Doxanorm 4 mg, 30 tabletek

- Samoistne nadciśnienie tętnicze - zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym. U większości pacjentów doksazosyna jest skuteczna w monoterapii, jeśli jednak konieczne jest zastosowanie leczenia skojarzonego, podaje się ją z tiazydowym lekiem moczopędnym, antagonistą receptorów adrenergicznych beta, antagonistą kanałów wapniowych lub inhibitorem konwertazy angiotensyny.

- Łagodny rozrost gruczołu krokowego - leczenie objawowe.

Doxanorm, 1 mg, tabletki:

1 tabletka zawiera 1 mg doksazosyny (Doxazosinum) w postaci mezylanu doksazosyny. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza 40 mg.

Doxanorm, 2 mg, tabletki:

1 tabletka zawiera 2 mg doksazosyny (Doxazosinum) w postaci mezylanu doksazosyny. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza 40 mg.

Doxanorm, 4 mg, tabletki:

1 tabletka zawiera 4 mg doksazosyny (Doxazosinum) w postaci mezylanu doksazosyny. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza 80 mg.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Leczenie nadciśnienia tętniczego

Leczenie należy rozpoczynać od dawki 1 mg na dobę podawanej jednorazowo, doustnie. W zależności od skuteczności leczenia, co 2 lub 3 tygodnie dawkę można podwajać, zależnie od indywidualnych potrzeb pacjenta: początkowo do 2 mg, a następnie do 4 mg jeden raz na dobę. U większości pacjentów, którzy reagują na leczenie doksazosyną, skuteczna dawka wynosi 4 mg na dobę. Dawka maksymalna wynosi 16 mg na dobę.

Leczenie łagodnego rozrostu gruczołu krokowego

Leczenie należy rozpoczynać od dawki 1 mg na dobę podawanej jednorazowo, doustnie. W zależności od skuteczności leczenia, co 1 lub 2 tygodnie dawkę można podwajać, zależnie od indywidualnych potrzeb pacjenta: początkowo do 2 mg, a następnie do 4 mg jeden raz na dobę.

Średnia dawka podtrzymująca wynosi od 2 do 4 mg doksazosyny na dobę, a maksymalna 8 mg na dobę.

Dzieci

Nie ma doświadczenia dotyczącego stosowania u dzieci, dlatego produktu nie należy stosować w tej grupie wiekowej.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności dostosowywania dawki w tej grupie pacjentów.

Pacjenci z niewydolnością wątroby

Ponieważ doksazosyna metabolizowana jest w wątrobie, stosując ten lek u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zachować szczególną ostrożność. Brak jest odpowiednich doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania doksazosyny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.4).

Pacjenci z niewydolnością nerek

Nie ma dowodów, które mogłyby świadczyć, że doksazosyna nasila istniejącą niewydolność nerek. W związku z tym należy u pacjentów z niewydolnością nerek stosować standardowe (możliwie najmniejsze) zalecane dawki, a zwiększanie dawek należy przeprowadzać pod ścisłym nadzorem lekarza.

Doksazosyna nie ulega eliminacji na drodze hemodializy (jest w wysokim stopniu związana z białkami osocza).

Doksazosyna jest przeciwwskazana:

- u pacjentów, u których występuje znana nadwrażliwość na substancję czynną, inne pochodne chinazoliny (np. prazosynę, terazosynę) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą,

- u pacjentów z niedociśnieniem ortostatycznym w wywiadzie,

- u pacjentów z niedociśnieniem tętniczym¹, w tym także w wywiadzie,

- u pacjentów z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego z towarzyszącą niedrożnością górnych dróg moczowych, przewlekłym zakażeniem dróg moczowych lub kamicą pęcherza moczowego, - w okresie laktacji (patrz punkt 4.6)².

Doksazosyna jest przeciwwskazana w monoterapii u pacjentów z nietrzymaniem moczu spowodowanym przepełnieniem pęcherza moczowego lub bezmoczem z postępującą niewydolnością nerek lub bez niej.

