Cital 20 mg, 30 tabletek powlekanych

Produkt leczniczy Cital jest wskazany w leczeniu depresji w fazie początkowej oraz w leczeniu podtrzymującym.

Każda tabletka powlekana zawiera 24,98 mg cytalopramu bromowodorku, co odpowiada 20 mg cytalopramu (Citalopramum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Cytalopram należy przyjmować doustnie w pojedynczej dawce 20 mg, o dowolnej porze dnia. Tabletki można przyjmować niezależnie od pokarmu, popijając płynem.

Dorośli:

Zalecana początkowa dawka wynosi 20 mg raz na dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie, dawkę można zwiększyć maksymalnie do 60 mg na dobę.

Pacjenci w podeszłym wieku (w wieku powyżej 65 lat):

Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie, dawkę można zwiększyć maksymalnie do 40 mg na dobę (patrz punkt 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek:

Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Brak informacji dotyczących stosowania produktu leczniczego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby:

U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby zalecana dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę przez pierwsze dwa tygodnie leczenia. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie dawkę można zwiększyć do 30 mg na dobę. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby zaleca się ostrożność oraz szczególną uwagę podczas dostosowywania dawki (patrz punkt 5.2).

Dzieci i młodzież (w wieku poniżej 18 lat):

Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży. Nie należy stosować cytalopramu u dzieci i młodzieży (patrz punkt 4.4).

Nadwrażliwość na cytalopram lub na którąkolwiek substancję pomocniczą produktu leczniczego (patrz punkt 6.1).

Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)

Przypadki ciężkich reakcji, niekiedy powodujących zgon, obserwowano u pacjentów otrzymujących selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI ? Selective Serotonin Reuptake Inhibitor) w skojarzeniu z inhibitorem monoaminooksydazy (IMAO), w tym z selektywnym inhibitorem MAO-B ? selegiliną oraz odwracalnym inhibitorem MAO, np. moklobemidem, oraz u pacjentów, którzy niedawno zaprzestali stosowania leku z grupy SSRI i rozpoczęli stosowanie inhibitora MAO.

W niektórych przypadkach obserwowano objawy podobne do zespołu serotoninowego.

Cytalopramu nie wolno stosować w skojarzeniu z inhibitorem MAO, w tym z selegiliną w dawce powyżej 10 mg na dobę.

Leczenie cytalopramem można rozpocząć 14 dni po zaprzestaniu podawania nieodwracalnych inhibitorów MAO i w okresie określonym dla odstawienia odwracalnych inhibitorów MAO, podanym w charakterystyce produktu odwracalnego inhibitora MAO.

Leczenie inhibitorami MAO można wprowadzić 7 dni po zaprzestaniu podawania cytalopramu (patrz punkt 4.5).

Cytalopram nie powinien być stosowany jednocześnie z pimozydem.

Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstwa (zdarzeń związanych z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się, aż do uzyskania istotnej remisji. Ponieważ poprawa może nastąpić dopiero po kilku pierwszych tygodniach leczenia lub później, pacjenci powinni być ściśle monitorowani do czasu jej wystąpienia. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli lub prób samobójczych i powinni być ściśle monitorowani podczas leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych z zastosowaniem leków przeciwdepresyjnych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone ryzyko (w porównaniu do placebo) zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, przyjmujących leki przeciwdepresyjne.

Pacjenci, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka, w trakcie stosowania cytalopramu powinni być ściśle monitorowani, zwłaszcza na początku leczenia lub po zmianie dawki. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Podczas pierwszych kilku tygodni leczenia lub dłużej, objawy poprawy stanu pacjenta nie są widoczne. Z tego powodu pacjenci powinni być w tym czasie ściśle monitorowani. Ryzyko prób samobójczych jest charakterystyczne dla depresji i może utrzymywać się aż do momentu wystąpienia istotnego działania leczniczego cytalopramu. Z doświadczeń klinicznych ze wszystkimi lekami z grupy SSRI wynika, iż ryzyko prób samobójczych może być większe w początkowym okresie leczenia. Z tego powodu, w celu zmniejszenia ryzyka przedawkowania, cytalopram należy przepisywać w jak najmniejszych ilościach.

U pacjentów z cukrzycą cytalopram może wpływać na wydzielanie insuliny i stężenie glukozy we krwi. Może być konieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków hipoglikemizujących.

Należy zaprzestać leczenia cytalopramem, gdy u pacjenta wystąpią napady padaczki. Cytalopramu nie należy stosować u pacjentów z niestabilną padaczką, a pacjentów z kontrolowaną padaczką należy monitorować. Należy zaprzestać stosowania cytalopramu w przypadku zwiększenia częstości napadów drgawek.

