyskowy, co może prowadzić do opóźnienia wzrostu płodu, śmierci wewnątrzmacicznej płodu, poronienia lub przedwczesnego porodu.

U płodu lub noworodka mogą również wystąpić działania niepożądane związane ze stosowaniem tych leków, takie jak np. hipoglikemia czy bradykardia.

Produktu Bisocard nie należy stosować w okresie ciąży jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli u kobiety w ciąży konieczne jest leczenie lekami beta-adrenolitycznymi, należy (o ile to możliwe) stosować leki działające selektywnie na receptor beta₁-adrenergiczny.

W trakcie leczenia należy kontrolować maciczno-łożyskowy przepływ krwi oraz wzrost płodu, a w przypadku stwierdzenia szkodliwego działania produktu Bisocard na przebieg ciąży lub płód należy rozważyć zmianę sposobu leczenia. Po rozwiązaniu ciąży należy kontrolować stan noworodka (hipoglikemia i bradykardia występują zazwyczaj w ciągu 3 dni od porodu).

Nie wiadomo, czy bisoprolol przenika do mleka kobiecego. Z tego powodu nie zaleca się karmienia piersią w trakcie leczenia bisoprololem.

Reakcje na bisoprolol są osobniczo zmienne i u niektórych osób mogą ograniczać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, szczególnie na początku leczenia oraz bezpośrednio po zmianach dawkowania. Pacjenta należy poinformować, że w przypadku wystąpienia zawrotów głowy lub uczucia zmęczenia powinien unikać prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Brak danych dotyczących przedawkowania bisoprololu u pacjentów ze stabilną przewlekłą niewydolnością serca.

Do najczęstszych objawów przedawkowania leków beta-adrenolitycznych należą: zwolnienie czynności serca, niedociśnienie tętnicze, skurcz oskrzeli, ostra niewydolność serca oraz hipoglikemia. Dotychczas odnotowano nieliczne przypadki przedawkowania bisoprololu (maksymalna dawka wynosiła 2000 mg) – w ich przebiegu występowało zwolnienie czynności serca i (lub) niedociśnienie tętnicze. W żadnym z tych przypadków przedawkowania nie stwierdzono trwałych następstw dla zdrowia.

Istnieją duże różnice międzyosobnicze w zakresie reakcji na przyjęcie pojedynczej, dużej dawki bisoprololu, a pacjenci z niewydolnością serca są prawdopodobnie szczególnie wrażliwi (dlatego szczególnie ważne jest stopniowe zwiększanie dawek zgodnie z zaleceniami przedstawionymi w p.

4.2).

Leczenie:

Metodą hemodializy można usunąć z organizmu tylko bardzo niewielką ilość bisoprololu. W przypadku przedawkowania produkt Bisocard należy odstawić i w zależności od potrzeb zastosować leczenie objawowe:

• Bradykardia - należy podać atropinę dożylnie (gdy brak jest reakcji, można ostrożnie podać izoprenalinę lub inny lek o działaniu chronotropowo dodatnim; niekiedy konieczne może okazać się zastosowanie czasowej stymulacji serca);

• Niedociśnienie tętnicze - należy podać dożylnie płyny oraz leki zwiększające ciśnienie tętnicze krwi; niekiedy korzystne może być podanie glukagonu dożylnie;

• Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia – należy uważnie kontrolować stan pacjenta oraz podać izoprenalinę we wlewie dożylnym, ew. zastosować tymczasowo rozrusznik serca;

• Zaostrzenie zastoinowej niewydolność serca – należy podać dożylnie leki moczopędne, leki o działaniu inotropowym, leki rozszerzające naczynia krwionośne;

• Skurcz oskrzeli – należy podać leki rozszerzające oskrzela, np. izoprenalinę, leki pobudzające receptory beta₂-adrenergiczne i (lub) aminofilinę;

• Hipoglikemia – należy podać dożylnie glukozę.

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania bisoprololu:

- z antagonistami wapnia z grupy werapamilu oraz, w mniejszym stopniu, diltiazemu , gdyż

stosowanie tych leków razem z bisoprololem może mieć niekorzystny wpływ na kurczliwość mięśnia sercowego i przewodzenie przedsionkowo-komorowe; dożylne podanie werapamilu może spowodować znaczne niedociśnienie i blok przedsionkowo-komorowy;

- z lekami przeciwarytmicznymi klasy I (np. chininą, lidokainą, fenytoiną, dyzopiramidem, flekainidem, propafenonem), ponieważ ich jednoczesne przyjmowanie z bisoprololem może powodować nasilenie wpływu leków na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i nasilenie ujemnego działania inotropowego;

- z lekami przeciwnadciśnieniowymi o ośrodkowym mechanizmie działania (np. klonidyną, metylodopą, moksonidyną, rezerpiną), gdyż jednoczesne stosowanie tych leków z biosoprololem może spowodować nasilenie niewydolności serca w wyniku hamowania ośrodkowej impulsacji współczulnej, a w związku z tym zmniejszenia częstości tętna i frakcji wyrzutowej oraz rozszerzenia naczyń; nagłe przerwanie leczenia, zwłaszcza przed zakończeniem blokady receptorów beta, może zwiększać ryzyko wystąpienia tzw. „nadciśnienia z odbicia”. Należy zachować ostrożność stosując bisoprolol jednocześnie:

