Glucosum 20% Fresenius, 200 mg/ml, roztwór do infuzji, 250 ml

Glucosum 20% Fresenius jest roztworem glukozy (cukier prosty) wykorzystywanej przez organizm jako źródło energii. Jeden gram glukozy dostarcza 16,8 kJ (4 kcal) energii. Lek podaje się dożylnie.

Wskazania do stosowania:

• uzupełnienie niedoborów energetycznych jako składnik węglowodanowy w żywieniu pozajelitowym (gdy pacjent nie przyjmuje pokarmów doustnie); 
• leczenie hipoglikemii (zmniejszone stężenie glukozy we krwi).

Substancją czynną leku jest glukoza w postaci glukozy jednowodnej.

1000 ml roztworu zawiera 200 g glukozy w postaci glukozy jednowodnej (220 g). 

Pozostałe składniki to: woda do wstrzykiwań.

Osmolarność roztworu wynosi 1114 mOsmol/l. 

Lek ma postać bezbarwnego i klarownego roztworu. Opakowania leku to: pojemnik polietylenowy KabiPac z kapslem.

Ten lek jest podawany wyłącznie przez personel medyczny. Leku nie należy stosować samodzielnie. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza.

Dawkowanie ustala lekarz indywidualnie każdemu pacjentowi w zależności od wieku, masy ciała i stanu klinicznego. Lekarz będzie monitorował ilość płynów w organizmie, kwasowość krwi, przepływ moczu i stężenie elektrolitów (w szczególności sodu) we krwi (głównie u pacjentów z wysoką aktywnością hormonu wazopresyny lub u pacjentów przyjmujących inne leki nasilające działanie wazopresyny), na początku infuzji i w trakcie jej trwania.

Lek należy stosować ostrożnie u noworodków, których matki chorują na cukrzycę

Nie należy stosować leku Glucosum 20% Fresenius:

• jeśli pacjent ma hiperglikemię (zwiększone stężenie glukozy we krwi);
• jeśli pacjent ma hipokaliemię (zmniejszone stężenie potasu we krwi); 
• jeśli pacjent ma kwasicę (nagromadzenie we krwi nadmiernych ilości kwaśnych substancji); 
• jeśli pacjent jest przewodniony (nadmiar płynu w organizmie); 
• jeśli pacjent jest odwodniony (znaczne zmniejszenie ilości wody w organizmie na skutek utraty płynów lub w chorobie alkoholowej); 
• jeśli pacjent ma podwyższoną osmolarność surowicy (zwiększenie ilości składników w surowicy krwi potwierdzone badaniem laboratoryjnym); 
• jeśli pacjent ma bezmocz (wytwarzanie przez nerki mniej niż 100 ml moczu/dobę); 
• jeśli pacjent ma krwotok śródczaszkowy; 
• jeśli pacjent ma krwotok wewnątrzrdzeniowy.

250 ml

• Lek należy podawać ostrożnie, jeśli pacjent ma cukrzycę lub nietolerancję węglowodanów (zaburzenia wchłaniania niektórych cukrów). 
• Lek może powodować przeciążenie płynami powodujące spadek stężenia elektrolitów we krwi i możliwość wystąpienia obrzęków obwodowych (obrzęki w okolicach kostek i stóp) oraz obrzęku płuc (powodującego silną duszność).
• Podczas długotrwałego podawania leku lekarz będzie kontrolował bilans płynów (ilość płynów przyjętych i wydalonych), stężenie elektrolitów we krwi oraz czy nie doszło do zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej. 
• Zbyt duża szybkość infuzji lub zaburzenia metaboliczne mogą spowodować hiperglikemię i cukromocz (patrz punkt: Możliwe działania niepożądane); lekarz zleci regularne sprawdzanie poziomu cukru we krwi i w moczu. 
• Roztworów glukozy nie należy podawać razem z krwią przez ten sam zestaw do przetaczania.
• Lek należy stosować ostrożnie u noworodków, których matki chorują na cukrzycę.

Przed rozpoczęciem stosowania leku należy poinformować lekarza lub pielęgniarkę, jeśli u pacjenta występuje stan, który może powodować zwiększone stężenie wazopresyny (hormonu regulującego zawartość wody w organizmie). Zwiększone stężenie wazopresyny w organizmie może występować:

• jeśli u pacjenta występowała nagła lub poważna choroba;
• jeśli pacjent odczuwa silny ból; 
• jeśli pacjent przebył operację;
• jeśli u pacjenta występuje infekcja, oparzenie lub choroba ośrodkowego układu nerwowego; 
• jeśli u pacjenta występują choroby związane z czynnością serca, wątroby lub nerek;
• jeśli pacjent przyjmuje pewne leki.

