Kerendia 20 mg, 28 tabletek powlekanych

Kerendia jest lekiem wydawanym na receptę, który zawiera substancję czynną finerenon w dawce 20 mg w każdej tabletce powlekanej. Finerenon działa poprzez blokowanie działania określonych hormonów (mineralokortykosteroidów), które mogą uszkadzać nerki i serce.

Kerendia jest lekiem stosowanym w leczeniu przewlekłej choroby nerek u osób dorosłych z cukrzycą typu 2. Stosuje się go u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim uszkodzeniem nerek, u których w moczu stwierdza się obecność albuminy (rodzaju białka).

Przewlekła choroba nerek jest długotrwałą chorobą. Nerki coraz gorzej radzą sobie z usuwaniem produktów przemiany materii i płynów z krwi.

Cukrzyca typu 2. występuje, gdy organizm nie jest w stanie utrzymać prawidłowego stężenia cukru we krwi. Organizm pacjenta nie wytwarza wystarczającej ilości hormonu insuliny lub nie może insuliny prawidłowo wykorzystywać. Prowadzi to do wysokiego stężenia cukru we krwi.

Lek Kerendia jest dostępny w postaci tabletek do przyjmowania doustnego raz na dobę. Dawkowanie zależy od czynności nerek pacjenta.

Lek Kerendia jest stosowany w leczeniu dorosłych z przewlekłą chorobą nerek (stadium 3 i 4, z nieprawidłowością w postaci obecności białka o nazwie albumina w moczu) powiązaną z cukrzycą typu 2.

Substancją czynną leku jest finerenon. Każda tabletka leku Kerendia 20 mg tabletki powlekane zawiera 20 mg finerenonu.

Pozostałe składniki to:

• Rdzeń tabletki: celuloza mikrokrystaliczna, kroskarmeloza sodowa, hypromeloza 2910, laktoza jednowodna, magnezu stearynian, sodu laurylosiarczan.
• Otoczka tabletki: hypromeloza 2910, tytanu dwutlenek, talk, żelaza tlenek żółty (E 172).

Jaką dawkę leku przyjmować?

• Zalecana i maksymalna dawka dobowa tego leku to 1 tabletka 20 mg.
• Zawsze należy przyjmować 1 tabletkę raz na dobę. Każda tabletka zawiera 10 mg lub 20 mg finerenonu.
• Dawka początkowa zależy od tego, jak dobrze pracują nerki pacjenta. Aby to sprawdzić, lekarz zleci badanie krwi. Wyniki pomogą lekarzowi w podjęciu decyzji, czy pacjent może rozpocząć leczenie od 1 tabletki 20 mg lub 10 mg raz na dobę.
• Po 4 tygodniach lekarz ponownie zleci badanie krwi. Lekarz podejmie decyzję o prawidłowej dawce dla pacjenta. Może to być 1 tabletka 20 mg lub 10 mg raz na dobę.
• Lekarz może również zalecić przerwanie lub zaprzestanie stosowania leku Kerendia. Lekarz może podjąć decyzję o zmianie leczenia po wykonaniu badań krwi.
• Nie należy podawać tego leku dzieciom i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Jak przyjmować lek Kerendia?

• Lek Kerendia przyjmuje się doustnie. Lek Kerendia należy przyjmować o tej samej porze każdego dnia. Dzięki temu pacjentowi będzie łatwiej pamiętać o przyjęciu leku.
• Tabletkę należy połykać w całości. Można popić szklanką wody. Można przyjmować z pokarmem lub bez pokarmu.
• Nie przyjmować z sokiem grejpfrutowym ani grejpfrutem. Jeśli pacjent nie jest w stanie połknąć tabletki w całości, można ją rozkruszyć. Wymieszać z wodą lub miękkim pokarmem, takim jak mus jabłkowy. Przyjąć natychmiast.

Lek Kerendia należy zawsze przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

• jeśli pacjent ma uczulenie na finerenon lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku;
• jeśli pacjent przyjmuje leki należące do grupy „silnych inhibitorów CYP3A4”, na przykład:

- itrakonazol lub ketokonazol (stosowane w leczeniu zakażeń grzybiczych),

- rytonawir, nelfinawir lub kobicystat (stosowane w leczeniu zakażenia wirusem HIV),

- klarytromycynę, telitromycynę (stosowane w leczeniu zakażeń bakteryjnych),

- nefazodon (stosowany w leczeniu depresji);

• jeśli u pacjenta występuje choroba Addisona (gdy organizm nie produkuje wystarczająco dużo hormonów o nazwie „kortyzol” i „aldosteron”).

Opakowanie leku Kerendia 20 mg zawiera 28 tabletek powlekanych oraz ulotkę.

Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Kerendia należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą, jeśli:

• kiedykolwiek powiedziano pacjentowi, że występuje u niego wysokie stężenie potasu we krwi;
• występują ciężkie zaburzenia czynności nerek lub niewydolność nerek;
• występują umiarkowane lub ciężkie zaburzenia czynności wątroby;
• łagodna, umiarkowana lub ciężka niewydolność serca. Występuje, gdy serce nie pompuje krwi tak dobrze, jak powinno. Nie wypompowuje ono wystarczającej ilości krwi z serca w jednym uderzeniu.

Badania krwi:

• W ramach tych badań zostaną sprawdzone stężenie potasu oraz czynność nerek pacjenta.
• Uwzględniając wyniki badań krwi, lekarz zdecyduje o tym, czy pacjent może rozpocząć przyjmowanie leku Kerendia.
• Po 4 tygodniach przyjmowania leku Kerendia u pacjenta zostaną wykonane kolejne badania krwi.
• Lekarz może zlecać badania krwi również w innych momentach, na przykład podczas przyjmowania przez pacjenta określonych leków.

Lek Kerendia zawiera laktozę. Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.

Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

• Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży, lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.
• Nie należy przyjmować tego leku w okresie ciąży, chyba że lekarz uzna to za bezwzględnie konieczne. Może istnieć zagrożenie dla nienarodzonego dziecka. Lekarz omówi to z pacjentką. Jeśli pacjentka jest w wieku rozrodczym, należy stosować skuteczną metodę antykoncepcji. Lekarz wyjaśni pacjentce, jaki rodzaj antykoncepcji może stosować.
• Nie należy karmić piersią podczas przyjmowania tego leku. Może to zaszkodzić dziecku.

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować. Lekarz poinformuje pacjenta, które leki pacjent może przyjmować. Lekarz może zlecić wykonanie badań krwi w celu upewnienia się.

Podczas przyjmowania leku Kerendia nie wolno przyjmować leków, które należą do grupy „silnych inhibitorów CYP3A4”.

Jeśli pacjent przyjmuje inne leki podczas przyjmowania leku Kerendia, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, w szczególności:

jeśli pacjent przyjmuje na przykład:

• amiloryd lub triamteren (stosowane w celu usunięcia nadmiaru wody z organizmu wraz z moczem);
• eplerenon, esakserenon, spironolakton lub kanrenon (leki podobne do finerenonu);
• trimetoprim lub skojarzenie trimetoprimu i sulfametoksazolu (stosowane w leczeniu zakażeń bakteryjnych);
• suplementy potasu, w tym niektóre substytuty soli lub jeśli pacjent przyjmuje inne leki, które mogą zwiększać stężenie potasu we krwi. Leki te mogą być niebezpieczne dla pacjenta;

jeśli pacjent przyjmuje na przykład:

• erytromycynę (stosowaną w leczeniu zakażeń bakteryjnych);
• werapamil (stosowany w leczeniu wysokiego ciśnienia tętniczego, bólu w klatce piersiowej i szybkiego bicia serca);
• fluwoksaminę (stosowaną w leczeniu depresji i zaburzeń „obsesyjno-kompulsyjnych”);
• ryfampicynę (stosowaną w leczeniu zakażeń bakteryjnych);
• karbamazepinę, fenytoinę lub fenobarbital (stosowane w leczeniu padaczki);
• ziele dziurawca (Hypericum perforatum) (lek ziołowy stosowany w leczeniu depresji);
• efawirenz (stosowany w leczeniu zakażenia wirusem HIV);
• lub jeśli pacjent przyjmuje inne leki należące do tych samych grup leków co wymienione powyżej (niektóre „inhibitory” i „induktory CYP3A4”). Może wystąpić więcej działań niepożądanych lub działanie leku Kerendia może nie być takie jak oczekiwane;
• jeśli pacjent przyjmuje kilka innych leków obniżających ciśnienie krwi. Lekarz może uznać za konieczne obserwację ciśnienia krwi.

Jak każdy lek, lek Kerendia może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane, które lekarz może stwierdzić na podstawie wyników badań krwi:

Bardzo często (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 osób):

• duże stężenie potasu (hiperkaliemia). Możliwe objawy dużego stężenia potasu we krwi to: osłabienie lub zmęczenie, nudności, drętwienie rąk i warg, skurcze mięśni, zmniejszenie częstości tętna.

Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób):

• małe stężenie sodu (hiponatremia). Możliwe objawy małego stężenia sodu we krwi to: nudności, zmęczenie, ból głowy, dezorientację; osłabienie siły mięśniowej, skurcze sprowokowane lub nie;
• zmniejszenie zdolności nerek do filtrowania krwi (zmniejszenie współczynnika przesączania kłębuszkowego).

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób):

• zmniejszenie stężenia białka (hemoglobiny), które znajduje się w czerwonych krwinkach.

Inne działania niepożądane:

Często (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 10 osób):

• niskie ciśnienie tętnicze krwi (niedociśnienie tętnicze). Możliwe objawy niskiego ciśnienia tętniczego krwi to: zawroty głowy, uczucie pustki w głowie, omdlenie;
• swędzenie (świąd).