W przypadku nagłego przerwania leczenia cytalopramem mogą wystąpić reakcje odstawienia. Reakcje te objawiają się: zawrotami głowy, parestezjami (w tym uczucie jak porażenie prądem), zaburzeniami snu (w tym bezsenności i nasilonych snów), pobudzeniem, lękiem, drżeniami mięśniowymi, nudnościami i (lub) wymiotami, splątaniem, poceniem się, bólem głowy, biegunką, kołataniem serca, chwiejnością emocjonalną, drażliwością i zaburzeniami widzenia (patrz punkt 4.8). Cytalopram należy odstawiać powoli, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki leku przez okres od 1 do 2 tygodni.

Doświadczenie kliniczne dotyczące jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI (w tym cytalopramu) i leczenia elektrowstrząsami są ograniczone i dlatego zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności.

Podczas stosowania cytalopramu u pacjentów z manią lub hipomanią w wywiadzie należy zachować ostrożność. W razie wystąpienia fazy maniakalnej, leczenie cytalopramem należy przerwać.

Podczas leczenia lekami z grupy SSRI opisywano przypadki przedłużonego czasu krwawienia i (lub) zaburzeń krzepnięcia krwi, takich jak: wybroczyny, krwotoki z dróg rodnych, krwawienia z przewodu pokarmowego i inne krwawienia w obrębie skóry lub błon śluzowych (patrz punkt 4.8). Zaleca się ostrożność u pacjentów stosujących leki z grupy SSRI podczas jednoczesnego stosowania leków, które wpływają na czynność płytek krwi lub mogą zwiększać ryzyko krwotoku, jak również u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia krwi w wywiadzie (patrz punkt 4.5).

Rzadko informowano o przypadkach zespołu serotoninowego u pacjentów stosujących leki z grupy

SSRI. Jednoczesne wystąpienie objawów, takich jak zaburzenie czynności układu autonomicznego, splątanie, pobudzenie, drżenie mięśni, mioklonie i hipertermia może wskazywać na ten zespół (patrz punkt 4.5). W razie wystąpienia tego zespołu należy natychmiast przerwać stosowanie cytalopramu i zastosować leczenie objawowe.

Podczas leczenia pacjentów z psychozami, u których wystąpi depresja, zastosowanie cytalopramu może nasilić objawy psychotyczne.

Rzadko informowano o występowaniu hiponatremii i zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (wazopresyny, SIADH), głównie u pacjentów w podeszłym wieku. Po odstawieniu produktu leczniczego objawy te zwykle ustępują.

Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Nie należy stosować leków przeciwdepresyjnych w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) częściej obserwowano u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi, niż w grupie otrzymującej placebo. Jeżeli, ze względu na potrzebę kliniczną, zostanie podjęta decyzja o leczeniu, należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy samobójcze. Ponadto, brak danych dotyczących bezpieczeństwa długotrwałego stosowania cytalopramu u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.

Substancje pomocnicze

Tabletki zawierają laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozygalaktozy nie powinni stosować tego produktu leczniczego.

Ciąża

Nie przeprowadzono odpowiednio liczebnych i dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży, dlatego nie zaleca się stosowania cytalopramu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne cytalopramu, po podaniu dużych dawek, powodujących działanie toksyczne u samic. Ryzyko stosowania cytalopramu u ludzi nie jest znane.

Opisywano przypadki objawów odstawienia u noworodków, których matki stosowały leki z grupy

SSRI pod koniec ciąży. Jeśli matka stosowała cytalopram w końcowym okresie ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze ciąży, należy uważnie obserwować noworodka. Podczas ciąży należy unikać nagłego odstawienia produktu.

Z badań epidemiologicznych wynika, że stosowanie w ciąży leków z grupy SSRI, szczególnie w późnym okresie ciąży, może zwiększać ryzyko przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodka (ang.

PPHN - Persistant Pulmonary Hypertension of the Newborn). Zaobserwowane ryzyko wynosi około

5 przypadków na 1000 ciąż. W ogólnej populacji obserwuje się 1 do 2 przypadków PPHN na 1000 ciąż.

Laktacja

Cytalopram przenika do mleka kobiet w nieznacznych ilościach. Nie ustalono wpływu leku na karmione piersią dziecko. Cytalopram nie powinien być podawany kobietom karmiącym piersią, chyba że korzyści z karmienia piersią przeważają ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u dziecka.