¹ Jedynie gdy wskazaniem jest łagodny rozrost gruczołu krokowego

² Jedynie gdy wskazaniem jest nadciśnienie tętnicze

Rozpoczynanie leczenia i zwiększanie dawek:

Podczas rozpoczynania leczenia (szczególnie wówczas, gdy dawka początkowa jest większa niż dawka zalecana) oraz w trakcie zwiększania dawek mogą wystąpić objawy hipotonii ortostatycznej takie jak zawroty głowy i osłabienie oraz rzadko utrata przytomności (omdlenie). W związku z tym należy stosować się do proponowanego schematu leczenia i monitorować ciśnienie tętnicze u pacjentów rozpoczynających leczenie oraz u tych, u których dawki produktu są zwiększane, aby zmniejszyć do minimum ryzyko efektów ortostatycznych. Należy ostrzec pacjentów, aby w początkowym okresie leczenia doksazosyną oraz podczas zwiększania dawek unikali sytuacji, w których mogłoby dojść do urazu na skutek zawrotów głowy lub osłabienia.

Stosowanie z inhibitorami PDE-5:

Podczas jednoczesnego stosowania doksazosyny z inhibitorami 5-fosfodiesterazy (PDE-5), np.

syldenafilem, tadalafilem, wardenafilem należy zachować ostrożność, ponieważ oba leki rozszerzają naczynia krwionośne i mogą spowodować objawowe niedociśnienie u niektórych pacjentów. W celu zmniejszenia ryzyka niedociśnienia ortostatycznego, przed rozpoczęciem stosowania inhibitorów PDE-5 pacjent leczony doksazosyną powinien być w stabilnym stanie hemodynamicznym. Ponadto zaleca się, by leczenie inhibitorami 5-fosfodiesterazy rozpoczynać od możliwie najmniejszej dawki i z zachowaniem 6-godzinnej przerwy po przyjęciu doksazosyny.

U pacjentów z ciężką chorobą wieńcową zbyt gwałtowne lub zbyt duże zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi może spowodować nasilenie objawów dusznicy bolesnej.

U pacjentów stosujących dietę niskosodową oraz leczonych przy pomocy leków moczopędnych ryzyko wystąpienia zaburzeń krążenia (szczególnie przy zmianie pozycji ciała) jest zwiększone.

Stosowanie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami serca:

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych ze względu na ich działanie rozszerzające naczynia krwionośne należy zachować ostrożność, stosując doksazosynę u pacjentów z następującymi ciężkimi zaburzeniami serca:

- obrzękiem płuc spowodowanym zwężeniem zastawki aorty lub zastawki mitralnej,

- niewydolnością serca z dużą pojemnością minutową serca,

- prawokomorową niewydolnością serca spowodowaną zatorem płucnym lub wysiękiem osierdziowym,

- lewokomorową niewydolnością serca z niskim ciśnieniem wypełniania serca.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby:

Podobnie jak w przypadku innych leków metabolizowanych w całości przez wątrobę, należy zachować szczególną ostrożność, stosując doksazosynę u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Ponieważ brak jest odpowiednich doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania doksazosyny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, nie należy u nich stosować produktu Doxanorm.

Stosowanie u pacjentów poddawanych operacji zaćmy:

U niektórych pacjentów leczonych tamsulozyną obecnie lub w przeszłości podczas operowania zaćmy obserwowano śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki (ang. intraoperative floppy iris syndrome – IFIS, wariant zespołu małej źrenicy). W pojedynczych przypadkach zespół ten występował także u pacjentów leczonych innymi lekami blokującymi receptory alfa-1, dlatego nie można wykluczyć możliwości takiego działania w całej grupie tych leków. Jako że IFIS może powodować zwiększenie występowania powikłań podczas zabiegu operowania zaćmy, przed operacją chirurg okulista powinien zostać powiadomiony o tym, że pacjent jest lub był leczony lekami blokującymi receptory alfa-1.

Produkt Doxanorm zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Dla wskazania w nadciśnieniu tętniczym:

Jako że nie przeprowadzono stosownych, odpowiednio kontrolowanych badań u kobiet w ciąży, bezpieczeństwo stosowania doksazosyny w okresie ciąży nie zostało określone.

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję - chociaż nie zaobserwowano działania teratogennego, po wyjątkowo dużych dawkach u zwierząt obserwowano zmniejszenie przeżywalności płodów (patrz punkt 5.3). Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Produktu Doxanorm nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne.

Stosowanie doksazosyny w czasie laktacji jest przeciwwskazane, ponieważ substancja kumuluje się w mleku karmiących szczurzyc i nie wiadomo, czy jest wydzielana z mlekiem kobiecym.