- z antagonistami wapnia z grupy dihydropirydyny (np. felodypiną, amlodypiną) – z powodu możliwości wzrostu ryzyka niedociśnienia i dalszego pogorszenia czynności komór u pacjentów z niewydolnością serca;

- z lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np. amiodaronem) – ze względu na możliwość nasilenia wpływu, jaki wywierają na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego;

- z lekami parasympatykomimetycznymi (np. neostygminą, pirydostygminą) – z powodu możliwości wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwiększonego ryzyka bradykardii;

- z lekami beta-adrenolitycznymi stosowanymi miejscowo (np. kroplami do oczu zawierającymi timolol, stosowanymi w jaskrze) – ze względu na możliwość nasilenia ogólnoustrojowego działania bisoprololu;

- z insuliną i doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi (np. gliklazydem, metforminą) – z powodu nasilenia działania hipoglikemizującego; blokada receptorów beta-adrenergicznych może maskować objawy hipoglikemii;

- z lekami stosowanymi do znieczulenia – z powodu osłabienia odruchowej tachykardii i zwiększenie ryzyka niedociśnienia (patrz również punkt 4.4.);

- z glikozydami naparstnicy (np. digoksyną, metylodigoksyną) – ze względu na wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego, a poprzez to spowolnienie czynności serca;

- z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (np. indometacyną, diklofenakiem) – z powodu możliwości osłabienia działania hipotensyjnego bisoprololu;

- z lekami beta-sympatykomimetycznymi (np. izoprenaliną, dobutaminą) – ze względu na wzajemne osłabianie działania tych leków i bisoprololu w trakcie jednoczesnego stosowania;

- z lekami sympatykomimetycznymi pobudzającymi zarówno receptory adrenergiczne alfa, jak i beta (np. adrenaliną, noradrenaliną) – z powodu możliwości zwiększenia ciśnienia tętniczego i nasilenia objawów chromania przestankowego; uważa się, że takie interakcje są częstsze w przypadku stosowania leków nieselektywnie blokujących receptory beta;

- z trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi (np. amitryptyliną, doksepiną), barbituranami (np. fenobarbitalem, cyklobarbitalem), pochodnymi fenotiazyny (np. prometazyną, tiorydazyną) oraz innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi – z powodu nasilonego działania obniżającego ciśnienie krwi.

Połączenia do rozważenia:

- z meflochiną, z powodu ryzyka wystąpienia bradykardii;

- z inhibitorami monoaminooksydazy (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B) – leki te nasilają zmniejszenie ciśnienia krwi wywoływane przez bisoprolol, a jednocześnie zwiększają ryzyko przełomu nadciśnieniowego.

Badania kliniczne

Poniżej zestawiono częstość występowania działań niepożądanych w grupie otrzymującej placebo oraz grupie przyjmującej bisoprolol w badaniach klinicznych CIBIS II. Przedstawiono te działania niepożądane, które wystąpiły u co najmniej 5% pacjentów z badanej grupy, niezależnie od możliwego związku z przyjmowaniem leku lub placebo.

Badania porejestracyjne

Poniżej przedstawiono częstość występowania działań niepożądanych u pacjentów przyjmujących bisoprolol z powodu choroby niedokrwiennej serca i nadciśnienia (brak jest danych dotyczących działań niepożądanych u pacjentów stosujących bisoprolol z powodu stabilnej przewlekłej niewydolności serca).

Częstość występowania działań niepożądanych określono w następujący sposób: często (≥1/100 do

< 1/10)> , niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100), rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000) w tym pojedyncze przypadki.W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.

Zaburzenia układu nerwowego: często – zawroty głowy, bóle głowy (wszystkie te objawy występują szczególnie często na początku leczenia, są zwykle lekkie i przemijają w ciągu 1 do 2 tygodni). Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: często – uczucie zmęczenia, wyczerpanie, niezbyt często - osłabienie.

Zaburzenia żołądka i jelit: często – nudności, wymioty, biegunka, zaparcia.

Zaburzenia naczyniowe: często – uczucie marznięcia lub cierpnięcia kończyn, niezbyt często - niedociśnienie posturalne.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: niezbyt często - kurcze mięśni. Zaburzenia serca: niezbyt często – bradykardia, zaburzenia przewodzenia przedsionkowokomorowego, nasilenie niewydolności serca.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: niezbyt często – skurcz oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową lub obturacyjnymi schorzeniami dróg oddechowych w wywiadzie, rzadko - alergiczny nieżyt nosa.

Zaburzenia psychiczne: niezbyt często – zaburzenia snu, depresje, rzadko – koszmarne sny, omamy. Zaburzenia układu immunologicznego: rzadko – reakcje nadwrażliwości (świąd skóry, nagłe zaczerwienienie twarzy, wysypka skórna).

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: rzadko - zapalenie wątroby.

Badania diagnostyczne: rzadko - zwiększenie aktywności aminotransferaz (AlAT, AspAT) w surowicy krwi.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: rzadko - zwiększenie stężenia triglicerydów w osoczu krwi. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: rzadko - zaburzenia potencji.

Zaburzenia ucha i błędnika: rzadko – zaburzenia słuchu.

Zaburzenia oka: rzadko - upośledzenie wydzielania łez (należy uwzględnić u pacjentów stosujących szkła kontaktowe), bardzo rzadko – zapalenie spojówek.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: bardzo rzadko – ujawnienie się lub nasilenie łuszczycy, wysypki łuszczycopodobne, wypadanie włosów.