Cytalopram wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. W związku z tym, należy uprzedzić pacjentów o możliwości zaburzenia zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługi urządzeń mechanicznych w ruchu.

Dawka śmiertelna nie jest znana. Pacjenci przeżyli po przyjęciu dawki do 2 g cytalopramu.

Objawy przedawkowania nasilają się po równoczesnym spożyciu alkoholu.

Możliwe są interakcje z trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi i inhibitorami MAO.

Objawy przedawkowania

Opisano następujące objawy przedawkowania cytalopramu: nudności, wymioty, pocenie się, tachykardię, senność, śpiączkę, dystonię, drgawki, hiperwentylację, tachypnoe, bardzo wysoką gorączkę, utratę przytomności, oczopląs, szczękościsk, hipotermię. Obserwowano zaburzenia serca, w tym rytm węzłowy, przedłużony odstęp QT i poszerzony zespół QRS.

Odnotowano również przedłużającą się bradykardię z ciężkim niedociśnieniem i omdleniem. Rzadko, w ciężkim zatruciu mogą wystąpić objawy zespołu serotoninowego. Należą do nich zaburzenia stanu psychicznego, nadczynność nerwowo-mięśniowa i niestabilność układu autonomicznego. Może wystąpić bardzo wysoka gorączka i zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej. Rabdomioliza występuje rzadko.

Leczenie

Nie jest znane antidotum specyficzne dla cytalopramu. Należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące czynności życiowe. Należy wykonać badanie EKG. Należy rozważyć podanie węgla aktywowanego dorosłym i dzieciom, którzy przyjęli więcej niż 5 mg/kg mc. cytalopramu w ciągu godziny oraz osmotycznych środków przeczyszczających (np. siarczanu sodu) i opróżnienie żołądka.

W razie utraty świadomości należy pacjenta zaintubować.

Jeżeli drgawki są częste lub przedłużone, należy podać pacjentowi dożylnie diazepam.

Należy zastosować leczenie objawowe i wspomagające, włącznie z podtrzymywaniem czynności oddechowej i monitorowaniem czynności serca oraz parametrów czynności życiowych, aż do uzyskania poprawy stanu pacjenta.

Interakcje farmakodynamiczne

Przeciwwskazana terapia skojarzona

Inhibitory MAO [nieselektywne i selektywne IMAO-A (moklobemid)] - ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego (patrz punkt 4.3).

Pimozyd

Równoczesne podawanie pojedynczej dawki 2 mg pimozydu pacjentom leczonym racemicznym cytalopramem w dawce 40 mg na dobę przez 11 dni powodowało zwiększenie wartości pola pod krzywą stężenie-czas (AUC) oraz Cmax pimozydu, niemniej jednak niekonsekwentnie w całym badaniu. Równoczesne podawanie pimozydu i cytalopramu powodowało średnie wydłużenie odstępu QTc o około 10 ms. W związku z interakcjami odnotowanymi w przypadku zastosowania małych dawek pimozydu, skojarzone podawanie cytalopramu i pimozydu jest przeciwwskazane.

Terapia skojarzona z zachowaniem środków ostrożności podczas stosowania

Selegilina (selektywny inhibitor MAO-B)

Badanie interakcji farmakokinetycznych i farmakodynamicznych, w którym cytalopram (20 mg na dobę) podawano w skojarzeniu z selegiliną, selektywnym inhibitorem MAO-B (10 mg na dobę) nie wykazało klinicznie istotnych interakcji. Pacjenci dobrze tolerowali terapię skojarzoną selegiliną i cytalopramem (patrz punkt 4.3).

Serotoninergiczne produkty lecznicze Efekt serotoninergiczny sumatryptanu może się nasilać podczas stosowania leków z grupy SSRI. Stosowanie cytalopramu jednocześnie z agonistami receptorów serotoninowych, jak sumatryptan i inne tryptany lub tramadol, nie jest zalecane.

Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania cytalopramu z lekami przeciwzakrzepowymi, z lekami wpływającymi na czynność płytek krwi (np. niesteroidowe leki przeciwzapalne, kwas acetylosalicylowy, dipirydamol oraz tyklopidyna) lub innymi lekami (np. nietypowe leki przeciwpsychotyczne, pochodne fenotiazyny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), które mogą spowodować zwiększenie ryzyka krwotoków (patrz punkt 4.4).

Brak doniesień dotyczących klinicznie istotnych interakcji cytalopramu z neuroleptykami. Jednak, tak jak w przypadku pozostałych leków z grupy SSRI, nie można wykluczyć występowania interakcji farmakodynamicznych.