Ewentualnie, matki powinny zaprzestać karmienia piersią, jeśli leczenie doksazosyną jest konieczne (patrz punkt 5.3).

Dla wskazania w łagodnym rozroście gruczołu krokowego: Nie dotyczy.

Zależnie od indywidualnej reakcji na leczenie, preparat może powodować zmianę czasu reakcji a tym samym upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszynoraz pracy na wysokościach bez kontaktu ze stałym podłożem (zwłaszcza na początku leczenia, podczas zwiększania dawek, zmiany innego leku na doksazosynę oraz w połączeniu z napojami alkoholowymi).

Przedawkowanie produktu Doxanorm zazwyczaj powoduje hipotonię. Możliwe jest również wystąpienie omdlenia.

Jeśli w wyniku przedawkowania preparatu wystąpi hipotonia, należy przede wszystkim doprowadzić do stabilizacji układu sercowo-naczyniowego. Aby unormować ciśnienie tętnicze krwi i częstość pracy serca, należy ułożyć pacjenta na wznak z uniesionymi nogami. W przypadku ciężkiego niedociśnienia tętniczego, należy podać środki zwiększające objętość osocza i leki zwiększające napięcie naczyń oraz monitorować, a w razie potrzeby wspomagać czynność nerek. Ponieważ doksazosyna jest w wysokim stopniu związana z białkami osocza, nie jest wskazane stosowanie hemodializy w celu usunięcia jej z organizmu.

Inne leki przeciwnadciśnieniowe, leki rozszerzające naczynia i azotany nasilają działanie obniżające ciśnienie krwi doksazosyny, natomiast niesteroidowe leki przeciwzapalne, estrogeny oraz leki sympatykomimetyczne osłabiają to działanie.

Typowe preparaty doksazosyny podawano z diuretykami tiazydowymi, furosemidem, betaadrenolitykami, antybiotykami, doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego i lekami przeciwzakrzepowymi, a w praktyce klinicznej nie stwierdzono żadnych niepożądanych interakcji lekowych. Nie ma jednak danych z formalnych badań interakcji lekowych.

Jednoczesne stosowanie z doksazosyną inhibitorów 5-fosfodiesterazy (PDE-5), np. syldenafilu, tadalafilu, wardenafilu może spowodować objawowe niedociśnienie u niektórych pacjentów (patrz także punkt 4.4).

Większość (98%) doksazosyny w osoczu wiąże się z białkami osocza. Dane z badań in vitro wskazują, że doksazosyna nie ma wpływu na wiązanie digoksyny, warfaryny, fenytoiny lub indometacyny z białkami.

Doksazosyna nasila hipotensyjne działanie innych leków blokujących receptory alfa i innych leków przeciwnadciśnieniowych.

Doksazosyna może osłabiać wpływ dopaminy, efedryny, adrenaliny, metaraminolu, metoksaminy i fenylefryny na ciśnienie tętnicze krwi oraz naczynia krwionośne.

W otwartym, randomizowanym, kontrolowanym placebo badaniu z udziałem 22 zdrowych ochotników (mężczyzn) podanie pojedynczej dawki 1 mg doksazosyny w pierwszym dniu 4-dniowego cyklu podawania doustnego cymetydyny (400 mg dwa razy na dobę) spowodowało 10% wzrost średniego pola pod krzywą (ang. area under the curve – AUC) doksazosyny, bez statystycznie istotnych zmian średniego C_max i średniego okresu półtrwania doksazosyny. Zwiekszenie średniego AUC doksazosyny przyjmowanej z cymetydyną o 10% mieści się w zakresie zmienności międzyosobniczej (27%) średniego AUC doksazosyny przyjmowanej z placebo.

Podczas interpretacji wyników badań laboratoryjnych pacjentów przyjmujących produkt Doxanorm należy pamiętać, że doksazosyna może zwiększać aktywność reninową osocza i wydalanie kwasu wanilinomigdałowego.

Częstość występowania przedstawionych poniżej działań niepożądanych określono w następujący sposób: często (1/100 do < 1/10), niezbyt często (1/1 000 do < 1/100), rzadko (1/10 000 do < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000) w tym pojedyncze przypadki, nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Poniższa tabela przedstawia działania niepożądane wg częstości występowania i klasyfikacji układów i narządów MedRA.