Może to zwiększać ryzyko niskiego stężenia sodu we krwi, co może prowadzić do występowania bólu głowy, nudności, drgawek, letargu, śpiączki, obrzęku mózgu i zgonu. Obrzęk mózgu zwiększa ryzyko zgonu i uszkodzenia mózgu. Zwiększone ryzyko obrzęku mózgu występuje u: 

• dzieci;
• kobiet (w szczególności w wieku rozrodczym);
• pacjentów z zaburzeniami objętości płynu mózgowego, które mogą być spowodowane zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, krwawieniem wewnątrzczaszkowym lub uszkodzeniem mózgu.

Pacjenci powinni być ściśle monitorowani. W przypadkach, w których prawidłowa regulacja zawartości wody we krwi jest zaburzona w wyniku zwiększenia wydzielania hormonu antydiuretycznego (ADH), infuzja płynów z niskim stężeniem soli (płynów hipotonicznych) może prowadzić do małego stężenia sodu we krwi (hiponatremii). Może to powodować wystąpienie bólu głowy, nudności, drgawek, senności, śpiączki, obrzęku mózgu i zgonu, dlatego wystąpienie tych objawów (ciężka objawowa encefalopatia z hiponatremią) jest uważane za stan zagrożenia życia.

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Roztwory glukozy mogą być stosowane u kobiet w okresie ciąży i podczas karmienia piersią, jeśli uwzględni się zalecenia i ograniczenia w dawkowaniu, przeciwwskazania i ogólne środki ostrożności dotyczące stosowania. Glucosum 20% Fresenius należy stosować ostrożnie u kobiet w okresie ciąży ze względu na możliwość wystąpienia u płodu hiperglikemii, hiperinsulinemii (zwiększone stężenie insuliny we krwi) i kwasicy, a w następstwie hipoglikemii u noworodka.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania tego leku kobietom ciężarnym w trakcie porodu, zwłaszcza w skojarzeniu z oksytocyną (hormon stosowany do wywołania akcji porodowej oraz ograniczenia krwawień) ze względu na ryzyko hiponatremii.

Nie dotyczy.

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować. Jest szczególnie ważne, aby poinformować lekarza, jeśli pacjent stosuje niektóre leki wpływające na działanie hormonu wazopresyny, między innymi: 

• leki przeciwcukrzycowe (chloropropamid); 
• leki zmniejszające stężenie cholesterolu (klofibrat); 
• leki przeciwpadaczkowe (karbamazepina); 
• leki o budowie chemicznej zbliżonej do amfetaminy (między innymi MDMA); 
• niektóre leki przeciwnowotworowe (winkrystyna, ifosfamid, cyklofosfamid); 
• selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (stosowane w leczeniu depresji); 
• leki antypsychotyczne; 
• opioidy stosowane w leczeniu silnego bólu;
• leki przeciwbólowe i (lub) przeciwzapalne (zwane także niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, NLPZ); 
• leki naśladujące lub nasilające działanie wazopresyny takie jak desmopresyna (stosowana w leczeniu zwiększonego pragnienia i oddawania moczu), terlipresyna (stosowana w leczeniu krwawienia z przełyku) i oksytocyna (stosowana w celu wywołania porodu); 
• inne leki zwiększające ryzyko hiponatremii, w tym również wszystkie leki moczopędne i leki przeciwdrgawkowe takie jak okskarbazepina.

Do roztworu glukozy nie powinny być dodawane następujące leki: 

• aminofilina (lek stosowany w leczeniu astmy); 
• rozpuszczalne barbiturany (leki stosowane w leczeniu bezsenności i padaczki); 
• erytromycyna (antybiotyk stosowany w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie); 
• hydrokortyzon (lek zwany steroidem, stosowany w leczeniu m.in. atopowego zapalenia skóry); 
• warfaryna (lek przeciwzakrzepowy stosowany w celu zmniejszenia krzepliwości krwi); 
• kanamycyna (silny antybiotyk stosowany w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie, np. posocznica); 
• rozpuszczalne sulfonamidy (leki stosowane w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie); 
• witamina B12.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Mogą wystąpić następujące działania niepożądane: 

• hiperglikemia (podwyższone stężenie glukozy we krwi); 
• cukromocz (obecność cukru w moczu); 
• zapalenie lub zakrzepica żyły w miejscu podania (powstanie zapalenia i niewielkich zakrzepów krwi objawiające się wyczuwalnym stwardnieniem żyły, zaczerwienieniem wokół niej, bólem i tkliwością); 
• zaburzenia równowagi płynów (nadmiar lub niedobór płynów); 
• zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej (zmiany odczynu krwi potwierdzone badaniem laboratoryjnym); 
• zmniejszenie stężenia elektrolitów we krwi (np. potasu, magnezu, fosforu); 
• obrzęki obwodowe (obrzęki w okolicach kostek i stóp); 
• niedobór witamin z grupy B; 
• niskie stężenie sodu we krwi (hiponatremia) mogące prowadzić do uszkodzenia mózgu i zgonu spowodowanego obrzękiem mózgu (Patrz punkt „Ostrzeżenia i środki ostrożności”).