Podczas jednoczesnego stosowania cytalopramu i preparatów zawierających ziele dziurawca

(Hypericum perforatum) częściej mogą występować działania niepożądane.

Nie należy spożywać alkoholu podczas leczenia cytalopramem, pomimo że nie stwierdzono interakcji farmakodynamicznych lub farmakokinetycznych podczas jednoczesnego podawania cytalopramu i alkoholu.

Interakcje farmakokinetyczne

Wpływ innych produktów leczniczych na właściwości farmakokinetyczne cytalopramu

Cymetydyna, znany inhibitor enzymów, powoduje umiarkowane zwiększenie średniego stężenia cytalopramu w stanie stacjonarnym w osoczu krwi. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania tych produktów leczniczych w dużych dawkach. Nie zaleca się ogólnego zmniejszenia dawki cytalopramu podawanego w skojarzeniu z cymetydyną.

Wpływ cytalopramu na właściwości farmakokinetyczne innych produktów leczniczych

Cytalopram jest słabym inhibitorem izoenzymu cytochromu CYP2D6. Chociaż klinicznie istotne interakcje z cytalopramem nie są powszechne, nie można ich wykluczyć, gdy cytalopram jest stosowany jednocześnie z innym produktem leczniczym metabolizowanym z udziałem CYP2D6.

Badanie interakcji farmakokinetycznych i farmakodynamicznych, w którym cytalopram podawano w skojarzeniu z metoprololem (substrat CYP2D6), wykazało dwukrotne zwiększenie stężenia metoprololu w osoczu. Nie wykazano statystycznie istotnego zwiększenia działania metoprololu na ciśnienie krwi ani na częstość akcji serca u zdrowych ochotników.

Nie stwierdzono interakcji farmakokinetycznych pomiędzy litem i cytalopramem. Donoszono jednak o zwiększonym działaniu serotoninergicznym w czasie jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI i litu lub tryptofanu. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania cytalopramu z tymi produktami leczniczymi. Należy systematycznie kontrolować stężenie litu w osoczu.

W badaniach farmakokinetycznych nie wykazano interakcji wpływających na stężenie cytalopramu czy imipraminy, chociaż stężenie dezypraminy - głównego metabolitu imipraminy - zwiększyło się. Podczas leczenia skojarzonego cytalopramem i dezypraminą, odnotowano zwiększenie stężenia dezypraminy w osoczu. W takim przypadku konieczne może być zmniejszenie dawki dezypraminy.

Nie stwierdzono interakcji farmakokinetycznych cytalopramu z lewomepromazyną, digoksyną, karbamazepiną oraz jej metabolitem epoksydem karbamazepiny.

Brak doniesień dotyczących wpływu pokarmu na wchłanianie lub inne parametry farmakokinetyczne cytalopramu.

Wykazano prawdopodobną interakcję pomiędzycytalopramem a propafenonem. U pacjentki w podeszłym wieku obserwowano zawroty głowy i upadki.

Jednoczesne stosowanie cytalopramu i flukonazolu może powodować wystąpienie zespołu serotoninowego.

Działania niepożądane obserwowane podczas stosowania cytalopramu są zazwyczaj łagodne i przemijające. Najczęściej występują w pierwszym i drugim tygodniu leczenia i zwykle ustępują w miarę poprawy stanu pacjenta.

Częstość występowania została określona w następujący sposób: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥1/1000 do < 1/100), rzadko (≥10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000) lub częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Działania niepożądane związane z grupą terapeutyczną

Badania epidemiologiczne prowadzone u pacjentów w wieku 50 lat i starszych, wykazały zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów otrzymujących leki z grupy SSRI oraz trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TLPD). Mechanizm powodujący to ryzyko nie jest znany.

Objawy odstawienia występujące po przerwaniu leczenia

Przerwanie stosowania leków z grupy SSRI/SNRI (zwłaszcza gwałtowne) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia. Opisywano występowanie zawrotów głowy, zaburzeń czucia (w tym parestezji i uczucia jak porażenia prądem), zaburzeń snu (w tym bezsenności i nasilonych snów), pobudzenia, lęku, nudności i (lub) wymiotów, drżenia, splątania, pocenia się, bólu głowy, biegunki, kołatania serca, chwiejności emocjonalnej, drażliwości i zaburzeń widzenia. Zazwyczaj objawy te są łagodne do umiarkowanych i ustępują samoistnie, chociaż u niektórych pacjentów mogą mieć ciężkie nasilenie i (lub) utrzymywać się długotrwale. Dlatego, jeśli lekarz planuje odstawienie cytalopramu, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki (patrz punkt 4.4).